Ο διάβολος αντιπροσωπεύει την διτtότητα, το καλό και το κακό, οι επιλογές που νομίζουμε ότι κάνουμε στην ζωή, ο σωστός ή ο λάθος δρόμος που νομίζουμε ότι παίρνουμε.
Ακόμα και όταν επιλέγουμε τον σωστό δρόμο πρέπει να διακρίνουμε, όταν διακρίνουμε συγκρίνουμε, και όταν συγκρίνουμε κρίνουμε.
Διάκριση - κρίση - σύγκριση, είναι τα τρία συνώνυμα τα οποία στην απόσπαση τους από τον εαυτό συνεισφέρουν στην προσκόλληση στο όμοιο, την ταύτιση και την χειραγώγηση. Αυτή είναι η συνεισφορά τους.
Κάποιος δεν αλλάζει τον εαυτό του, και δεν επιθυμεί ούτε οι άλλοι να αλλάξουν, τέτοια άτομα ψάχνει. Όσο περισσότερο δογματικός και διαμορφωμένος είναι κάποιος τόσο λιγότερο ώριμος πραγματικά είναι.
Με άλλα λόγια δεν είσαι η αντίδραση στις αισθήσεις σου, δεν είσαι εικόνα, η εικόνα σου, που δεν είναι τίποτα άλλο από μια παρηγορητική ψευδαίσθηση που απεγνωσμένα ζητά να βρει μια ανταπόκριση (άσχετα αν τη βρίσκει ή όχι).
Τι είσαι;
"Για να υπάρχει διάβολος υπάρχει θεός"
Ο διάβολος λοιπόν αφού αντιπροσωπεύει το καλό και το κακό είναι και ο νόμος του κάρμα, ο νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος.
Που στηρίζεται αυτός ο νόμος;
Αυτός ο νόμος στηρίζεται στο: φοβάμαι να αλλάξω - να γίνω πιο συνειδητός και συνεχίζω την ζωή μου όπως έχω μάθει, ή πρέπει να κάνω καλές πράξεις (υπερεγώ) γιατί δεν μου αρέσει ο εαυτός μου, γιατί κάτι λείπει και όταν βρω αυτό το κάτι εξωτερικά, όλα θα πάνε καλά. Και η κοροϊδία του εαυτού συνεχίζεται....
Όταν εντοπιστεί και αναγνωριστεί η ασχήμια της ζωής, τότε σταδιακά αρχίζει να καταρρέει όλο το σαθρό οικοδόμημα, που δεν είναι τίποτα άλλο από το εγώ.
Ταυτόχρονα κάτι καινούργιο μπορεί να αρχίσει να αναπτύσσεται. Και αυτό το καινούργιο είναι ο δρόμος του θεού.
O θεϊκός δρόμος ξεκινάει από την επίγνωση ότι δεν είσαι θεός.
Ακόμα και όταν επιλέγουμε τον σωστό δρόμο πρέπει να διακρίνουμε, όταν διακρίνουμε συγκρίνουμε, και όταν συγκρίνουμε κρίνουμε.
Διάκριση - κρίση - σύγκριση, είναι τα τρία συνώνυμα τα οποία στην απόσπαση τους από τον εαυτό συνεισφέρουν στην προσκόλληση στο όμοιο, την ταύτιση και την χειραγώγηση. Αυτή είναι η συνεισφορά τους.
Κάποιος δεν αλλάζει τον εαυτό του, και δεν επιθυμεί ούτε οι άλλοι να αλλάξουν, τέτοια άτομα ψάχνει. Όσο περισσότερο δογματικός και διαμορφωμένος είναι κάποιος τόσο λιγότερο ώριμος πραγματικά είναι.
Με άλλα λόγια δεν είσαι η αντίδραση στις αισθήσεις σου, δεν είσαι εικόνα, η εικόνα σου, που δεν είναι τίποτα άλλο από μια παρηγορητική ψευδαίσθηση που απεγνωσμένα ζητά να βρει μια ανταπόκριση (άσχετα αν τη βρίσκει ή όχι).
Τι είσαι;
"Για να υπάρχει διάβολος υπάρχει θεός"
Ο διάβολος λοιπόν αφού αντιπροσωπεύει το καλό και το κακό είναι και ο νόμος του κάρμα, ο νόμος της αιτίας και του αποτελέσματος.
Που στηρίζεται αυτός ο νόμος;
Αυτός ο νόμος στηρίζεται στο: φοβάμαι να αλλάξω - να γίνω πιο συνειδητός και συνεχίζω την ζωή μου όπως έχω μάθει, ή πρέπει να κάνω καλές πράξεις (υπερεγώ) γιατί δεν μου αρέσει ο εαυτός μου, γιατί κάτι λείπει και όταν βρω αυτό το κάτι εξωτερικά, όλα θα πάνε καλά. Και η κοροϊδία του εαυτού συνεχίζεται....
Όταν εντοπιστεί και αναγνωριστεί η ασχήμια της ζωής, τότε σταδιακά αρχίζει να καταρρέει όλο το σαθρό οικοδόμημα, που δεν είναι τίποτα άλλο από το εγώ.
Ταυτόχρονα κάτι καινούργιο μπορεί να αρχίσει να αναπτύσσεται. Και αυτό το καινούργιο είναι ο δρόμος του θεού.
O θεϊκός δρόμος ξεκινάει από την επίγνωση ότι δεν είσαι θεός.
