ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Πρέπει να είσαι φιλόσοφος για να φιλοσοφείς; ψυχολόγος για να μιλάς περί ψυχής; ρασοφόρος για να μιλάς περί πνεύματος; πολιτικός για να μιλάς για πολιτική; όχι όμως άνθρωπος για να ζεις;
Μέσα από το blog δεν μιλώ και άρα δεν έχω και τόση μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Αν πούμε ότι κάποιος γνωρίζει περισσότερα από αυτά που λέει, αυτό είναι μια λογική γενίκευση αλλά είναι μόνο η φαινομενική αλήθεια για τον άλλον με τον οποίο προσπαθούμε να συνδεθούμε, το ίδιο αν πούμε ότι κάποιος γνωρίζει λιγότερα από αυτά που λέει.
Ας μην εξωραΐζουμε και ας μην μεγαλοποιούμε τις αντιφάσεις.
Τα έθνη-κυβερνήσεις, οι πλουτοκράτες έχουν απίστευτα συμφέροντα τα οποία διακινούν και εξωτερικεύουν, πως θα βρεθούν λύσεις αφού ακόμα και η πρόθεση καλού μπορεί να οδηγήσει σε κακό χωρίς εσωτερική επίγνωση. Με συστήματα, αφηρημένες ομαδοποιήσεις και ενοχικούς ετεροπροσδιορισμούς δεν αλλάζει τίποτα.
Ο άνθρωπος κατά βάση είναι ασυνείδητος και «χρέος» του είναι να διαχειρίζεται την σκέψη του και αυτό είναι μια μεταβατική διαδικασία. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τον άνθρωπο από την κοινωνία και την κοινωνία από τον άνθρωπο. Έτσι ο άνθρωπος που αυθόρμητα επικοινωνεί χάνεται στο πλήθος δημιουργώντας έπειτα δικές του σφαίρες από πόνο και ο διχασμός συνεχίζεται. Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τον εαυτό του και τους άλλους θα δει ότι όλες οι σχέσεις είναι σχέσεις εξουσίας, όλοι θέλουν να γίνουν το λιοντάρι, με αποτέλεσμα ασυνείδητα να αδικούν, να απορρίπτουν, να βρίσκουν αποδιοπομπαίους τράγους, έστω και αν διατυμπανίζουν τα πιο όμορφα λόγια.
Φερθείτε αυθόρμητα και δείτε πόσο εύκολα καταρρέουν τα ανθρώπινα σκιάχτρα αλλιώς οι σκεπτομορφές των ανθρώπων, που συνδέονται με το σώμα τους. Αυτό φυσικά ενισχύει το απρόσωπο, την ατομικότητα με την στενή έννοια του όρου και τις φράξιες. Αν προτείνουμε μια κοινοτική ζωή έξω από τον πολιτισμό αυτό θα φάνταζε ως ιδανική λύση μέσα σε ορισμένους κανόνες. Αλλά έτσι περιορίζουμε την ατομική εξέλιξη του ανθρώπου, περιορίζουμε όλο το δημιουργικό και υπαρξιακό του δυναμικό και κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Αντί να γεννήσουμε ελευθερία μέσα από την οδύνη φέρνουμε έτοιμη ελευθερία. Είναι άλλο η κοινότητα και είναι άλλο ο κόσμος σαν κοινότητα που είναι ο στόχος. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κοινοτική ζωή πρέπει να απορριφθεί, κάθε άλλο, οι υγιείς κοινότητες δείχνουν την εξέλιξη αλλά και την ανεπάρκεια του πολιτισμού και την αναγκαιότητα της ενότητας.
Έλλειψη ενσυναίσθησης, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, άλλοι ελέγχουν τον κόσμο, άλλοι ευθύνονται όχι εγώ, εγώ είμαι πιόνι, και πάει λέγοντας... Από την άλλη Ζούμε σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που επιτάσσει και φιμώνει πολίτες με τον φόβο της αυριανής μέρας, που τον θωπεύει με επιβράβευση. «Ζήτω η μάζα» είναι από τα υπαινικτικά μότο της εποχής, «μην σκέφτεστε», κάνει κακό. Ή «εσείς είστε καλύτεροι από αυτούς».
Ακόμα, νομίζουμε ότι δεν κάνουμε πράγματα που αρέσουν στους άλλους, για να μην φανούμε αρεστοί, αλλά πολλές φορές απλά τροποποιούμε, βρίσκουμε κρυφά τεχνάσματα, γιατί δεν αποδεχόμαστε ότι λείπει η ενότητα και η επικοινωνία και αυτό είναι πόνος. Μιλάμε διασπασμένα μέσα από συχνότητες με ωραία λόγια και εμπνευσμένες υποκριτικές μπούρδες.
Οι άνθρωποι ξεχνούμε ότι η Επικοινωνία με την ευρύτερη έννοια είναι το μόνο σημαντικό και όχι αυτά που γράφουμε για την επικοινωνία. Τα αυτονόητα ξεχνιούνται. Πρέπει να αναδείξουμε όλες τις αθλιότητες του εαυτού μας, όλες τις φοβίες (όταν κάθε φορά αναζωπυρώνεις το ασυνείδητο σου και το αντιμετωπίζεις) για να μπορέσουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, όλο το ανθρώπινο καθρέφτισμα που βρίσκεται μέσα μας, σε κάθε άνθρωπο.
Αλλά πολλές φορές μιλώντας για τα προβλήματα μήπως καταπιέζουμε τα προβλήματα;
ΣΥΝΕΧΕΙΑ...
Έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς, κατάβαθα, ότι τα μεγάλα όμορφα σοφά λόγια δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν, αυτά που γράφεις δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν, αυτά που διαβάζεις δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν, η πνευματικότητα δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει, το να στοχάζεσαι δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει, το να προσφέρεις δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει, το να έχεις την υγεία σου δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει.
Έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς, κατάβαθα, ότι δεν είσαι ένα παραγεμισμένο ποτήρι νερό που κάθε φορά το ξεχειλίζει μια σταγόνα. Μια σταγόνα αρκεί. Γελούσες πριν, τώρα δεν γελάς.
Έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς, κατάβαθα, ότι το φως δεν είναι το πιο δύσκολο να προσεγγίσεις αλλά οι σκιές σου.
Έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς, κατάβαθα, ότι εδώ σε αυτό το blog δεν υπάρχει ο Εαυτός μου, εδώ παίζω με τον εαυτό μου.
Έρχεται η στιγμή που θες να ταπεινωθείς, να αποσυνδεθείς από τους ανθρώπους που δεν χρειάζεσαι είτε είναι άγιοι ή εγκληματίες, και να συνδεθείς με τους ανθρώπους που χρειάζεσαι.
Έρχεται η στιγμή που θες να κάνεις μια νέα αρχή, με άλλα δεδομένα, αυτά που πραγματικά έχεις ανάγκη.
Έρχεται η στιγμή που δεν αφοσιώνεις χρόνο στο να πείσεις, να αλλάξεις ή να κρίνεις, απλά προχωράς.
Έρχεται η στιγμή που τρομάζεις, οργίζεσαι, πεθαίνεις.
Έρχεται η στιγμή που απλά βαριέσαι να εξωραΐζεις τον πόνο.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχει σοβαρός λόγος για την φροντίδα και ανανέωση αυτού του blog. Ίσως μελλοντικά ένα ανώνυμο blog με τίτλο: Απλές/Απλοϊκές Αλήθειες να μπορούσε να σταθεί στην νέα στροφή; μου ίσως και όχι.
Πρέπει να είσαι φιλόσοφος για να φιλοσοφείς; ψυχολόγος για να μιλάς περί ψυχής; ρασοφόρος για να μιλάς περί πνεύματος; πολιτικός για να μιλάς για πολιτική; όχι όμως άνθρωπος για να ζεις;
Μέσα από το blog δεν μιλώ και άρα δεν έχω και τόση μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου. Αν πούμε ότι κάποιος γνωρίζει περισσότερα από αυτά που λέει, αυτό είναι μια λογική γενίκευση αλλά είναι μόνο η φαινομενική αλήθεια για τον άλλον με τον οποίο προσπαθούμε να συνδεθούμε, το ίδιο αν πούμε ότι κάποιος γνωρίζει λιγότερα από αυτά που λέει.
Ας μην εξωραΐζουμε και ας μην μεγαλοποιούμε τις αντιφάσεις.
Τα έθνη-κυβερνήσεις, οι πλουτοκράτες έχουν απίστευτα συμφέροντα τα οποία διακινούν και εξωτερικεύουν, πως θα βρεθούν λύσεις αφού ακόμα και η πρόθεση καλού μπορεί να οδηγήσει σε κακό χωρίς εσωτερική επίγνωση. Με συστήματα, αφηρημένες ομαδοποιήσεις και ενοχικούς ετεροπροσδιορισμούς δεν αλλάζει τίποτα.
Ο άνθρωπος κατά βάση είναι ασυνείδητος και «χρέος» του είναι να διαχειρίζεται την σκέψη του και αυτό είναι μια μεταβατική διαδικασία. Δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τον άνθρωπο από την κοινωνία και την κοινωνία από τον άνθρωπο. Έτσι ο άνθρωπος που αυθόρμητα επικοινωνεί χάνεται στο πλήθος δημιουργώντας έπειτα δικές του σφαίρες από πόνο και ο διχασμός συνεχίζεται. Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τον εαυτό του και τους άλλους θα δει ότι όλες οι σχέσεις είναι σχέσεις εξουσίας, όλοι θέλουν να γίνουν το λιοντάρι, με αποτέλεσμα ασυνείδητα να αδικούν, να απορρίπτουν, να βρίσκουν αποδιοπομπαίους τράγους, έστω και αν διατυμπανίζουν τα πιο όμορφα λόγια.
Φερθείτε αυθόρμητα και δείτε πόσο εύκολα καταρρέουν τα ανθρώπινα σκιάχτρα αλλιώς οι σκεπτομορφές των ανθρώπων, που συνδέονται με το σώμα τους. Αυτό φυσικά ενισχύει το απρόσωπο, την ατομικότητα με την στενή έννοια του όρου και τις φράξιες. Αν προτείνουμε μια κοινοτική ζωή έξω από τον πολιτισμό αυτό θα φάνταζε ως ιδανική λύση μέσα σε ορισμένους κανόνες. Αλλά έτσι περιορίζουμε την ατομική εξέλιξη του ανθρώπου, περιορίζουμε όλο το δημιουργικό και υπαρξιακό του δυναμικό και κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Αντί να γεννήσουμε ελευθερία μέσα από την οδύνη φέρνουμε έτοιμη ελευθερία. Είναι άλλο η κοινότητα και είναι άλλο ο κόσμος σαν κοινότητα που είναι ο στόχος. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κοινοτική ζωή πρέπει να απορριφθεί, κάθε άλλο, οι υγιείς κοινότητες δείχνουν την εξέλιξη αλλά και την ανεπάρκεια του πολιτισμού και την αναγκαιότητα της ενότητας.
Έλλειψη ενσυναίσθησης, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, άλλοι ελέγχουν τον κόσμο, άλλοι ευθύνονται όχι εγώ, εγώ είμαι πιόνι, και πάει λέγοντας... Από την άλλη Ζούμε σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς που επιτάσσει και φιμώνει πολίτες με τον φόβο της αυριανής μέρας, που τον θωπεύει με επιβράβευση. «Ζήτω η μάζα» είναι από τα υπαινικτικά μότο της εποχής, «μην σκέφτεστε», κάνει κακό. Ή «εσείς είστε καλύτεροι από αυτούς».
Ακόμα, νομίζουμε ότι δεν κάνουμε πράγματα που αρέσουν στους άλλους, για να μην φανούμε αρεστοί, αλλά πολλές φορές απλά τροποποιούμε, βρίσκουμε κρυφά τεχνάσματα, γιατί δεν αποδεχόμαστε ότι λείπει η ενότητα και η επικοινωνία και αυτό είναι πόνος. Μιλάμε διασπασμένα μέσα από συχνότητες με ωραία λόγια και εμπνευσμένες υποκριτικές μπούρδες.
Οι άνθρωποι ξεχνούμε ότι η Επικοινωνία με την ευρύτερη έννοια είναι το μόνο σημαντικό και όχι αυτά που γράφουμε για την επικοινωνία. Τα αυτονόητα ξεχνιούνται. Πρέπει να αναδείξουμε όλες τις αθλιότητες του εαυτού μας, όλες τις φοβίες (όταν κάθε φορά αναζωπυρώνεις το ασυνείδητο σου και το αντιμετωπίζεις) για να μπορέσουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, όλο το ανθρώπινο καθρέφτισμα που βρίσκεται μέσα μας, σε κάθε άνθρωπο.
Αλλά πολλές φορές μιλώντας για τα προβλήματα μήπως καταπιέζουμε τα προβλήματα;
ΣΥΝΕΧΕΙΑ...
Έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς, κατάβαθα, ότι τα μεγάλα όμορφα σοφά λόγια δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν, αυτά που γράφεις δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν, αυτά που διαβάζεις δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν, η πνευματικότητα δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει, το να στοχάζεσαι δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει, το να προσφέρεις δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει, το να έχεις την υγεία σου δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει.
Έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς, κατάβαθα, ότι δεν είσαι ένα παραγεμισμένο ποτήρι νερό που κάθε φορά το ξεχειλίζει μια σταγόνα. Μια σταγόνα αρκεί. Γελούσες πριν, τώρα δεν γελάς.
Έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς, κατάβαθα, ότι το φως δεν είναι το πιο δύσκολο να προσεγγίσεις αλλά οι σκιές σου.
Έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιείς, κατάβαθα, ότι εδώ σε αυτό το blog δεν υπάρχει ο Εαυτός μου, εδώ παίζω με τον εαυτό μου.
Έρχεται η στιγμή που θες να ταπεινωθείς, να αποσυνδεθείς από τους ανθρώπους που δεν χρειάζεσαι είτε είναι άγιοι ή εγκληματίες, και να συνδεθείς με τους ανθρώπους που χρειάζεσαι.
Έρχεται η στιγμή που θες να κάνεις μια νέα αρχή, με άλλα δεδομένα, αυτά που πραγματικά έχεις ανάγκη.
Έρχεται η στιγμή που δεν αφοσιώνεις χρόνο στο να πείσεις, να αλλάξεις ή να κρίνεις, απλά προχωράς.
Έρχεται η στιγμή που τρομάζεις, οργίζεσαι, πεθαίνεις.
Έρχεται η στιγμή που απλά βαριέσαι να εξωραΐζεις τον πόνο.
ΤΕΛΟΣ
Δεν υπάρχει σοβαρός λόγος για την φροντίδα και ανανέωση αυτού του blog. Ίσως μελλοντικά ένα ανώνυμο blog με τίτλο: Απλές/Απλοϊκές Αλήθειες να μπορούσε να σταθεί στην νέα στροφή; μου ίσως και όχι.
