ΤΙ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΑΥΤΟΕΚΦΡΑΣΗ - ΣΚΕΨΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ....

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2013

ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΑΖΩ - ΓΙΑΤΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ facebook ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΚΜΗ - ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΓΗΙΝΟΣ


Όπως ο πολιτισμός μας έτσι και το facebook είναι ένας βρώμικος χώρος. Αλλά η ζωή είναι ένας υγιής οργανισμός, ένας οργανισμός που εξελίσσεται μέσα από τις αδυναμίες του και οι αδυναμίες είναι οι έμψυχες προεκτάσεις της, αλλά ακόμα και αυτές έχουν πολύ ομορφιά μέσα τους. Στην ζωή η διαφορετικότητα και η ποικιλομορφία χορεύουν μέσα σε ξέφρενους ρυθμούς και σκυταλοδρομούν πάνω στην ροή του χρόνου. Οι άνθρωποι από την άλλη είναι κάτι πλασματάκια που διεκδικούν την μερίδα του λέοντος από την ζωή και από την γη. Πώς και γιατί άγνωστο. Ίσως όλα βρίσκονται στο μυαλό των ανθρώπων. Έχουν τόσο πολύ μυαλό, που δεν ξέρουν που να το βάλουν. Φτιάχνουν στρατούς, θρησκείες, πολιτεύματα, κόμματα, ιδεολογίες, ηγέτες, χρήματα. Σκοτώνουν για θρησκείες, πολιτεύματα, κόμματα, ιδεολογίες, ηγέτες και χρήματα. Έτσι με το μυαλό που έχουν οι άνθρωποι έφτιαξαν αυτόν τον πολιτισμό, και από τότε πολεμούν μεταξύ τους σε όλα τα επίπεδα, σε όλα τα αντιγήινα επίπεδα, σε όλα τα αντιανθρώπινα επίπεδα. Ο κατάλογος φαντάζει ατελείωτος. Εγώ λοιπόν σε αυτόν τον πολιτισμό δεν θέλω να συμμετέχω, ΒΑΡΕΘΗΚΑ, να συμμετέχω και αποφάσισα να τον ΑΛΛΑΞΩ, ανάλογα με το μέτρο της δύναμης μου. Είμαι αρκετά αφελής για να πιστεύω ότι μπορώ να αλλάξω τον κόσμο αλλά δεν είμαι και τόσο αφελής για να πιστεύω ότι μπορώ να το καταφέρω μόνος μου.  Το facebook είναι ένας από τους δείκτες της παρακμής του πολιτισμού μας. Είμαστε ζόμπι που μετέχουν σε ένα φιλικό θρίλερ. Για μένα η "έξοδος" από τον πολιτισμό αυτονόητα και αναπόφευκτα συμπεριλαμβάνει και την "έξοδο" από το facebook, της αντιεπικοινωνίας προς μια κοινωνία της ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ με όσο το δυνατόν λιγότερα οχυρά. Η επικοινωνία έχει γίνει πια τόσο δύσκολη που αν τύχει να ανταλλάξεις με κάποιον άνθρωπο λόγια καρδιάς, ξαφνιάζεσαι. Και δεν εννοώ μόνο το ξάφνιασμα της χαράς, αλλά το ξάφνιασμα με το οποίο συνειδητοποιείς πως η επικοινωνία έχει μετατραπεί σε σπάνιο είδος. Γιατί φοβόμαστε να μιλήσουμε γι΄ αυτά;
Μείωση του πολιτισμού συνεπάγεται σταδιακή κατάργηση ή μετουσίωση όλων των αντιστάσεων του πολιτισμού. Ας αντικαταστήσουμε τις δικές μας μικρότερες ατομικές και μεγαλύτερες εκτεταμένες συλλογικές αντιστάσεις. Εσύ Άνθρωπε, ακολούθησε τις ελπίδες σου, τις ιδέες σου, τα οράματα σου, τις αγάπες σου.
Δεν επιβάλλω τίποτα, γι΄ αυτό και δεν εύχομαι αλλά ευελπιστώ αυτήν την συνειδησιακή κίνηση μου να την ακολουθήσουν και άλλοι σε ολόκληρο τον κόσμο, έστω διακεκομμένα να αποσπαστούν από ότι τους διαφθείρει. Αλλά μία κίνηση, μεμονωμένα, δεν θα έχει κανένα νόημα εάν δεν συνεχιστεί και θα συνεχιστεί μόνο μέσα από τις συνειδήσεις μας και τις πραγματώσεις αυτών. Και αυτή είναι η ουσία της μετάβασης, όχι της ιδέας, της έννοιας, της μεταφυσικής πίστης, του δόγματος, αλλά της αληθινής γήινης ουσίας μας.
Παντού υπάρχουν Άνθρωποι, αλλά όσο μπορώ δεν θα επιτρέψω σε κανένα Σύστημα και σε κανέναν άνθρωπό, έμμεσα ή άμεσα εν γνώση ή εν αγνοία του να μου αναχαιτίσει την αξιοπρέπεια.
Ενωθείτε όσο χρειάζεται, αγαπήστε όσο χρειάζεται, δημιουργήστε όσο χρειάζεται, αλλάξτε όσο χρειάζεται, μαθαίνετε όσο χρειάζεται. Όσο χρειάζεται, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι. Όσο χρειάζεται για να μεταμορφώσουμε τα ΠΑΝΤΑ, σε ολόκληρη την υφήλιο σε κάθε σπίτι. Αλλάζοντας τον εαυτό μας μαζί με "Εμάς".


Μην κοιτάς το δέντρο, κοίτα το δάσος, λένε. Κοίτα όλη την μαγεία της φύσης, κοίτα. Η ηχώ δεν μπορεί να κάνει τίποτα στα δέντρα που αποτελούν το δάσος. Τα δέντρα αφουγκράζονται και σιωπούν σαν να μην τρέχει απολύτως τίποτα και η ηχώ φέρνει μόλις στιγμιαία μία ανεπαίσθητη ανισορροπία. Όταν τα δέντρα είναι γερά και υγιή αυτό είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Όταν τα δέντρα όμως είναι σάπια η ηχώ δεν βρίσκει την παραμικρή ανταπόκριση. Η ηχώ μετατρέπεται σε μια παραφωνία μέσα σε ένα ρημαγμένο τόπο. Ενώ όταν ο τόπος είναι γόνιμος, η ηχώ μπορεί να ρέει, να διεισδύει και να ταξιδεύει στο πλούσιο δάσος αρμονικά. Εσύ, τι είδους "δέντρο" επιλέγεις να είσαι;

Αφού είμαστε γήινοι τι περιμένουμε; γιατί δεν ακούμε την ηχώ των απείρων μορφών; Γιατί δεν κάνουμε πράξη το τι σημαίνει να είσαι γήινος;

Για μια αποκεντρωμένη Ελλάδα την Συντροφικότητας και για έναν παγκόσμια αποκεντρωμένο Κόσμο Συντροφικότητας του παρόντος και του μέλλοντος.






Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Διήγημα4: ΜΙΚΡΕΣ Η ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΤΑΞΙΕΣ

Οι παλιοί αναγνώστες του ιστολογίου ίσως να το θυμούνται.

Μπαίνω στο μπάνιο και αντικρίζω μία σειρά από σεπτά αναθήματα να με παρακάλανε να τα θυσιάσω. Προσανατολίζομαι στην μπανιέρα αυτήν την φορά.. Αρχίζω να λούζω το κεφάλι μου, το πλένω με σαμπουάν μάρκας-τελετή προσκυνήματος. Πράξη εξάγνισης καθώς το νάμα μαζί με απολυμαντική ουσία κυλάει από το κεφάλι στο σώμα, καταλήγοντας σαν περιστρεφόμενη σπείρα, σύμβολο αρχέγονο ζωής και θανάτου, στο σιφόνι της μπανιέρας για να χαθεί σε μία άλλη άγνωστη διάσταση που δεν με αγγίζει καν.
Μα η πλήρης εμβάπτιση περιλαμβάνει και τον υποχρεωτικό σύμφωνα με τους κανόνες καθαρισμό του σώματος. Προσπάθω συνήθως από συνήθεια να αποφύγω αυτό το κομμάτι, γιατί δεν σκοπεύω να αγιάσω, αν και ενδόμυχα θα το ήθελα.. Πιάνω το σφουγγάρι, δεν είναι το πρώτο, είχαν υπάρξει πολλά στο παρελθόν, αλλά πάντα παραμένει το σφουγγάρι (ενικός), ένα γήινο ακασικό αρχείο, ένας ευγενής εκδορέας νεκρικών κυττάρων, που περιμένει την επόμενη μετενσάρκωση για να δει τι του επιφυλάσσει το κάρμα του. Σίγουρα ένα από τα καλύτερα μέντιουμ, που μετά από κάθε συνεδρία, χάνουν και λίγο από την ζωτική τους κουνταλίνι, ξεφτίζουν.
Το κραταώ γερά για να μην μου κάνει καμία ξαφνική αναπήδηση μέσα από τα χέρια, γιατί τότε θα πρέπει να καταβάλλω προσπάθεια, να το επαναφέρω στα χέρια μου, και είμαι πολύ γέρος για κάτι τέτοιο. Του ρίχνω μία γερή δόση αναισθητικού αφρόλουτρου, ύστερα το μουσκεύω στο νερό, και κάτι καινούργιο γεννιέται, απροσδιόριστο, ευχάριστο στην αφή αλλά δεν κάνει να το φας λένε. Αμέσως το καταπιέζω πάνω στο γλοιώδες σώμα μου, σε ένα κομμάτι σάρκας που διακατέχεται αλλόκοτα από ζωή, και με μια καρδιά που χτυπάει λαίμαργα, έτοιμη να κατασπαράξει.
Το νοθευμένο νάμα ξεπλένει όλες τις φυσικές και μεταφυσικές ακαθαρσίες, χάνονται όλες, εισροφώνται μέσα στην χοάνη της μαύρης τρύπας. Έτσι παίρνω άφεση αμαρτιών, ένα συγχωροχάρτι από τον πάπα.
Αλλά η κάθαρση δεν τελειώνει εδώ, σκουπίζω καλά το πρόστυχο σώμα μου, από τις μολυσματικές σταγόνες που διαφεύγουν με αστραπιαία ταχύτητα, προλαβαίνω όμως τις περισσότερες. Όσο γι` αυτές που μαλάζουν το κεφάλι μου δεν τις φοβάμαι, είναι μπόλικες.
Ξέρω ότι θα ξανάρθω πάλι, σαν ένα προγραμματισμένο ρομποτάκι από την ημέρα που γεννήθηκα. Τουλάχιστον αν κατάφερνα να μην έρθω πάλι εδώ, θα είχα ήσυχη την σκέψη μου. Για την συνείδηση μου δεν ξέρω.
Και αύριο μέρα είναι;


ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ 3 ΚΑΙ 4 - Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΚΑΙ ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΟΜΗΡΟ

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ Είναι δύο βιβλία του ίδιου συγγραφέα, του Αντουάν Ντε Σεντ Εξιπερί, τα οποία όποιος τα διαβάσει προσεκτικά θα διαπιστώσει ότι έχουν κοινά στοιχεία, άρα συνδυάζονται ιδανικά. Μικροί ή μεγάλοι, όπως και να ΄χει αυτά τα βιβλία θα τα αγαπήσετε για τα μηνύματα ανθρωπιάς τους και την αλήθεια τους, που έχουμε λησμονήσει σήμερα.


Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ



ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

«Έτσι έζησα μόνος, χωρίς κανέναν που να μπορώ να του μιλάω αληθινά, μέχρι που έπαθα μια βλάβη στη Σαχάρα πριν από έξι χρόνια. Κάτι είχε σπάσει μέσα στον κινητήρα μου. Κι όπως δεν είχα μαζί μου ούτε μηχανικό ούτε επιβάτες, ετοιμαζόμουν να δοκιμάσω μόνος μου μια δύσκολη επισκευή. Ήταν για μένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Είχα νερό το πολύ για οχτώ μέρες....Ήμουν πιο απομονωμένος κι από ναυαγό σε σχεδία στη μέση του ωκεανού. Φαντάζεστε λοιπόν την έκπληξή μου τα ξημερώματα, όταν με ξύπνησε μια περίεργη φωνούλα...




ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΟΜΗΡΟ


ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ


Τον Οκτώβριο του 1940 ο Σαιντ-Εξυπερύ πηγαίνει στον Ιούρα, στο Σαιντ-Αμούρ, όπου έχει καταφύγει ο Λεόν Βερτ. Αυτός του εμπιστεύεται το χειρόγραφο μιας εξιστόρησης της εξόδου, με τίτλο «Τριάντα τρεις ημέρες», που ο Σαιντ-Εξυπερύ θα το πάρει μαζί του στις Ηνωμένες Πολι τείες, έχοντας αναλάβει να γράψει έναν πρόλογο και να επιμεληθεί την έκδοσή του. Οι «Τριάντα τρεις ημέρες», ωστόσο, δε θα εκδοθούν. Ο πρόλογος, από την άλλη, έχοντας επί μακρόν ωριμάσει στο μυαλό του Σαιντ-Εξυπερύ, θα γίνει το «Γράμμα σε έναν όμηρο», που θα εκδοθεί ανεξάρτητα τον Ιούνιο του 1943.

Τα συναισθήματα που έδεναν τον Σαιντ-Εξυπερύ με τον φίλο του γέννησαν ένα συμβολικό κείμενο. Ο Σαιντ-Εξυπερύ συνεχίζει να απευθύνεται σε ενικό αριθμό στον «όμηρο» φίλο του, αλλά μέσω αυτού απευθύνεται σ’ όλους τους συμπατριώτες του που έχουν μείνει στη Γαλλία.

Το «Γράμμα σε έναν όμηρο» βασίζεται σε αληθινά περιστατικά της ζωής του Σαιντ-Εξυπερύ: στο πέρασμά του στην Πορτογαλία τον Δεκέμβρη του 1940, στην παραμονή του στη Σαχάρα, στις ανταποκρίσεις του από την Ισπανία κατά τον εμφύλιο, στην εγκατάστασή του στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Το «Γράμμα σε έναν όμηρο» σημαδεύεται από την αγωνία και τις τύψεις του Σαιντ-Εξυπερύ που εγκατέλειψε τη χώρα του ενώ οι άνθρωποί του υπέφεραν κάτω από τη γερμανική κατοχή, ενώ ο φίλος του, ο Εβραίος Λεόν Βερτ, απειλούνταν. Όταν έφυγε τον Δεκέμβρη του 1940 για τις Ηνωμένες Πολιτείες, δε σκόπευε να μείνει παρά μερικές εβδομάδες, κι έμεινε δυόμισι χρόνια. Την παραμονή του στην Πορτογαλία, το 1940, τη βλέπει εκ των υστέρων σαν προανάκρουσμα, κατά κάποιον τρόπο, μιας λιποταξίας που γίνεται με κίνδυνο τον αφανισμό της προσωπικότητας. Αυτό που φοβάται πάνω απ’ όλα είναι η απώλεια των σημείων αναφοράς· των φίλων, του σπιτιού: «Θέλω να ’μαι ταξιδιώτης, αλλά όχι και πρόσφυγας».

Η ερώτηση που τίθεται στο τέλος του πρώτου μέρους του κειμένου είναι η ίδια για κάθε πρόσφυγα ανεξαιρέτως: «Πώς να φτιάξεις έναν νέο εαυτό; Πώς να ξανατυλίξεις το πυκνό νήμα των αναμνήσεων;».







Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΛΥΠΗ

Να φροντίζεις έτσι ώστε η λύπη σου να είναι παγκόσμια και η χαρά σου να είναι παγκόσμια. Να αποκεντρώνεις την θλίψη και την χαρά σου. Κάθε φορά που αποκεντρώνεις τα συναισθήματα σου τα διασπείρεις παντού. Είναι σαν να αδειάζεις κάθε φορά το ποτήρι που πάει να ξεχειλίσει. Αποσυμφόρησε! Τότε, τα συναισθήματα παύουν να σε βαραίνουν γιατί τα βιώνεις ως συνείδηση της ανθρωπότητας, ως υπερκόσμια συναισθήματα που μέσα τους περικλείουν κοσμικά συναισθήματα. Τι κακό μπορεί να έχει η λύπη στην καθαρή της μορφή; Τι κακό μπορεί να έχει η χαρά στην καθαρή της μορφή; Μα όταν έχεις επίγνωση των συναισθημάτων σου, τα βλέπεις όλα σαν σε ένα τεράστιο ταμπλό.
Όταν αισθάνεσαι παγκόσμια χαρά, αντανακλάς την χαρά σου, αλλά αυτή η χαρά είναι η χαρά όλου του κόσμου, είναι ακέραια, είναι το είναι που όμως μέσα της εμπεριέχει το γίγνεσθαι, είναι τα πάντα. Όταν αισθάνεσαι παγκόσμια λύπη αντανακλάς όλη την λύπη του κόσμου. Η μετάδοση της γνήσιας χαράς και λύπης οδηγεί στην αφύπνιση.
Έχουμε ανάγκη την λύπη για να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε Ένα, ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Έχουμε ανάγκη την χαρά για να απαλύνουμε τις διαφορές μας, να γιορτάσουμε, να συνεργαστούμε, να δημιουργήσουμε και να αγαπηθούμε.


ΔΩΣΕ-ΠΑΡΕ - ΠΑΡΕ-ΔΩΣΕ

Το να δίνεις και να μην παίρνεις είναι αρρωστημένο. Το να παίρνεις και να μην δίνεις είναι επίσης αρρωστημένο. Ο φυσιολογικός άνθρωπος και δίνει και παίρνει. Όταν δίνουμε και παίρνουμε δημιουργούμε μια υγιή σχέση με τον εαυτό μας αλλά και υγιείς σχέσεις με τους συνανθρώπους μας, σε διαπροσωπικό, φιλικό ή ερωτικό-συντροφικό επίπεδο, και γινόμαστε πιο χαρούμενοι άνθρωποι.
Ο άνθρωπος μπορεί να δίνει ανεξάρτητα από το αν θα πάρει και ταυτόχρονα μπορεί να παίρνει ανεξάρτητα από το αν θα δώσει. Βεβαίως σε πρακτικό επίπεδο σε στερεότυπες αλήθειες, χωρίς να εξετάζουμε βαθύτερα κίνητρα ή συμπεριφορικές αιτίες το να δίνεις είναι μια πράξη αλτρουισμού και ένωσης, ενώ το να παίρνεις είναι μια πράξη εγωισμού.
Ο ολοκληρωμένος όμως άνθρωπος περιλαμβάνει και τα δύο, και δίνει και παίρνει, όχι πια από μία ελλειμματική αλλά από μια αμιγής εσωτερική συμφωνία. Και αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει την αρμονική ενοποιημένη συνύπαρξη. Τότε πια όλα αυτοματοποιούνται. Δεν ενδιαφέρει το σταγονόμετρο όταν υπάρχει ροή. Αν όμως δεν είσαι διατεθειμένος να δίνεις, απομονώνεσαι, γίνεσαι δυστυχισμένος και καχύποπτα προσεκτικός. Αν δεν είσαι διατεθειμένος να πάρεις γίνεσαι υπερήφανος, υπερεκτιμάς τις δυνατότητες σου και τελικά απομονώνεσαι πάλι στην θλίψη σου.
Οι ατομικές πράξεις μας μάλλον καθορίζουν και το συλλογικό πεπρωμένο μας.


Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

Διήγημα3: Ο ΑΔΥΝΑΜΑ ΔΥΝΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ήταν ένας άνθρωπος πολύ αδύναμος, χαμένος μόνος του μέσα στις ερημιές και τα δάση, τσουρουφλίστηκε από τον καυτό ήλιο, χτυπήθηκε από τους μανιασμένους ανέμους, πνίγηκε από τις βροχές και τα ποτάμια, πάγωσε από το κρύο και την υγρασία, γδάρθηκε πάνω σε βράχους, τρόμαξε μέσα στην μαύρη νύχτα, χλευάστηκε  από το ίδιο του το είδος, τραυματίστηκε από τα ζώα.
Πάντα ήταν ένας αδύναμος άνθρωπος, γιατί ήταν άνθρωπος, γιατί κατάλαβε ότι όταν πας να γίνεις κάτι άλλο εκτός από άνθρωπος, γίνεσαι διπλά αδύναμος - οι άνθρωποι γοητεύονται από το "γλαύκωμα".
Ατενίζοντας την φύση την συνέλαβε στο μυαλό του σαν ένα πεπιεσμένο φράκταλ, τότε συνειδητοποίησε ότι και αυτή ήταν αδύναμη. Όλα ήταν κομματιασμένος χώρος, από μοναδικούς σχηματισμούς, και ο άνεμος μια απαραίτητη παρενέργεια.
Ο αδύναμος άνθρωπος κατανόησε ότι είχε την δική την δική του μόνιμη θέση, στο "κουτί" των αντιθέσεων.
Ο αδύναμος άνθρωπος από τότε βαπτίστηκε με την δύναμη.
Ο αδύναμος άνθρωπος ήταν πάντα ένας παντοδύναμος άνθρωπος.
Η δύναμη και η αδυναμία παίζουν στο στερέωμα της απειροσύνης.


Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

ΔΩΣΕ-ΠΑΡΕ - ΠΑΡΕ-ΔΩΣΕ

Το να δίνεις και να μην παίρνεις είναι αρρωστημένο. Το να παίρνεις και να μην δίνεις είναι επίσης αρρωστημένο. Ο φυσιολογικός άνθρωπος και δίνει και παίρνει. Όταν δίνουμε και παίρνουμε δημιουργούμε μια υγιή σχέση με τον εαυτό μας αλλά και υγιείς σχέσεις με τους συνανθρώπους μας, σε διαπροσωπικό, φιλικό ή ερωτικό-συντροφικό επίπεδο, και γινόμαστε πιο χαρούμενοι άνθρωποι.
Ο άνθρωπος μπορεί να δίνει ανεξάρτητα από το αν θα πάρει και ταυτόχρονα μπορεί να παίρνει ανεξάρτητα από το αν θα δώσει. Βεβαίως σε πρακτικό επίπεδο σε στερεότυπες αλήθειες, χωρίς να εξετάζουμε βαθύτερα κίνητρα ή συμπεριφορικές αιτίες το να δίνεις είναι μια πράξη αλτρουισμού και ένωσης, ενώ το να παίρνεις είναι μια πράξη εγωισμού.
Ο ολοκληρωμένος όμως άνθρωπος περιλαμβάνει και τα δύο, και δίνει και παίρνει, όχι πια από μία ελλειμματική αλλά από μια αμιγής εσωτερική συμφωνία. Και αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει την αρμονική ενοποιημένη συνύπαρξη. Τότε πια όλα αυτοματοποιούνται. Δεν ενδιαφέρει το σταγονόμετρο όταν υπάρχει ροή. Αν όμως δεν είσαι διατεθειμένος να δίνεις, απομονώνεσαι, γίνεσαι δυστυχισμένος και καχύποπτα προσεκτικός. Αν δεν είσαι διατεθειμένος να πάρεις γίνεσαι υπερήφανος, υπερεκτιμάς τις δυνατότητες σου και τελικά απομονώνεσαι πάλι στην θλίψη σου.
Οι ατομικές πράξεις μας μάλλον καθορίζουν και το συλλογικό πεπρωμένο μας.






Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013

ΣΥΝΟΜΩΣΙΟΛΑΓΝΕΙΑ ΚΑΙ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ - ΩΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΗ ΠΑΡΕΚΕΙ

Οι θεωρίες συνωμοσίας, οι συνωμοσιολαγνείες, είναι γεννήματα του εθνικισμού που σκοπό έχουν τον διχασμό είτε εν αγνοία τους είτε εν γνώση τους, αφού αυτοί που τα διασπείρουν βρίσκονται σε σύγχυση, ανακυκλώνοντας την βία σε διάφορες μορφές. Σε ευρύτερη κλίμακα δημιουργούνται εθνικιστικές ομάδες έως και φασιστικές που εκμεταλλεύονται την ενδεχόμενη απόγνωση του κόσμου και την απαισιοδοξία και το δόλωμα τους είναι η ρητορεία και οι πομπώδεις και πολεμικοί λόγοι. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι αποζητούν αγωνιωδώς την προσοχή γιατί γνωρίζουν ότι όσο περισσότερο ασχολείται κανείς με κάτι τόσο περισσότερο το δυναμώνει. Αυτό ακριβώς θέλουν, ανθρώπους μανιακούς που δεν σκέφτονται γιατί και οι ίδιοι δεν σκέφτονται. Όταν δεν σκέφτεσαι κάνεις το παν για να προωθήσεις τα πιστεύω σου, χωρίς να λαμβάνεις υπόψιν σου την διαφορετικότητα. Γιατί όταν γίνεσαι διαπερατός στην διαφορετικότητα και στην σύμμειξη ιδεών αποκεντρώνεσαι. Και ένας αποκεντρωμένος άνθρωπος δεν μπορεί πλέον να επιβληθεί αλλά να συνεργαστεί. Και αυτό είναι που φοβούνται αυτοί οι άνθρωποι. Έτσι αναπτύσσεται ο συγκεντρωτισμός και η "καθαρότητα", ενάντια στην κατά φαντασίαν "επιμόλυνση" και ο ατομικισμός κάνει αισθητή την παρουσία του. Αυτό σε τίποτα δεν έχει να κάνει με την ενότητα, αλλά με μια αλληλεγγύη κομμένη και ραμμένη σε συγκεκριμένα μέτρα.

Όλοι κάτι ξέρουν και κανείς δεν ξέρει τίποτα στην πραγματικότητα. Και το μόνο που συμβαίνει είναι ο φόβος και η σύγχυση και η καφρίλα να μετεωρίζονται στην ατμόσφαιρα.

Ευγενικά Αδιαφορώ πάνω σε αυτήν την λογική, εκτός αν κάποιος αποδείξει με έναν μαγικό τρόπο ότι αυτή η λογική στέκει, είναι υγιής και πρέπει να την ακολουθήσουν όλοι. Αδιαφορώ για τους κατά περιόδους "καλοθελητές" που διακαώς θέλουν να επωμιστούν τα βάρη του κόσμου και τους αντί-δρώντες τους, Αδιαφορώ για τα στρατόπεδα και τις αψιμαχίες.
Οι αρχαίοι Έλληνες φταίνε, όχι φταίνε οι Μασόνοι, όχι φταίνε οι Εβραίοι, όχι φταίνε οι Χριστιανοί, όχι φταίνε οι Αιγύπτιοι, όχι φταίνε τα ερπετοειδή, όχι φταίνε λίγο με απ΄όλα. Όλοι φταίνε εκτός από τον εαυτό μας...
Και ρωτάω, βοηθάει σε τίποτα όλο αυτό το πανηγύρι;
Υπάρχει κάτι για το οποίο είστε σίγουροι και έχετε εντρυφήσει; Αν ναι, τότε εκφράστε το σαν Άνθρωποι και μοιραστείτε την Αλήθεια σας, είτε ανήκετε σε ομάδες, θρησκείες, οργανώσεις, ή είστε μεμονωμένα άτομα. Αν όχι, μην διασπείρετε ψεύδη, μύθους και υποψίες.

Ο Άνθρωποι θέλουν φτερά και όχι βαρίδια.


Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2013

ΚΑΛΟΣ Ο ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΛΛΑ Η ΣΟΒΑΡΟΤΗΣ ΜΗΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ

Ο άνθρωπος είναι ένα προβληματιζόμενο ον, δεν λέμε τι ήταν ή τι θα γίνει αλλά τι είναι και λέμε τι είναι γιατί θα περάσει από αυτό το στάδιο στην καλύτερη περίπτωση, στην χειρότερη περίπτωση θα μείνει σε αυτό το στάδιο, μπορεί καν να μην φτάσει σε αυτό το στάδιο αλλά να έχει αναλαμπές προβληματισμού.
Ο σημερινός άνθρωπος προσπαθεί να αποστάξει τον προβληματισμό του, που δεν είναι τίποτα άλλο από την σκέψη του, αυτή είναι και η μοναδική του ευθύνη, ακούγεται κάτι τόσο απλό, είναι όμως κάτι εξαιρετικά δύσκολο και μάλλον βίαιο. Είναι το σταμάτημα της αντίστασης στην ίδια την ζωή.
Τι δύναμη που έχουν οι λέξεις, μέσα σε μία φράση ποιητική μπορούμε και περικλείουμε το κοινωνικό γίγνεσθαι και τον κόσμο. Αυτό σημαίνει ότι υποτιμάμε την πραγματικότητα; ότι βρισκόμαστε σε άγνοια; ότι απλώς ωραιοποιούμαι; ή σημαίνει εν δυνάμει μια βαθιά κατανόηση της πραγματικότητας; μια πυξίδα που αποσπάται από τον κόσμο και δείχνει θαρραλέα τον δρόμο της αλλαγής και ανατροπής; που εκφράζει τον νόμο της χρωματισμένης ουδετερότητας; χρωματισμένης γιατί βρίσκεται σε κίνηση και δοκιμάζει και ουδετερότητας γιατί γνωρίζει ότι είναι μια ήρεμη δύναμη.
Όλα είναι λίγο συγκεχυμένα, λίγο έτσι, λίγο αλλιώς, προφανώς και εγώ βρίσκομαι σε κάποιο βαθμό σύγχυσης, αλλιώς δεν θα καθόμουν να γράφω.
Όλοι έχουν διαφορετικά προβλήματα και όποιος ρωτάει βρίσκει καταφύγιο στις ίδιες ερωτήσεις. Αλλά οι απαντήσεις είναι πάντα διαφορετικές, πάντα υποκειμενικές. Και γιατί να μην είναι άλλωστε; Τι είναι πιο σημαντικό οι κοινές ερωτήσεις ή οι διαφορετικές απαντήσεις;
Τώρα είναι απαραίτητο να καταλήξω κάπου;
Χαχαχαχαχα... έχω σκάσει στα γέλιΑ. Με το γέλιο παίρνεις την ζωή στα σοβαρά. Όταν παίρνεις την ζωή στα σοβαρά, γελάς.







Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΗ

Κάποιος ο οποίος είναι συντηρητικός θα εκφράζει πιο συντηρητικές απόψεις. Κάποιος ο οποίος είναι πιο σύγχρονος θα εκφράζει πιο επαναστατικές απόψεις. Ένας επαναστάτης μπορεί να έχει συντηρητικά στοιχεία, ένας συντηρητικός μπορεί να έχει επαναστατικά στοιχεία, είτε με την αρνητική είτε με την θετική έννοια.
Τον συντηρητικό και τον επαναστάτη τον κρίνουμε από το κατά πόσο ανέχεται την διαφορετικότητα. Από το κατά πόσο είναι αφοριστικός.
Αλλάζει ο άνθρωπος; Αν λες ότι ο άνθρωπος αλλάζει αυτό σημαίνει ότι εσύ αλλάζεις; Πόσα από αυτά που λέμε είναι αοριστολογίες, γενικεύσεις, που συλλάβαμε από μια έμπνευση, από κάτι που διαβάσαμε ή στοχαστήκαμε; Μπορούμε να εμβαθύνουμε παραπέρα ή περιοριζόμαστε στην ασφάλεια και ικανοποίηση του εαυτού μας; Έχουμε το θάρρος να το μοιραστούμε; ή κρατάμε μόνο την γενική αλήθεια; Έχουμε την πρόθεση να γίνουμε συγκεκριμένοι; Ο άνθρωπος στην ουσία δεν αλλάζει, και αυτό δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό, ένας εξωστρεφής καλώς είναι εξωστρεφής, ένας εσωστρεφής καλώς είναι εσωστρεφής. Για παράδειγμα κάποιοι που παίζουν χέβι μέταλ μουσική δεν κάνουν κάτι ανήθικο αν, 1)οι στίχοι τους είτε δεν προκαλούν είτε εμπεριέχουν λαμπρά μηνύματα, 2) έχουν μια φυσιολογική ζωή σαν και εσένα, 3) δεν το κάνουν μόνο για τα χρήματα. Ας μην κολλάμε όμως στην επιφάνεια, η πρόσδεση μας με την ύλη είναι αναπόφευκτη για να μετουσιώσουμε σε αυτόν τον κόσμο. Αυτό που αλλάζει και μπορεί να αλλάξει ο άνθρωπος, είναι οι ψυχολογικές του κατακρατήσεις, κοινώς τα ψυχολογικά του προβλήματα με την στενή και ευρεία έννοια. Τότε ο άνθρωπος κάνει άλματα αλλαγής και κάθε άλμα θέλει τον χρόνο του.
Έχουμε μάθει να έχουμε κρίση και να μην συμφωνούμε ή διαφωνούμε απερίσκεπτα σε ότι καλό ή κακό;  Έχουμε μάθει να φοβόμαστε να διαφωνήσουμε, σαν πρόβατα να μην έχουμε δικιά μας γνώμη και ταυτόχρονα να διασπείρουμε την άγνοια μας, σαν αυθεντίες, στην ουσία αυτό είναι φόβος. Άσχετα αν υπάρχει προσκόλληση ή υπερεκτίμηση από μερικούς όλοι θαυμάζουμε τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, αλλά ποιος θα άντεχε να "κοντραριστεί" μαζί τους; Πόσο μπορούμε να ανεχτούμε έναν διάλογο; εριστικό ή μη;
Ένας Σωκράτης θα ανεχόταν έναν άλλο Σωκράτη ή θα αλληλοσκοτωνόντουσαν; Τα ομώνυμα έλκονται ή απωθούνται; Υπάρχει οικείος ή ανοίκειος διάλογος;
Μα πόσο αδύναμοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι.

- Αντώνης Χαρατσής



Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Διήγημα2: Η ΠΑΛΑΜΗ

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι που το λέγανε Παλάμη.
Η Παλάμη είχε πέντε μικρότερους αδελφούς: τον Αντίχειρα, τον Δείκτη, τον Μέσο, τον Παράμεσο και τον Μικρό.
Η Παλάμη καθώς μεγάλωνε αποκτούσε ολοένα και μεγαλύτερη φαντασία, αλλά τα αδέλφια της γινόντουσαν ολοένα και πιο υπερπροστατευτικά, αυτό όμως δεν στερούσε καθόλου την φαντασία από την Παλάμη.
Κάποτε η Παλάμη είχε μια ιδέα την οποία και πραγματοποίησε: Χαράκωσε ολόκληρο το σώμα της, για να δείξει στα αδέλφια της ότι ο καθένας τους πρέπει να ακολουθήσει το δικό του πεπρωμένο και η μόνη οδός ήταν η ελευθερία.
Από τότε η παλάμη με τα αδέλφια της πάντα βρίσκονταν σε απόσταση μεταξύ τους, αλλά όποτε ήταν ανάγκη ενώνονταν σαν μία γροθιά.


Τρίτη 12 Νοεμβρίου 2013

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ.....

Τους υπαλληλίσκους της δεκάρας δεν τους λυπάμαι, αυτοί που είναι υπαλληλίσκοι της δεκάρας. Είμαι σχεδόν σίγουρος, από ένστικτο ίσως ότι αρκετοί Έλληνες δεν έχουν καταλάβει τίποτα από την κρίση. Μιλάνε για κρίση αλλά την αξιολύπητη θεσούλα τους την προστατεύουν με κάθε αντίτιμο. Αφού το συμφέρον σου κοιτάς και το βόλεμα, φοβισμένο ανθρωπάκι. Μόνο με μία ατομική βόμβα ή πόλεμο ή φυσική καταστροφή θα μπορούσε να αλλάξει ο άνθρωπος, μακάρι να μην τύχει, αλλά ακόμα και αυτή η υποθετική δυστυχία θα ήταν μόνο προσωρινή. Μα ακόμα και αυτός που κάνει με συνείδηση μια απλή δουλειά δεν μπορεί να καταλάβει έναν άνεργο.
Το: έχουμε κρίση, μοιάζει λίγο με την έκφραση: Δύσκολο να κάνεις φίλους σήμερα. Το παράδοξο είναι ότι όλοι το ίδιο λένε. Το συμπέρασμα είναι ότι οι αυτοί που τα λένε αυτά κρίνουν από την εξωτερικότητα και τους άλλους χωρίς όμως να κρίνουν τον εαυτό τους. Ακριβώς μέσα από αυτή την διαστρέβλωση προέρχεται και η διαιώνιση των αποτυχημένων σχέσεων.. Ακριβώς το ίδιο πράγμα συμβαίνει με την κρίση: Από την μία βολεύονται κάποιοι με την κατάσταση και από την άλλη δεν πιστεύουν ότι αξίζουν κάτι καλύτερο για τον εαυτό τους, ή δεν έχουν την δύναμη να το καταφέρουν. Όταν δεν αγαπάς τον εαυτό σου δεν αγαπάς κανέναν.

δρωσε ο κώλος και νιώθει δυσάρεστα".

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΜΕΙΝΕ ΑΜΟΛΥΝΤΟΣ.

Τι είναι ο άνθρωπος; Ο άνθρωπος είναι ένα αδύναμο πλάσμα.
Τι χρειάζεται ο άνθρωπος; Ένα πιάτο φαϊ και έναν ζεστό άνθρωπο να τον συντροφεύει.
Γιατί ζούμε; Αυτό κάπου χάνεται στην πορεία.
Χωρίς δάκρυα δεν υπάρχει κάθαρση.
Σε παρακαλώ, άνθρωπε, μείνε αμόλυντος.
Εγώ, Εσύ.









Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΗ2 - ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ Η φαντασία του συγγραφέα, επιτρέψτε μου να πω "σπάει κόκαλα". Μπορεί να κουράσει λίγο το υπεραναλυτικό σφυροκόπημα των λέξεων σε κάποια σημεία, αλλά η απαράμιλλη φαντασία του συγγραφέα,  οι έξυπνες αναγωγικές και κριτικές τοποθετήσεις του, για το παρόν του κόσμου μας, το μπλέξιμο του εσωτερισμού με την περιπέτεια, τον έρωτα, το παρελθόν και την ζωή σε ένα νησί,δημιουργούν μια σαγηνευτική ατμόσφαιρα. Αξίζει να διαβαστεί.




ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ
Το Βυζάντιο είχε πέσει όταν ένα ξεχασμένο αιγαιοπελαγίτικο νησί δεχόταν την επίσκεψη δύο επίσημων απεσταλμένων από τη Φλωρεντία των Μεδίκων. Σκοπός της μυστικής αποστολής τους ήταν να συναντήσουν ένα μαθητή του Πλήθωνα του Γεμιστού και να του αποσπάσουν ένα πολύτιμο βιβλίο.
Πεντακόσια χρόνια αργότερα, μια ομάδα Αμερικανών αρχαιολόγων, μια βιολόγος που μελετά ένα παράξενο είδος σαύρας, ένας ελληνο-αυστραλός πολυεκατομμυριούχος κι ένας τέως προγραμματιστής υπολογιστών θα βρεθούν στο ίδιο νησί για να πάρουν μέρος σε μια φρενιτιώδη μάχη ανάμεσα στον ιδεαλισμό και την απάτη.
Γνωρίστε την πραγματική ιστορία πίσω από την ανακάλυψη της Αμερικής, εξερευνήστε το θρύλο της Ενετικής Δημοκρατίας και των Ναϊτών Ιπποτών, και συζητήστε με τον Πλάτωνα περί της ουσίας του κόσμου. Η γνώση και ο έρωτας παντρεύονται στη καρδιά του Αιγαίου με φόντο το χρόνο, για να συνδέσουν το χθες με το σήμερα και να μας οδηγήσουν όλους σε μια νέα εποχή.











Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...