Τώρα τι είναι αυτό που μας συνδέει με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Μας συνδέει το γεγονός ότι όλοι προερχόμαστε από τον ίδιο θεϊκό σπόρο που διαφοροποιείται στην μορφή που λέγεται άνθρωπος. Η ανθρώπινη λοιπόν μορφή που είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους, περιέχει όλο το θεϊκό απαύγασμα. Έτσι η μορφή παρ΄ όλο που περιέχει ταυτόχρονα είναι. Επομένως μέχρι τον βιολογικό μας θάνατο μορφή και πνεύμα είναι Ένα. Ο άνθρωπος επειδή έχει μάθει να σκέφτεται απόλυτα και λογικά είναι αδύνατον να αντιληφθεί αυτό το φαινόμενο, το οποίο με την σειρά του δεν είναι παρά μια αληθινή ψευδαίσθηση. Στην καλύτερη περίπτωση προσπαθεί να το κατανοήσει, ελπίζοντας ότι θα συναντήσει κάτι χειροπιαστό, ο πλανεμένος. Και έτσι ο άνθρωπος μετατρέπεται σε έναν χωρίς τέλος αλλά και ανελέητο αναζητητή. Ανελέητο γιατί θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να φτάσει στον στόχο του. Άλλωστε ο σκοπός γι΄ αυτόν αγιάζει τα μέσα. Τελικά θα φθάσει στον στόχο του. Aυτό που θα έχει βρει δεν θα είναι η αλήθεια αλλά η ικανοποίηση της αλήθειας. Έτσι ο άνθρωπος μαθαίνει να μην κρίνει, μαθαίνει να μην ερμηνεύει, μαθαίνει να μην... και έτσι κρίνει-κατακρίνει, ερμηνεύει-παρερμηνεύει. Ο άνθρωπος όμως είναι ο Ερμηνευτής, είναι ο Κριτής. Αλλά οι άνθρωποι διαιρούν τα πάντα και έτσι ο άνθρωπος καταλήγει να είναι τίποτα. Ένα άβουλο ον, ένας αριθμός, ένα συλλογικό ασυνείδητο. Επενδύεις στο συλλογικό ασυνείδητο για να νιώθεις ότι είσαι κάτι. Και έτσι καταργείς την θεϊκή σου μορφή την κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση και δημιουργείς μια αλλόκοτη, ανθρώπινη εικόνα που σου αρέσει να αποκαλείς φύση. Και γίνεσαι ο φυσικός άνθρωπος. Εδώ τελειώνει το παιχνίδι γιατί τα έχεις μάθει όλα. Ήδη έχεις χωρίσει την μεταβατική κίνηση της ζωής, την οπισθοδρόμηση και την πρόοδο από την ίδια την ζωή. Γιατί δεν βλέπεις ότι στην κίνηση περικλείονται όλα. Και ειλικρινά δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις γι΄ αυτό. Που σημαίνει τι; Ότι δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος άνθρωπος ή ζώο ή φυτό, όταν ο κάθε οργανισμός κάνει απλώς αυτό που μπορεί να κάνει, μέσα από τις διαφοροποιήσεις της διαφορετικότητας. Και αυτό σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να είσαι διαφορετικός γιατί ήδη διαφέρεις. Αυτό είναι ομορφιά, να κινείσαι στον δρόμο της Μοναδικότητας αναγνωρίζοντας ότι όλοι είναι Μοναδικοί. Αυτή είναι η ασπίδα σου έναντι της ασχήμιας. Γνώρισε, όμως ότι επειδή η ασχήμια είναι τεχνητή ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε βλάψει αλλά, ΠΟΤΕ δεν μπορεί να σε ασχημήνει αν εσύ δεν της το επιτρέψεις. Γνώρισε, επίσης ότι δεν μπορείς να καταστρέψεις την ασχήμια – τα πάντα είναι ασχήμια. Επομένως, επεκτείνοντας θεωρώ ότι είναι λάθος να λέγεται ότι ο Συνειδητός άνθρωπος γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τι πρέπει να κάνει, γιατί έτσι οχυρώνουμε το πνεύμα σε/με ανθρώπινα περιοριστικά μέτρα. Η δουλειά του «συνειδητού» ανθρώπου δεν είναι να γνωρίζει, αλλά να μεταμορφώνεται, να γίνεται και να είναι, όχι στατικά, αλλά κινητικά. Αυτό ανατρέπει την προσπάθεια διάσωσης απο μερικούς της θεωρίας του συλλογικού ασυνειδήτου και της θεωρίας του «εδώ και τώρα». Ότι υπάρχει να διαδωθεί διασώζεται από μόνο του. Η ζωή δεν ανήκει σε κανέναν και ακριβώς γι΄ αυτό τον λόγο είναι πολύτιμη και μεγαλειώδης. Αλλά εσύ δεν εκτιμάς την υγεία σου, γιατί σε απασχολεί η δικιά σου ζωή.
Αν λοιπόν έδινα έναν «ατυχή» ορισμό για την επικοινωνία θα ήταν ως εξής: Επικοινωνία δεν είναι να καταδικάζεις ή να αποδέχεσαι τον άνθρωπο, αντλώντας επιβεβαίωση. Όλα αυτά είναι ανούσια συγκαταβατικά παιχνίδια με την ζωή. Επικοινωνία σημαίνει να θαυμάζεις τον άνθρωπο, να περιμένεις μέσα στην ανυπομονησία σου, γιατί αυτό είναι ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις, και, ταυτόχρονα να είσαι ανυπόμονος μέσα στην αναμονή, γιατί αυτό είναι ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις. Γιατί η αλήθεια είναι μία και σου ανήκει. Γιατί εσύ είσαι ο Ερμηνευτής και ο Κριτής, είσαι εσύ που δίνεις νόημα στο καθετί. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει αυτό που λέμε ερμηνεία ή κρίση, αλλά μόνο η πραγμάτωση της αλήθειας. Αυτό είναι Επικοινωνία, δηλαδή, Κίνηση στο Μέλλον.
