ΤΙ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΑΥΤΟΕΚΦΡΑΣΗ - ΣΚΕΨΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ....

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ;

Το απωθημένο στερείται λογικής, δεν είναι παρά ένας ψυχολογικός ετεροχρονισμός-φραγμός. Η προσκόλληση στην σκέψη και τον τρόπο σκέψης, δημιουργεί το απωθημένο.
Όταν με τον υπερκαταναλωτισμό και την ασυδοσία διαφθείρουμε την κοινωνία και ισχυροποιούμε αυτούς που την επιβουλεύονται, δημιουργούμε πρότυπα, προσκολλήσεις, απωθημένα. ''Πάρε δώσε".
Εάν είμαστε αδύναμοι έχουμε αυτόματα περισσότερη ροπή προς την εκπλήρωση αυτών των απωθημένων. Υπάρχει πραγματική ανάγκη για την εκπλήρωση των απωθημένων; επέρχεται ποτέ η λύτρωση; Και αν συμβαίνει ποτέ, αυτό δεν αναιρεί την αναζήτηση του απωθημένου;
Κάποιος που δεν έχει σοβαρό αυτοέλεγχο στην ζωή του, χάνει ένα αγαπημένο του πρόσωπο, τι αξία τότε έχουν γι` αυτόν οι εμπειρίες ως αυτοσκοπός; Δεν ωραιοποιώ τον θάνατο, αλλά σκεφτείτε ως πότε κάποιος θα ζει με ακρασία; - ως πότε κάποιος θα παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό, δηλαδή με τις ψεύτικες εικόνες που δημιουργεί για τον εαυτό του.

- Αντώνης Χαρατσής


Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ.... ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ

Τα κόμματα στηρίζονται στην άσκηση της εξουσίας, η εξουσία, η ιεραρχία δεν μπορεί να φέρνει παρά σύγκρουση και αδικία. Κακά τα ψέματα, δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε πλέον. Τα κόμματα και οι ιδεολογίες που τα περιβάλλουν είναι συνώνυμα του φασισμού, της οπισθοδρόμησης και της συντήρησης. Δεν υπάρχει τίποτα το καινοτόμο που να χαρακτηρίζει ένα κόμμα, τίποτα το ανθρώπινο. Το μόνο που κάνουν είναι να μας θωπεύουν , να μας βαυκαλίζουν, να μας κανακεύουν και να μας σιγοντάρουν. Βασικά αυτό κάνουν τα κόμματα όλου του κόσμου, λίγο ως πολύ. Θέλουν ακόλουθους-πιστούς για να έχουν λόγο ύπαρξης. Αυτοί που διευθύνουν και αποτελούν τα κόμματα είναι άνθρωποι βαθιά βολεμένοι-βαθιά κομφορμιστές, βαθιά διεφθαρμένοι, βαθιά υπνωτισμένοι από την εξουσία, βαθιά ανασφαλείς και φοβισμένοι. Προσπαθούν με πομπώδεις λόγους, με γλωσσολογικά τρικ, και ρητορείες να ανακτήσουν την χαμένη τους εμπιστοσύνη κάθε φορά από εμάς. Έχουν μελετήσει καλά την ψυχολογία των μαζών. Δεν πιστεύουν πραγματικά σε μια ελεύθερη κοινωνία, αλλά σε μια κατακερματισμένη δημοκρατία. Γι` αυτό και δίνουν προτεραιότητα στην κοινωνία αντί να δίνουν προτεραιότητα στον άνθρωπο, αφού ο άνθρωπος είναι η κοινωνία. Εμείς είμαστε η κοινωνία. Είναι ολοφάνερο πως κλιμακώνεται η βία προς εμάς από τις κρατικές υπηρεσίες, τον ιδιωτικό τομέα μέχρι τον στρατό. Παντού βλέπεις την αποσάρθρωση του συστήματος, την εσκεμμένη, γιατί μας θέλουν φοβικούς, αποβλακωμένους, σε σύγχυση. Όλα συνοψίζονται σε δύο λέξεις: Μαστίγιο και καρότο. Αποδυναμώνοντας μας τον κάθε ένα ξεχωριστά αποδυναμώνουν και την κοινωνία. Διαλύεται η μεταξύ μας συνοχή και συνεκτικότητα. Υπερισχύει ο νόμος του ικανού, του ισχυρού. Ξαφνικά πλασάρεται ύπουλα ο όρος κράτος πρόνοιας, για να κουκουλώσει το έγκλημα. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κράτος αλγοφιλίας που ευνοεί και αυξάνει το χάσμα των ανισοτήτων, δεν θέλουμε οίκτο. Δείτε τι διακυβεύεται, έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας. ΞΕΦΥΓΑΜΕ. Πρέπει να αντιταχθούμε, να δούμε καθαρά την γενοκτονία στην οποία μας καταδικάζουν. Ενάντια στην ατελείωτη προπαγάνδα που εξ απαλών ονύχων έχει γίνει η δεύτερη φύση μας. Θέλουμε ελευθερία! Θέλουμε ευτυχισμένους ανθρώπους! Θέλουμε να γιορτάζουμε την ζωή. Θέλουμε να είμαστε υπερήφανοι που είμαστε άνθρωποι!

- Αντώνης Χαρατσής

Aπόσπασμα από το επερχόμενο βιβλίο μου: Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ


ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ

Σαν ξεπροβάλλει η αυγή, ο Έρωτας ανοίγει τα φτερά του, μα σαν σουρουπώνει ξαποσταίνει.
Ανάμεσα σ' αυτές τις δύο καταστάσεις, η Αγάπη στέκεται ατάραχη.
Μέσα της όμως ζηλεύει την ορμή του, περιμένοντας ένα νεύμα για να την φωλιάσει.
Όταν όμως ζυγώνει αντιλαμβάνονται και οι δύο ό,τι αυτός την έχει περισσότερο ανάγκη, και έτσι για να τον προστατέψει τον κλείνει στα σωθικά της.
Ο Έρωτας όμως δεν αντέχει και σαν αγριεμένο άτι δραπετεύει.
Τότε η Αγάπη του δίνει μία συμβουλή: Όταν τρανέψεις, έλα στο πλάι μου, να περπατήσουμε μαζί, χέρι με χέρι.
Ο Έρωτας βρίσκεται σε δίλλημα, ή θα μοιραστεί την δύναμη του με την αγάπη, ή ο καθένας θα πάρει τον δρόμο του.
Στο μεταξύ ο Έρωτας προσκαλεί την Λογική, για να του κάνει παρέα. Μέσα σ` αυτήν την μέθεξη, ο Έρωτας αποκτάει συνείδηση, υπόσταση, καταλαβαίνει ότι δεν είναι τυχαίος. Τελικά επανέρχεται στην Αγάπη και της δίνει το χέρι του.
Και αν χάσω την φλόγα μου; Ρώτησε ανήσυχα ο Έρωτας.
Θα μπορούσες να την έχεις χάσει ήδη εδώ και καιρό, έτσι όπως τριγυρνάς μόνος σου, απάντησε η Αγάπη. 
Πλέον, όποτε ήταν απαραίτητο, η Αγάπη έπιανε δουλειά και ο Έρωτας ξεκουραζόταν. Όποτε πάλι ήταν απαραίτητο, ο Έρωτας έπιανε δουλειά και η Αγάπη ξεκουραζόταν.
Στην πορεία του χρόνου, ο Έρωτας είδε ότι η Αγάπη είχε πολύ περισσότερα πράγματα να κάνει, και έτσι της ζητάει να τον αφομοιώσει.
Τότε Αγάπη και Έρωτας, γίνονται ΕΝΑ.


ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Αν δεν νιώθαμε εμείς οι άνθρωποι διαιρεμένοι, θα δίναμε τόσο μεγάλη αξία στον έρωτα; - στην ερωτική πράξη; σε μία σχέση;
Η ερωτική πράξη είναι η υπέρτατη στιγμή κορύφωσης του έρωτα. Μήπως όμως η ερωτική πράξη είναι ένα είδος φυγής από την πραγματικότητα; μία στιγμιαία ανάγκη να βγούμε από τον εαυτό μας; Γιατί έχουμε την ανάγκη να βγούμε από τον εαυτό μας, με το σεξ, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ; Μήπως γιατί ζούμε μία δυστυχισμένη ζωή γεμάτη εντάσεις; Μια ζωή-κατάσταση που εμείς δημιουργήσαμε, συντηρούμε και ανακυκλώνουμε.
Μήπως αυτό το αίσθημα κενού που νιώθουν πολλοί άνθρωποι μετά από την ερωτική πράξη υποδηλώνει την ανάγκη μιας μεγαλύτερης συναισθηματικής ένωσης;
Είναι ο έρωτας ελευθερία; Σκεφτείτε το λιγάκι, δεν μιλάμε για το χτυποκάρδι-τον ενθουσιασμό, ούτε για κάτι που σε κάνει σκλάβο του, αδύναμο, υποταγμένο, χωρίς αντιστάσεις. Αλλά για κάτι βαθύτερο! Όταν αισθανόμαστε το ταίρι μας ως το κέντρο του κόσμου, μέσα σε μία αμοιβαιότητα, όχι.
μονόπλευρα αλλά αμφίδρομα. Δεν έχει βάθος αυτό; Φοβάμαι ότι έχει περισσότερη εμμένεια παρά βάθος, περισσότερη προσκόλληση παρά βάθος, περισσότερη ανελευθερία παρά ελευθερία. Μπορεί να μην είναι τόσο δυνατό το "εγώ" και το "εσύ", υπάρχει όμως ένα εγώ ενισχυμένο επί δύο. Αυτό δεν είναι προέκταση του εαυτού μας, είναι εαυτός δύο φορές. Οχυρωνόμαστε πίσω από μία σχέση, τον άντρα μας, την γυναίκα μας, την οικογένεια μας, τα παιδιά μας, γαντζωνόμαστε με όλα αυτά από φόβο μήπως τα χάσουμε-παίζουμε ρόλους, αναμασάμε στερεότυπα. Και οι υπόλοιποι; οι υπόλοιποι, να πάνε να πνιγούν, ένας μοντέρνος οχαδερφισμός. Ταυτόχρονα όμως, έχουμε σύμμαχο τον κόσμο για να μην αμαυρώσουμε το προφίλ μας, την εικόνα μας. Από την μία δεν δίνουμε δεκάρα για τον κόσμο και από την άλλη τον αναζητάμε, τον επικαλούμαστε. Ένας σωστός σαδομαζοχισμός. Κάνουμε ειρήνη στο όνομα του ωφελιμισμού.
Γιατί όμως νιώθουμε τόσο καλά, τόσο ανεβασμένοι στον έρωτα; Γιατί κάποιος δηλώνει συχνά ότι: ο πρώτος μου νεανικός έρωτας ήταν κάτι το ασύλληπτο. Ένα ερωτευμένος έφηβος, έχει προλάβει να αλλοτριωθεί; Ως ένα βαθμό ναι! Ο καταιγισμός από διαμορφωμένες πεποιθήσεις και ψευτοπρότυπα που δεχόμαστε από την ημέρα που γεννιόμαστε είναι αδιανόητος.Όταν από πολύ μικρή ηλικία για πρώτη-πρώτη φορά αντικρύζουμε ένα ηλιοβασίλεμα, αναρωτιόμαστε αν είναι όμορφο ή άσχημο; Όχι! Το βλέπουμε ως αυτό που είναι. Είναι η ονειροπόληση, η παρελθοντική σκέψη, η ανάμνηση, η εμπειρία που δημιουργεί την σύγκριση, τον ρατσισμό και τον διαχωρισμό μεταξύ όμορφου και άσχημου σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Επίσης το συναίσθημα που υπερτερεί της λογικής και η υπερέκκριση ορμονών στην εν λόγω ηλικία και το κατάλληλο ταίρι δημιουργούν την αντίστοιχη ευφορία που μπορεί άνετα να το βιώσει και ένας ενήλικας. 
Όταν όμως λογικοποιήσουμε τον έρωτα τότε έχουμε αυτό που ονομάζουμε συντροφικότητα, ισότητα, τελειότητα, ισορροπία, τελικά αγάπη και συμφιλίωση με όλο τον κόσμο. Δεν είναι αξιοσημείωτο όταν ακούμε ζευγάρια μετά από χρόνια συμβίωσης, να λένε ότι πλέον αυτό που τους ενώνει είναι η αγάπη; Ας το αποδεχτούμε!

- Αντώνης Χαρατσής



Δευτέρα 13 Φεβρουαρίου 2012

ΜΙΑ ΟΠΤΙΚΗ ΜΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΟ "ΣΩΣΤΟ" ΚΑΙ ΤΟ "ΛΑΘΟΣ"... ΣΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ

Όσο μεγαλώνουμε έχουμε καθήκον η ωρίμανση μας να κλιμακώνεται....από το "λάθος" στο "ΣΩΣΤΟ"

Λάθος, λάθος, λάθος , λάθος, λάθος
λάθος, λάθος, λάθος, λάθος, ΣΩΣΤΟ

Λάθος, λάθος, λάθος, λάθος, ΣΩΣΤΟ
Λάθος, λάθος, λάθος, λάθος, ΣΩΣΤΟ

Λάθος, ΣΩΣΤΟ, λάθος, ΣΩΣΤΟ, λάθος
Λάθος, ΣΩΣΤΟ, λάθος, ΣΩΣΤΟ, λάθος

ΣΩΣΤΟ, λάθος, ΣΩΣΤΟ, λάθος, ΣΩΣΤΟ
ΣΩΣΤΟ, λάθος, ΣΩΣΤΟ, λάθος, ΣΩΣΤΟ

ΣΩΣΤΟ, ΣΩΣΤΟ, ΣΩΣΤΟ, ΣΩΣΤΟ, λάθος
ΣΩΣΤΟ, ΣΩΣΤΟ, ΣΩΣΤΟ, ΣΩΣΤΟ, λάθος

ΣΩΣΤΟ, ΣΩΣΤΟ, ΣΩΣΤΟ, ΣΩΣΤΟ, ΣΩΣΤΟ
ΣΩΣΤΟ, ΣΩΣΤΟ, ΣΩΣΤΟ, ΣΩΣΤΟ, λάθος

- Αντώνης Χαρατσής

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ: ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ;

Τι κάνεις; Τι κάνετε; Οι άνθρωποι δεν χαιρετιούνταν πάντα με αυτόν τον τρόπο: επικαλούνταν τη θεϊκή προστασία και δεν χαιρετούσαν ένα χωριάτη έτσι όπως χαιρετούσαν ένα ιππότη. Για να εμφανιστεί ο τύπος: "Τι κάνετε;" έπρεπε να εγκαταλείψουμε τη φεουδαρχία και να μπούμε σε μία δημοκρατική εποχή που προϋποθέτει ένα μίνιμουμ ισότητας ανάμεσα σε διαχωρισμένα άτομα που υπόκεινται στις ψυχολογικές τους μεταπτώσεις.
Αυτή η τυποποιημένη , λακωνική έκφραση ανταποκρίνεται στην αρχή της οικονομίας και συνιστά τον ελάχιστο κοινωνικό δεσμό σε μια κοινωνία της μάζας, που επιδιώκει να συγκεντρώσει ανθρώπους όλων των οριζόντων. Όμως μερικές φορές δεν είναι τόσο μια ρουτίνα όσο μια κλήτευση: Θέλουμε να εξαναγκάσουμε τον ερωτώμενο να τοποθετηθεί , θέλουμε να τον καθηλώσουμε  και να τον υποβάλλουμε σε μια εξονυχιστική εξέταση. Τι κάνεις; Τι γίνεσαι; Πώς είσαι; Πώς τα πας; Μια διακριτική επιταγή που μας διατάζει να αποκαλύψουμε την μύχια αλήθεια μας. Το καθαυτό γεγονός της ύπαρξης δεν αρκεί πια., απαιτεί μια συνεχή εξέταση του εσωτερικού μας βαρόμετρου.
"Δείχνεις στις φόρμες σου σήμερα". Aυτή η γλυκιά σαν μέλι φιλοφρόνηση ισοδυναμεί με μια καθαγίαση: μες στην αντιπαράθεση μεταξύ καταχαρούμενων και κατσουφιασμένων, εγώ βρίσκομαι στη σωστή πλευρά. Να που χάρη στη μαγεία μιας φράσης  τοποθετούμαι στην ιεραρχία μιας λεπτεπίλεπτης και διαρκώς μεταβαλλόμενης ιεραρχίας.  Την επόμενη μέρα θα υποστώ μια άλλη αμείλικτη ετυμηγορία:  "Σήμερα έχεις τα χάλια σου". αυτή η παρατήρηση με πληγώνει κατάστηθα, μς αποσπά άγρια από την εξαίσια θέση όπου νόμιζα πως είχα εγκατασταθεί για πάντα. Εξέπεσα από την κάστα των αρχόντων, είμαι ένας παρίας που πρέπει να κρύβει το πρόσωπο του από όλους.
Σε τελική ανάλυση το "τι κάνεις;" είναι η πιο επιφανειακή και η πιο βαθιά ερώτηση. Για να απαντήσουμε με ακρίβεια σε αυτή , πρέπει να διερευνήσουμε εξονυχιστικά τον ψυχισμό μας, να προβούμε σε λεπτότατες ζυγοσταθμίσεις. Όμως τι σημασία έχει: πρέπει να απαντήσουμε "καλά" από ευγένεια και να περάσουμε σε άλλο θέμα ή να μηρυκάζουμε την ερώτηση για μια ολόκληρη ζωή και να φυλάξουμε την απάντηση μας για μετά.
-Πασκάλ Μπρύκνερ.

Σχόλιο: Ένα ωραίο δοκιμιακό άρθρο. Αντί κοινωνία της μάζας, θα προτιμούσα τον όρο μία κοινωνία της συνεκτικότητας.
Η ερώτηση : τι κάνεις; δεν είναι ούτε επιφανειακή ούτε βαθιά, όταν μπαίνεις σε μια τέτοια εις βάθος καταναγκαστική διανοουμενίστικη διεργασία χάνεις το νόημα. Είναι αυτό που είναι.   

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΥΜΟ... ΛΙΓΑ ΟΜΩΣ

Γιατί πάσχουμε όλοι από θυμό; Γιατί; Πολλές φορές ακόμα και όταν έχουμε άμεσα εντοπίσει (που δεν είναι δύσκολο) το αντικείμενο ή το αίτιο που προκάλεσε τον θυμό μας, παρ` όλο που στιγμιαία παίρνουμε μία ικανοποίηση - νιώθουμε χαρά και πόνο - τύψεις και μεγέθυνση του εγώ, στην πραγματικότητα αυτή η ικανοποίηση του εγώ μας αποχαυνώνει, μας καθησυχάζει, μέχρι την επόμενη φορά που θα θυμώσουμε, που μπορεί να είναι και αμέσως μετά. Ακόμα και όταν ετεροχρονισμένα αντιμετωπίσουμε το θέμα του θυμού, με διανοητική ευσυνειδησία, ακόμα και όταν έχουμε εντοπίσει την ρίζα του, το πρόβλημα ξαναπαρουσιάζεται. Γιατί; Κατ` αρχάς είναι για εσάς πρόβλημα; Μήπως ο θυμός είναι ένα είδος εθισμού; που βέβαια έχει άμεση ή έμμεση σχέση με το αντικείμενο του, αλλά δεν παύει να είναι ένα είδος εθισμού; Ποια όμως είναι η αιτία του εθισμού;
Η αιτία θα μπορούσε να ενεδρεύει στο γεγονός ότι δίνουμε υπερβολικά μεγάλη βαρύτητα στην γνώμη των άλλων - στις προσωπικές ή διαπροσωπικές μας σχέσεις. Και αυτό συμβαίνει διότι αναζητάμε την συντροφικότητα, την κοινωνικοποίηση μας καταναγκαστικά, με λανθασμένο τρόπο.
Έχουμε την ανάγκη όχι την βούληση, λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης να προσεταιριστούμε, να καταξιωθούμε, γρήγορα, επιτακτικά, ξέφρενα. Τότε, δεν είμαστε ο εαυτός μας, είμαστε μία αντανάκλαση της αγωνίας μας για επιβίωση, και αυτό μας γεμίζει κούραση, αγανάκτηση, θυμό. Τελικά στην προσπάθεια μας να ισορροπήσουμε σε μία ανισόρροπη κατάσταση χάνουμε το δίκιο μας, χάνουμε τον εαυτό μας. Μπορεί ο θυμός να έχει αντικειμενικές και αληθινές αιτίες; να είναι καθαρός και δικαιολογημένος; Ως ένα βαθμό ναι... Ο θυμός είναι "δηλητήριο", όταν δεν μπορούμε να τον διαχειριστούμε πρέπει να βγαίνει, να εκτονώνεται, δυστυχώς μέχρι να αποκτήσουμε αυτοέλεγχο. Αυτό όμως εμπεριέχει και έναν κίνδυνο, να εθιστεί κάποιος σε αυτό το συν-αίσθημα και να μπλεχτεί σε έναν φαύλο κύκλο, εναλλαγής ηρεμίας-θυμού. Θέλει διαρκή παρατήρηση. Το εγώ δεν μπορεί να εξαφανιστεί ποτέ τελείως; άρα δεν μπορεί να εξαφανιστεί ούτε ο θυμός τελείως, γι` αυτό και δεν είμαστε ένας ανθρώπινος γίγαντας από συγχώνευση δισεκατομμυρίων σωμάτων και ψυχών. Προσανατολισμός στον δημιουργικό θυμό. Νομίζω όμως πως όσο εξελισσόμαστε εξελίσσονται και τα συναισθήματα μας. Τα συναισθήματα έχουν μια αρχέγονη δύναμη και καταγωγή, γι` αυτό, πρέπει να μεριμνούμε. Αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό.

- Αντώνης Χαρατσής

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

O ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ;

Ξεφεύγει κανείς;
Άλλος αγαπάει την ζωή του, άλλος ξεπερνάει τα όρια του άλλος ζει σε μια χρυσή μετριότητα, άλλος ζει κάτω από την μέση, άλλος πιάνουν πάτο, άλλος απλά ζει. Άνθρωποι των "σαλονιών" ή της διπλανής πόρτας. Άνθρωποι τρανοί και "σημαντικοί" και άνθρωποι άσημοι, άνθρωποι που απεγνωσμένα θέλουν να ακουστούν, μπερδεμένοι, στα δίχτυα που οι ίδιοι κατασκευάζουν για τους ετέρους τους. Άνθρωποι καλούν διαρκώς το ασανσέρ της ζωής, ανεβαίνουν-κατεβαίνουν και ξανά ανεβαίνουν και ξανά κατεβαίνουν, είτε ατομικά είτε ομαδικά.
Γιατί κάνουμε διαρκώς τα ίδια πράγματα, τις ίδιες πράξεις; Που είναι το πρωτότυπο; Που είναι το διαφορετικό;
Τι παραπάνω από μια καταραμένη ανακύκλωση σκέψεων και ιδεών με ημερομηνία λήξης είναι ο πολιτισμός μας;
Υπάρχει και το μέγα περιώνυμο: η τεχνολογία και η πρόοδος της τεχνολογίας. Υπάρχει η φιλοσοφία. Τεχνολογία και φιλοσοφία για ποιον; "Για μας ή για σας"; Η μήπως όλοι βρισκόμαστε σε ένα καζάνι που βράζει (και ποιοι υπερτερούν); Μία ματαιόδοξη συμφωνία;
Μέσα σε όλο αυτό τον παραλογισμό, ανησυχούμε μην λερώσουμε  τα καινούργια ρούχα ή έπιπλα, σαν μία άλλη κτητικότητα-φετίχ, που μας υπενθυμίζει ότι είμαστε γήινοι, φθαρτοί, έκπτωτοι, ζώντας σε ένα φαύλο κύκλο επάλληλων ψυχολογικών θανάτων και υποτιθέμενων νικών, ούτε καν πύρρειων. Μπερδεμένοι ψευτο-ϋλιστές του υλισμού. Χρησιμοποιούμε δικούς μας ανθρώπους για να κάνουν τις μικρές καθημερινές μας βρομοδουλειές. Και το παρακαλώ δεν λείπει ποτέ, μία λέξη - ένας αθώος καταστροφέας συνειδήσεως (να ήταν μόνο ένας).
Μα είναι άλλο να ζεις μέσα στην μιζέρια και την άνοια από την μία και από την άλλη να προσπαθείς να ξεφύγεις από αυτήν την κατάσταση και να ζεις αξιοπρεπώς. Και είναι άλλο πάλι από την μία να ζεις σαν οπορτουνιστής γιάπης και από την άλλη με βούληση και καθήκον να δείχνεις ένας υποφερτός άνθρωπος.  Ω, μα το θεό, μία σωστή ιεραρχημένη παγόδα ο πολιτισμός μας, χωρίς ακρώρειες- μα μήπως ξεφεύγουν και οι δύστυχοι γκουρού;

- Αντώνης Χαρατσής


Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

ΩΦΕΛΙΜΙΣΤΙΚΕΣ ΦΡΑΣΕΙΣ ΟΠΩΣ: "ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ"

Άνθρωποι προσπαθούν για τον εαυτό τους ή για τα παιδιά τους να επέμβουν χρησιμοθηρικά σε κάτι με  σκοπό την δικιά τους ικανοποίηση. (προσέχουμε για να έχουμε είναι το μότο τους).
Ορισμένες από τις φράσεις που ακούω πολύ συχνά είναι: ο κόσμος ή το μέλλον ανήκει στα παιδιά μας, τα παιδιά μας είναι το αύριο (και το μεθαύριο), το κέντρο του κόσμου είναι τα παιδιά μας, μεριμνώ για τα παιδιά μου, προσδοκώ ένα καλύτερο βιοσιμότερο περιβάλλον για τα παιδιά μου.
Άνθρωποι που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν, να σφετεριστούν, που  "πατάνε επί πτωμάτων" - εκπρόσωποι του οπορτουνισμού, αφού ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, σύμφωνα με μία κλασική ρήση.
Προσκόλληση στο όμοιο γιατί δεν ξέρουμε πως να μεταχειριστούμε το διαφορετικό, και έτσι το φέρνουμε στα μέτρα μας, το τιθασεύουμε , το εκπολιτίζουμε, αυτή είναι η ψευτοκουλτούρα μας; Τελικά μία οχυρωματική κουλτούρα φόβου.
Μέχρι που φτάνει η κοντοφθαλμία και το μέτρο του δικού σας εγωισμού;
Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να κάνει παιδιά.
Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να μην κάνει παιδιά.
Κάθε άνθρωπος που θέλει να υπερασπίζεται το δικαίωμα της ελευθερίας του, οφείλει να σέβεται τις επιλογές του συνανθρώπου του. Γι` αυτό και κάθε συγκρητισμός είναι αδιέξοδος, καθώς οδηγεί σε επαναλαμβανόμενες βίαιες συγκρούσεις, και άρα σε αποχαλίνωση και κατάλυση της επικοινωνίας.
Ας δούμε τα πράγματα αλλιώς. Δεν σκοπεύω να κάνω τον κόσμο καλύτερο για μένα ή για τα παιδιά μου, γιατί είμαι ο κόσμος, είμαι το παιδί μου, είμαι η φύση.
Τίποτα δεν θα έχει διάρκεια, εάν ότι κάνουμε δεν το κάνουμε με αγνή καρδιά, άσχετα εάν έχουμε καλή προαίρεση. Και για να εισέλθουμε  σε αυτήν την ευγενική κατάσταση και άρα να βαδίσουμε στον δρόμο της πνευματικής εξέλιξης, ξεφεύγοντας από αποχαυνωτικές ωραιοποιήσεις και ψευδοηθικολογίες, χρειαζόμαστε μία ηθική-υποστατική κατανόηση των πραγμάτων. Και τότε αγαπάμε, όχι καταναγκαστικά ή ακρωτηριασμένα αλλά ρεαλιστικά. Γινόμαστε κοινωνοί της απλότητας του είναι.

Σας παραθέτω και ένα απόσπασμα από την παράδοση των Αζτέκων του Μεξικού, για το Ιδεώδες της Αγωγής.

Άρχιζαν να τους μαθαίνουν 
πως έπρεπε να ζουν
Να σέβονται τους άλλους
Ν` αφοσιώνονται
Σ` ό,τι ήταν καλό και δίκαιο
Πως έπρεπε να αποφεύγουν το κακό,
να φεύγουν μακριά από την αδικία και τη δύναμη της.
Ν` αποφεύγουν τη διαφθορά και την πλεονεξία.
- Αντώνης Χαρατσής
  

Τετάρτη 1 Φεβρουαρίου 2012

Η ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Οι ρίζες της ανασφάλειας, του εγωισμού, της φιλοδοξίας, της βίας είναι αναμφισβήτητα ο φόβος.
Ο Δάσκαλος Τζίντου Κρισναμούρτι είχε πει ότι οι αιτίες του φόβου είναι δύο: Η σκέψη και ο χρόνος.
Ας εξετάσουμε το ζήτημα του φόβου.... ξεκινώντας με το θεώρημα ότι ο χρόνος δεν είναι αιτία του φόβου γιατί είναι προϊόν της σκέψης.
Φυσικά δεν μιλάω για τον ενστικτώδη φόβο που όλοι έχουμε, πχ όταν βρισκόμαστε μπροστά από μία λεωφόρο και φοβόμαστε να περάσουμε στην απέναντι μεριά, γιατί το πιθανότερο είναι ότι δεν θα προλάβουμε να φτάσουμε απέναντι, εκτός και αν έχουμε υπερφυσική ταχύτητα ή αν μπορούμε να στρεβλώσουμε δια μαγείας τον χρόνο. Μιλάω για τον φόβο που εμείς προκαλούμε μέσα στα πλαίσια του χαρακτήρα μας.
Ο χρόνος λοιπόν είναι προϊόν της σκέψης. Σκεφτόμαστε ότι θα περάσει ο χρόνος και δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε στην ζωή - θα γεράσουμε χωρίς χάρη και ουσία, χωρίς να έχουμε βρει κάποιο νόημα και απλά θα πεθάνουμε.

{Είτε έχουμε βρει κάποιο σκοπό στην ζωή μας, είτε όχι, είτε νομίζουμε ότι δεν έχουμε βρει, όλα όσα έχουμε πράξει πριν πεθάνουμε, έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους. Όποτε μην σας απασχολεί και τόσο αυτό}.

Δεν πιστεύουμε όμως ότι θα πεθάνουμε, δεν το σκεφτόμαστε, το απωθούμε, γιατί φοβόμαστε τον θάνατο, για την ακρίβεια φοβόμαστε την σκέψη του θανάτου και νομίζουμε ότι με αυτήν την τακτική μπορούμε να τον ξεγελάσουμε.
Ακούμε ανθρώπους να πεθαίνουν και λέμε ότι αυτό θα αργήσει να συμβεί σε μένα, ή σε κάποιον δικό μου. Θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να ξορκίσουμε προληπτικά το "κακό". Δυστυχώς όμως όποια προφυλακτικά μέτρα και αν χρησιμοποιήσουμε, συμβαίνει. Από την άλλη ακούμε, συναντάμε ανθρώπους κυνικά εξοικειωμένους με τον θάνατο. Διαλέγετε και παίρνετε;;;;
Αν τώρα αντικρίσουμε το ζήτημα του χρόνου από πολιτισμική σκοπιά, μπορούμε να πούμε, ότι, ο χρόνος δεν είναι τίποτα άλλο παρά το αντιφέγγισμα του πολιτισμού μας, ή το δημιούργημα του.
Που στηρίζεται πολιτισμικά ο φόβος του χρόνου;
Στηρίζεται σε ένα απάνθρωπο οικονομικό σύστημα, που μας επιβάλλει να έχουμε όλο και λιγότερο ποσοτικό και ποιοτικό χρόνο, για προσωπική ανάπτυξη, για τον εαυτό μας και για τους δικούς μας ανθρώπους. Όταν χάνουμε την εμπιστοσύνη  του εαυτού μας, χάνουμε και την εμπιστοσύνη των δικών μας ανθρώπων. Αυτή είναι και η ιδεολογία της σύγχρονης εποχής: Λιγότερος χρόνος σε ποιότητα και ποσότητα - Μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη. Που σημαίνει μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα-υπερίσχυση των ικανοτήτων και του νόμου του ισχυρού, της ζούγκλας. Που οδηγεί σε διεύρυνση των ανισοτήτων και άμβλυνση, ανά τετραγωνικό εκατοστό γης, της εξαθλίωσης. Είναι μία Στοχευμένη πρακτική που προωθεί την τμηματική, κρατική και εθνολογική εξολόθρευση των χωρών.

Ο χρόνος και εννοούμε εδώ τον ψυχολογικό χρόνο, δεν είναι Η αιτία του φόβου αλλά καλύτερα, μία παρενέργεια του, που προκαλείται μέσω της σκέψης, της ιδέας.

Η μόνη αμετακίνητη αιτία φόβου είναι η σκέψη μας. Η σκέψη είναι αμετάβλητη, μία πρωτογενής και έμφυτη ιδιότητα του ανθρωπίνου γένους, που δεν μπορεί να αποκλειστεί; αυτό που μας διαχωρίζει και μας γεμίζει με ευθύνες απέναντι στα υπόλοιπα όντα. Όταν αλλάξουμε την σκέψη μας ή τον τρόπο σκέψης μας, τότε ο φόβος θα μετασχηματιστεί σε κάτι άλλο, και τότε μπορούμε να αλλάξουμε τον πολιτισμό μας.
Άρα όταν ζω το «τώρα» με όλη μου την αφοσίωση, όταν είμαι η στιγμή και η εγρήγορση, ή για να δανειστώ τα σοφά λόγια του Κρισναμούρτι..όταν είμαι ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο ταυτόχρονα, τότε καταλύεται κάθε υπόσταση ή μη υπόσταση που λέγεται χρόνος.
Άρα η μοναδική αιτία του φόβου είναι η «σκέψη»;.
Πόσο χρειαζόμαστε την «σκέψη» εμείς οι άνθρωποι;;;;;

- Αντώνης Χαρατσής






Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...