Ξεφεύγει κανείς;
Άλλος αγαπάει την ζωή του, άλλος ξεπερνάει τα όρια του άλλος ζει σε μια χρυσή μετριότητα, άλλος ζει κάτω από την μέση, άλλος πιάνουν πάτο, άλλος απλά ζει. Άνθρωποι των "σαλονιών" ή της διπλανής πόρτας. Άνθρωποι τρανοί και "σημαντικοί" και άνθρωποι άσημοι, άνθρωποι που απεγνωσμένα θέλουν να ακουστούν, μπερδεμένοι, στα δίχτυα που οι ίδιοι κατασκευάζουν για τους ετέρους τους. Άνθρωποι καλούν διαρκώς το ασανσέρ της ζωής, ανεβαίνουν-κατεβαίνουν και ξανά ανεβαίνουν και ξανά κατεβαίνουν, είτε ατομικά είτε ομαδικά.
Γιατί κάνουμε διαρκώς τα ίδια πράγματα, τις ίδιες πράξεις; Που είναι το πρωτότυπο; Που είναι το διαφορετικό;
Τι παραπάνω από μια καταραμένη ανακύκλωση σκέψεων και ιδεών με ημερομηνία λήξης είναι ο πολιτισμός μας;
Υπάρχει και το μέγα περιώνυμο: η τεχνολογία και η πρόοδος της τεχνολογίας. Υπάρχει η φιλοσοφία. Τεχνολογία και φιλοσοφία για ποιον; "Για μας ή για σας"; Η μήπως όλοι βρισκόμαστε σε ένα καζάνι που βράζει (και ποιοι υπερτερούν); Μία ματαιόδοξη συμφωνία;
Μέσα σε όλο αυτό τον παραλογισμό, ανησυχούμε μην λερώσουμε τα καινούργια ρούχα ή έπιπλα, σαν μία άλλη κτητικότητα-φετίχ, που μας υπενθυμίζει ότι είμαστε γήινοι, φθαρτοί, έκπτωτοι, ζώντας σε ένα φαύλο κύκλο επάλληλων ψυχολογικών θανάτων και υποτιθέμενων νικών, ούτε καν πύρρειων. Μπερδεμένοι ψευτο-ϋλιστές του υλισμού. Χρησιμοποιούμε δικούς μας ανθρώπους για να κάνουν τις μικρές καθημερινές μας βρομοδουλειές. Και το παρακαλώ δεν λείπει ποτέ, μία λέξη - ένας αθώος καταστροφέας συνειδήσεως (να ήταν μόνο ένας).
Μα είναι άλλο να ζεις μέσα στην μιζέρια και την άνοια από την μία και από την άλλη να προσπαθείς να ξεφύγεις από αυτήν την κατάσταση και να ζεις αξιοπρεπώς. Και είναι άλλο πάλι από την μία να ζεις σαν οπορτουνιστής γιάπης και από την άλλη με βούληση και καθήκον να δείχνεις ένας υποφερτός άνθρωπος. Ω, μα το θεό, μία σωστή ιεραρχημένη παγόδα ο πολιτισμός μας, χωρίς ακρώρειες- μα μήπως ξεφεύγουν και οι δύστυχοι γκουρού;
- Αντώνης Χαρατσής
Άλλος αγαπάει την ζωή του, άλλος ξεπερνάει τα όρια του άλλος ζει σε μια χρυσή μετριότητα, άλλος ζει κάτω από την μέση, άλλος πιάνουν πάτο, άλλος απλά ζει. Άνθρωποι των "σαλονιών" ή της διπλανής πόρτας. Άνθρωποι τρανοί και "σημαντικοί" και άνθρωποι άσημοι, άνθρωποι που απεγνωσμένα θέλουν να ακουστούν, μπερδεμένοι, στα δίχτυα που οι ίδιοι κατασκευάζουν για τους ετέρους τους. Άνθρωποι καλούν διαρκώς το ασανσέρ της ζωής, ανεβαίνουν-κατεβαίνουν και ξανά ανεβαίνουν και ξανά κατεβαίνουν, είτε ατομικά είτε ομαδικά.
Γιατί κάνουμε διαρκώς τα ίδια πράγματα, τις ίδιες πράξεις; Που είναι το πρωτότυπο; Που είναι το διαφορετικό;
Τι παραπάνω από μια καταραμένη ανακύκλωση σκέψεων και ιδεών με ημερομηνία λήξης είναι ο πολιτισμός μας;
Υπάρχει και το μέγα περιώνυμο: η τεχνολογία και η πρόοδος της τεχνολογίας. Υπάρχει η φιλοσοφία. Τεχνολογία και φιλοσοφία για ποιον; "Για μας ή για σας"; Η μήπως όλοι βρισκόμαστε σε ένα καζάνι που βράζει (και ποιοι υπερτερούν); Μία ματαιόδοξη συμφωνία;
Μέσα σε όλο αυτό τον παραλογισμό, ανησυχούμε μην λερώσουμε τα καινούργια ρούχα ή έπιπλα, σαν μία άλλη κτητικότητα-φετίχ, που μας υπενθυμίζει ότι είμαστε γήινοι, φθαρτοί, έκπτωτοι, ζώντας σε ένα φαύλο κύκλο επάλληλων ψυχολογικών θανάτων και υποτιθέμενων νικών, ούτε καν πύρρειων. Μπερδεμένοι ψευτο-ϋλιστές του υλισμού. Χρησιμοποιούμε δικούς μας ανθρώπους για να κάνουν τις μικρές καθημερινές μας βρομοδουλειές. Και το παρακαλώ δεν λείπει ποτέ, μία λέξη - ένας αθώος καταστροφέας συνειδήσεως (να ήταν μόνο ένας).
Μα είναι άλλο να ζεις μέσα στην μιζέρια και την άνοια από την μία και από την άλλη να προσπαθείς να ξεφύγεις από αυτήν την κατάσταση και να ζεις αξιοπρεπώς. Και είναι άλλο πάλι από την μία να ζεις σαν οπορτουνιστής γιάπης και από την άλλη με βούληση και καθήκον να δείχνεις ένας υποφερτός άνθρωπος. Ω, μα το θεό, μία σωστή ιεραρχημένη παγόδα ο πολιτισμός μας, χωρίς ακρώρειες- μα μήπως ξεφεύγουν και οι δύστυχοι γκουρού;
- Αντώνης Χαρατσής
