ΤΙ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΑΥΤΟΕΚΦΡΑΣΗ - ΣΚΕΨΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ....

Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ

Εσύ που κάνεις τον ανήξερο χαζό στο τρένο όταν ένας τσιγγάνος έχει εισιτήριο στη θέση που παράνομα εσύ κάθεσαι.

Εσύ που στο λεωφορείο δεν σηκώνεσαι για να καθίσει κάποιος με μεγαλύτερη ανάγκη από εσένα.

Εσύ που πετάς τα τσιγάρα σου όπου βρεις.

Εσύ που φτύνεις στον δρόμο.

Εσύ που από μικρός έμαθες να είσαι ένας αυθάδης κρετίνος που κολλάει τσίχλες κάτω από το θρανίο του.

Εσείς που κάνετε παιδιά για την πάρτι σας.

Εσύ που όλη μέρα μπεκροπίνεις σε καφενεία.

Εσύ που ανούσια κουνιέσαι πάνω από ένα τραπέζι.

Εσύ που φυλάς και εσύ που ξοδεύεις τα χρηματάκια σου.

Εσύ ο/η μεταμοντέρνος/η πόρνος/η

Εσύ που κάθεσαι πίσω από ένα γραφείο και πουλάς μούρη.

Εσύ που παρκάρεις παράνομα.

Εσύ που το παίζεις προστάτης/προστάτιδα των αδύναμων.

Εσύ και η ψευτοκουλτούρα σου.

Εσύ που θες να περνάς καλά και οι άλλοι να πάνε στο διάολο.

Εσύ ο κατά φαντασίαν συνοδοιπόρος.

Εσύ που θα τα κάνεις σημαία όλα αυτά που έγραψα για να με χλευάσεις στο αξιολύπητο blog σου, για να δικαιολογηθείς.

Εσύ που η ευρυμάθεια σου ξεπερνάει τις βρομερές πεποιθήσεις σου.

Είσαι εσύ μπάσταρδε που λες ότι αγαπάς τον τόπο σου. Ο τόπος αυτός μπάσταρδε δεν σου ανήκει, εσύ ανήκεις σε αυτόν τον τόπο. Αλλά λίγο μυαλό αν είχες μπάσταρδε, θα καταλάβαινες ότι δεν ανήκεις πουθενά.

Καταλαβαίνετε ότι ήμουν επιεικής μπάσταρδοι.

Είστε και εσείς οι αλήτες των διαφόρων εθνικοτήτων μπάσταρδοι.

Βγάλτε επιτέλους τον σκασμό μπάσταρδοι.



Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ (ΒΙΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ) - ΑΝΘΡΩΠΕ

H ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται ή συντηρείται. Διαφθορά, πόλεμοι (εμφύλιοι, παγκόσμιοι), ανισότητα, δυστυχία, φτώχεια, αρρώστιες, φιλονικίες. Γιατί;
Άνθρωποι χάνουν τις ζωές τους χωρίς λόγο, χωρίς λόγο. Βεβαίως θα μας πούνε ότι πάντα υπάρχει κάποιος λόγος: Οικονομικός, γεωπολιτικός κτλ. Με λίγα λόγια συμφέροντα. Και εσύ εκλαμβάνεις σωστές τις θέσεις του ενός ή του άλλου. Έχει σημασία ποιος είναι περισσότερο ή λιγότερο σωστός όταν άνθρωποι σκοτώνονται; Δεν βλέπεις το αντιανθρώπινο παράλογο παραπέτασμα που βασίζεται στην δύναμη και την εξουσία; Παράπλευρες απώλειες; αυτό είμαστε; Αυτό είναι ο άνθρωπος, μια παράπλευρη απώλεια; Εδώ βρίσκεται όλη η ουσία. Βλέπεις την βία στις ταινίες και απευαισθητοποιήσαι. Γιατί όταν αντικρίζεις αληθινή βία, νομίζεις ότι και αυτό είναι κάτι σαν ταινία και αρχίζεις να εμπλέκεσαι συναισθηματικά. Μπορεί να σοκάρεσαι προς στιγμήν, αλλά είναι και αυτό απλά ένα θέαμα και «ο καλύτερος κερδίζει, ο καλύτερος κατακτά την κοπέλα». Κατανοείς φίλε/φίλη;

Γιατί τόση αναίτια βία; Αναίτια, γιατί η βία είναι αναίτια. Δεν υπάρχει δικαιολογημένη βία, γιατί το δίκαιο είναι δίκαιο όταν λαμβάνει ως μέτρο την ελευθερία και την αγάπη. Διαφορετικά είναι κουρελιασμένο δίκαιο. Αλλά να δεχτώ ότι υπάρχει αναπόφευκτη βία η οποία είναι έμμεσα δικαιολογημένη. Έχεις σχέδιο; Είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου; Αναζητάς εκδίκηση ή είναι κάτι βαθύτερο; Έχεις δοκιμάσει τα πάντα πριν φτάσεις στην βία; Τότε και μόνο τότε μπορείς να είσαι βίαιος.

Μαθαίνουμε να κρίνουμε τα γεγονότα με δεδομένα πολέμου και καταστροφολαγνείας, με βάση το τι ικανοποιεί τις πεποιθήσεις μας – κάτι εξωτερικό πρέπει να αλλάξει, ποτέ εμείς. Αν έτσι είναι τότε δεν είμαστε μέτοχοι στην ουσία της ζωής.

Επαναστατείς, αλλά με την επανάσταση απλώς αναγνωρίζεις την δύναμη των λίγων, περιμένεις κάτι να γίνει, κάτι να κάνουν, κάτι να σου δώσουν για να ικανοποιηθείς. Θες κάτι να αλλάξει εξαιρώντας τον εαυτό σου. Παρελκύεις τα προβλήματα σου και αφυπνίζεις τα αισθήματα αυτοσυντήρησης σου...πάνω από όλα είσαι ένας καλός γονιός. Και αν τυχόν μερικά από τα αιτήματα σου πιάσουν τόπο τότε επανέρχεσαι στην μίζερη πραγματικότητα – είσαι εγωιστής.

Βλέπε επίσης στο παρακάτω σύνδεσμο το: μάνατζμεντ στην επανάσταση του 1821 (ένα ενδιαφέρον κείμενο που όμως δεν ήταν εφικτή η αντιγραφή-επικόλληση): https://dspace.lib.uom.gr/bitstream/2159/13769/1/To+management+stin+epanastasi+tou+1821.pdf


Άνθρωποι, σκοτώνονται χωρίς λόγο, δικαιολογημένα, αλλά χωρίς λόγο. Αυτό λέγεται υπνωτισμός και χειραγώγιση.
ΒΡΕΣ ΜΟΥ ΕΝΑΝ ΚΑΛΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΘΕΙ ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Μπορείς να βρεις δικαιολογίες, ψευτιές, και ένα σωρό αλλά δευτερεύοντα πράγματα , αλλά η αλήθεια είναι ότι ο λόγος έχει πάρει την θέση της πλύσης εγκεφάλου.
Χωρίς λόγο χωρίζουν οι άνθρωποι, αλλά μας αρέσει να εφευρίσκουμε κάποιον «λόγο» και δεν αποδεχόμαστε ότι αιτία είναι ο δικός μας εγωισμός, η αδυναμία, οι λάθος επιλογές ή συμπεριφορές.
Χωρίς λόγο υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι και όμως νομίζουμε ότι αυτό είναι κάτι φυσιολογικό - Η ανισότητα θεωρείται κάτι φυσιολογικό.
Χωρίς λόγο υπήρχαν μαύροι σκλάβοι (όχι πως δεν υπάρχουν τώρα) και όμως για εκείνη την εποχή ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό.
Χωρίς λόγο βασανίζουμε και τρώμε ζώα, και όμως είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό.....

Εγώ θα συμφωνήσω ότι υπάρχει δυστυχία, αδικία κτλ. Ποια όμως είναι η βαθύτερη αιτία όλων αυτών; Τι πραγματικά είναι αυτό που μπορούμε να αλλάξουμε; Μπορούμε να αλλάξουμε άπειρα πράγματα εξωτερικά, χωρίς να έχουμε αλλάξει απολύτως τίποτα εσωτερικά.
Η ανθρωπότητα με την ανάπτυξη της τεχνολογίας μας λέει ότι το «μπροστά» είναι μονόδρομος. Είναι μάλλον ξεκάθαρο ότι βιώνουμε μια πτώση του ανθρωπίνου πνεύματος όμοια με την πτώση των «πρωτόπλαστων».
Ίσως λοιπόν βρισκόμαστε εδώ για να εμβαπτιστούμε με Μαθήματα. Ίσως βρισκόμαστε εδώ για να μάθουμε να διακρίνουμε το σωστό από το λάθος. Ίσως βρισκόμαστε εδώ, τώρα, για την επόμενη συνειδησιακή μας Μετάβαση. Ίσως ο πόνος και η οπισθοδρόμηση να αποτελούν μέρη της εξέλιξης μας. Σίγουρα δεν βρισκόμαστε εδώ για να υπηρετήσουμε το σύστημα και την καλή μας εικόνα – όλα αυτά είναι εγωιστικά τεχνάσματα, ενός εγωιστικά ανακυκλωμένου νου, που συντηρεί τις ανισότητες.
Μπορούμε να μαθαίνουμε από την αρχή να είμαστε άνθρωποι;. Μπορούμε να σκεφτόμαστε σαν άνθρωποι; Ή δεν μπορούμε;









Οι δομές της κοινωνίας της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης - μία Άποψη από Γιώργος Κολέμπας

Μια τέτοια κοινωνία θα χρειασθεί να επαναπροσδιορίσει τις βασικές της ανάγκες και τον τρόπο ικανοποίησή τους με όσο γίνεται μικρότερο κοινωνικό και οικολογικό αποτύπωμα, επιδιώκοντας την «ευημερία της λιτότητας» και την αυτοανάπτυξη-αυτοπραγμάτωση των ανθρώπων-που θα χρειασθεί να εξελιχθούν σε πρόσωπα πολύπλευρα, με πολλές δεξιότητες και να μη παραμείνουν σαν μονοδιάστατα σημερινά άτομα, που το μόνο που ξέρουν καλά είναι να καταναλώνουν.


Να μη θεωρούν φτώχεια την έλλειψη του συμβατικού χρήματος για να ικανοποιούν τις ανάγκες μόνο μέσω των σημερινών αγορών. Να μη νοιώθουν άχρηστοι επειδή δεν εξασφαλίζουν μια θέση μισθωτής εργασίας στις εταιρικές επιχειρήσεις των συμβατικών εργοδοτών-καπιταλιστών.

Με λίγα λόγια να αφήσουμε πίσω τις αξίες του κέρδους, του ανταγωνισμού και της εκμετάλλευσης των αδυναμιών του «άλλου». Να ξεπεράσουμε τον πολιτισμό της ανάπτυξης, της μεγέθυνσης και της ταύτισης της ευτυχίας με τις δυνατότητες που έχει ο καθένας να κατέχει και να καταναλώνει ατομικά. Αυτό και μόνο δεν οδηγεί σε αίσθημα ικανοποίησης, αλλά αντίθετα σε βουλιμική παθογένεια, σε καθημερινό στρες και κατάθλιψη και τελικά σε κρίση των συνολικών φυσικών πόρων.

Για αυτό θα χρειασθεί να στηριχθούμε στα συλλογικά αγαθά και στις αξίες της απλότητας-λιτότητας, της συντροφικότητας-αλληλεγγύης, της συνεργατικότητας, του αλληλοσεβασμού- αναγνώρισης διαφορετικότητας και του αλτρουισμού-κοινοτισμού, για να δημιουργήσουμε τον πολιτισμό της «μετα- ανάπτυξης» εποχής.

Οι δομές της:

Ξεκινούν από το ξεπέρασμα της πυρηνικής οικογένειας και τη δημιουργία «διευρυμένων» οικογενειών(όχι γενετικής συγγένειας, αλλά ιδεολογικής συγγένειας και με όλες τις ηλικίες- η τρίτη ηλικία μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη , η επιβίωσή της αδύνατη στο μέλλον από ένα καταρρέον συνταξιοδοτικό σύστημα), κύτταρα των μελλοντικών χωρικών κοινοτήτων-δήμων. Το κοινό χαρακτηριστικό τους το «κοινό ταμείο».

Συνεχίζουν με την επανασύσταση των χωρικών κοινοτήτων και μικρών δήμων, με το χωρισμό των πόλεων σε δήμους κάτω των 50.οοο κατοίκων που συστήνουν αστικές κοινότητες με βάση τις γειτονιές που δεν ξεπερνούν π.χ. τους 1000 κατοίκους.

Στη συνέχεια συστήνονται περιφέρειες στη βάση της έννοιας της έννοιας της "Βιοπεριφέρειας"το πολύ μέχρι 1.000.000 κατοίκους). Δηλαδή μιας περιφέρειας που εξασφαλίζει την αρμονική ενότητα ενός τόπου (φυσικού οικοσυστήματος), της κοινότητας των ανθρώπων που τον κατοικούν και του συνόλου των παραγωγικών τους δραστηριοτήτων. Η εγγύτητα θα είναι καθοριστική στην διαχείριση των εισροών και των εκροών των παραγωγικών μονάδων, των ανταλλαγών μεταξύ τους, όπως και με τους καταναλωτές.

Όσον αφορά στην οικονομία της θα πρόκειται για μια οικονομία εγγύτητας με αυτοδιεύθυνση στους χώρους εργασίας. Ομάδες παραγωγών, συνεταιριστικές-συνεργατικές δομές εργασίας με προϊόντα που διατίθενται στα πλαίσια δομών παραγωγωαναλωτών για απευθείας διακίνηση χωρίς μεσάζοντες, συνεταιριστικά-συνεργατικά μικρά μαγαζιά, δίκτυα διανομής και ανταλλαγής προϊόντων-υπηρεσιών με τοπικά νομίσματα κ.λπ.

Θα χρειασθεί χιλιάδες γεωργών -αγροτικών κοινοτήτων να επιστρέφουν στο έδαφος χιλιάδες τόνους οργανικής ουσίας/ χρόνο(συμβάλλοντας έτσι στην αποκατάσταση του αποσταθεροποιημένου κλίματος, που ο παγκόσμιος καπιταλισμός -αν συνεχίσει έτσι- θα προκαλέσει εκτός των άλλων και κλιματική καταστροφή με αποτέλεσμα να θέσει σε κίνδυνο την ίδια την επιβίωση της ανθρωπότητας, αφού δεν θα είναι δυνατή ακόμα και η οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα), παράγοντας ταυτόχρονα υγιεινότερα και φθηνότερα προϊόντα διατροφής.

Θα χρειασθεί να κάνουμε εξοικονόμιση και αυτοπαραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ εγκαθιστώντας στις στέγες, στα υπόστεγα, στις αποθήκες, στα σπίτια κ.λπ. μικρά αποκεντρωμένα συστήματα, βοηθώντας στην αποκεντρωμένη παραγωγή και διανομή της ενέργειας. Απαιτώντας ταυτόχρονα την κοινωνικοποίησή της, με δημοτικοποίηση της παραγωγής -διανομής ενέργειας. Για παράδειγμα τα δίκτυα Μέσης και Χαμηλής Τάσης (ΜΤ-ΧΤ) να πάνε στους δήμους και τα Υψηλής Τάσης(ΥΤ) στις περιφέρειες και όχι στους ιδιώτες κεφαλαιούχους που απαιτεί η τρόικα και η κυβέρνηση.

Η αυτοδιεύθυνση-αυτοδιακυβέρνηση θα είναι το κύριο χαρακτηριστικό και των κοινωνικών χώρων-δομών. Η άμεση δημοκρατία θα είναι θεσμοθετημένη σε όλους αυτούς τους χώρους.

Η μη κυριαρχία των αγορών, ο αντικαταναλωτισμός, η χειραφετιτική παιδεία, η αντιιεραρχία και η εγγύτητα και ανανεωσιμότητα των πόρων, της εργασίας και των ανταλλαγών καθώς και η επανάκτηση-επαναχρησιμοποίηση μαζί με τον σεβασμό στη βιοποικιλότητα θα είναι και εχέγγυα για ισορροποιημένη ένταξη της κοινωνίας στη Βιόσφαιρα και το περιβάλλον. Έτσι θα είναι μια οικολογική κατά βάση κοινωνία.

Πηγή:http://www.topikopoiisi.com/

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

ΚΑΤΙ ΤΟ ΓΝΗΣΙΟ ΚΑΤΙ ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ

Αμφιταλαντεύομαι καμιά φορά για το αν θα πρέπει να γράψω κάτι βαρύγδουπο ή όχι. Μια από αυτές τις φορές είναι και τώρα. Τελικά αποφάσισα να μην γράψω κάτι βαρύγδουπο.

Για ποιον Μεταβατισμό μιλάω, για ποια Μετάβαση; Έννοιες, λέξεις, και ορισμοί. Δεν υπάρχει Μετάβαση, δεν υπάρχει Μεταβατισμός. Ειλικρινά δεν ξέρω τι κάθομαι και γράφω εδώ πέρα, πρέπει να είμαι τρελός ή μαζοχιστής. Γενικότερα, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γράφω βιβλία. Νομίζω πως η μεγαλύτερη χαρά μου θα ήταν απλώς να σταματήσω να γράφω. Με κουράζει το γεγονός ότι έχω κάτι να πω. Δεν θέλω να λέω τίποτα, απλά θα ήθελα να αποσυρθώ στην ησυχία μου, ίσως σε κάποιο νησί, με ανθρώπους που αγαπώ. Μα αυτό θα ήταν ευλογία, γιατί αυτό που κάνω τώρα είναι αρρωστημένο, δεν είναι ανθρώπινο.
Σήμερα που λέτε ως αμετανόητος vegan χορτοφάγος έφτιαξα ένα σάντουιτς. Έβαλα φυτικό τυρί μέσα, ντομάτα, λίγο ταχίνι, μουστάρδα, και αντί για μανιτάρια αυτή την φορά έβαλα μπανάνα. Η οποία μπανάνα ήταν εντελώς αταίριαστη με τα υπόλοιπα υλικά. Δυσκολεύτηκα να το φάω αλλά τελικά το έφαγα. Η μπανάνα στην προκειμένη περίπτωση ήταν το κάτι διαφορετικό. Αν οι άνθρωποι κάναμε κάθε ημέρα αυτό το διαφορετικό, το φαινομενικά αταίριαστο. Δεν θα γινόταν η ζωή μας απλούστερη; δεν θα γινόταν πιο ανθρώπινη; Αν όλοι «δηλητηριαζόμασταν» με κάτι το διαφορετικό, δεν θα γινόταν η ζωή μας πιο εύκολη;



Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

Βιβλιοπρόταση6: Ο ΞΕΝΟΣ

ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ: Ο πρόσφατα εκλιπών πολυγραφότατος συγγραφέας Colin Wilson επιχειρεί με διαύγεια στο μέτρο της αυτογνωσίας του να απομυθοποιήσει τον άνθρωπο εκβαραθρώνοντας τον από την ψευδαίσθηση της αυθεντίας. Αυτό το κάνει με μοναδικό τρόπο αφού ταυτόχρονα προσπαθεί μέσα από φιλοσοφικούς δρόμους και μεταφυσικά βιώματα επιφανών ανθρώπων να συνθέσει τον ολοκληρωμένο άνθρωπο.
Ο ξένος είναι αυτός ο εν βρασμώ άνθρωπος που είτε καταφέρνει είτε όχι να περάσει στο επόμενο στάδιο.
Ένα ιδιαίτερο βιβλίο - ένα βιβλίο με δύναμη και ομορφιά αλλά και διανόηση - που δύσκολα θα συναντήσει κανείς στο είδος του.



ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Έχοντας χάσει την αίσθηση των ανθρώπινων νόμων, ο ξένος αποδέχεται τις συνέπειες του αυτοαποκλεισμού του ζώντας στις παρυφές της κοινωνίας. Αντίθετα, για τη λογοτεχνία αποτελεί το επίκεντρο, με τη διαφορετικότητα να κατοχυρώνει τις αντιφάσεις του, απόλυτος εγωιστής και συγχρόνως ήρωας της αυταπάρνησης, απάνθρωπος μαζί και ευαίσθητος. Η πολλαπλότητα των μεταμορφώσεων του ξένου μέσα από το έργο μεγάλων δημιουργών αποτελεί το αντικείμενο αυτού του βιβλίου του Colin Wilson, ερευνητή, στοχαστή και μυθιστοριογράφου, που με την έκδοσή του απόκτησε τον τίτλο ενός από τα «τρομερά παιδιά» της αγγλικής λογοτεχνίας. [...] (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η πολλαπλότητα των μεταμορφώσεων του ξένου μέσα από το έργο μεγάλων δημιουργών αποτελεί το αντικείμενο αυτού του βιβλίου του Colin Wilson, ερευνητή, στοχαστή και μυθιστοριογράφου, που με την έκδοσή του απέκτησε τον τίτλο ενός από τα "τρομερά παιδιά" της αγγλικής λογοτεχνίας. Ενορατικός επισκέπτης απραγματοποίητων κόσμων στον Μπλέικ, ατομιστής υπεράνω της αγέλης στο Νίτσε, νευρωσικός αλτρουϊστής ως καραμαζοφικός ήρωας στον Ντοστογιέφσκι, αμοραλιστής αστός στον Έσσε, αναχωρητής-πολεμιστής στον Τ.Ε. Λώρενς, απαθής αρνητής της πραγματικότητας στον Καμύ, ο ξένος δεν παύει να προβάλλει την ανάγκη μιας νέας ηθικής, θυμίζοντας μέσα στις διαχρονικές εκφάνσεις του πόση ανάγκη έχουμε από τις εξαιρέσεις.

Ενορατικός επισκέπτης απραγματοποίητων κόσμων στον Μπλέικ, ατομιστής υπεράνω της αγέλης στο Νίτσε, νευρωσικός αλτρουΐστής ως καραμαζοφικός ήρωας στον Ντοστογιέφσκι, αμοραλιστής αστός στον Έσσε, αναχωρητής-πολεμιστής στον Τ.Ε, Λώρενς, απαθής αρνητής της πραγματικότητας στον Καμύ, ο ξένος δεν παύει ναπροβάλλει την ανάγκη μιας νέας ηθικής, θυμίζοντας μέσα στις διαχρονικές εκφάνσεις του πόση ανάγκη έχουμε από τις εξαιρέσεις.


Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΛΧΗΜΙΚΗ ΣΚΕΨΗ - ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

Τι μας δείχνει η διαστολή του σύμπαντος; Κίνηση. Και όμως η διαστολή του σύμπαντος δεν διαφέρει σε τίποτα από την ανθρώπινη εξέλιξη, ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να διαφέρει. Από την άλλη μεριά δεν βλέπουμε την διαστολή του σύμπαντος, δεν είμαστε αυτόπτες μάρτυρες της, δεν είμαστε εκεί όταν συμβαίνει. Απλώς παρατηρούμε και αφού παρατηρούμε υποθέτουμε γιατί δεν είμαστε σε άμεση επαφή. Δεν έχουμε την εμπειρία της διαστολής του σύμπαντος και αφού δεν έχουμε την εμπειρία δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι για τίποτα. Αλλά γνωρίζουμε ότι κάτι υπάρχει εκεί, κάποιο κοσμογονικό γεγονός συντελείται εκεί συνέχεια. Και αν αυτό το κοσμογονικό γεγονός συμβαίνει συνέχεια παντού και μέσα μας; Αυτό δεν θα καταστούσε την εμπειρία ασήμαντη με την έννοια ότι ήδη έχουμε εμπειριωθεί; Μήπως είμαστε η εμπειρία και απλώς μοιάζουμε σαν τον σκύλο που δαγκώνει την ίδια του την ουρά; Τι μένει λοιπόν;

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Το σύμπαν διαστέλλεται. Αυτό μας φανερώνει το Είναι που πεθαίνει και το Γίγνεσθαι που γεννιέται. Το ίδιο το σύμπαν, όμως, δεν βλέπει αυτήν την κίνηση και ούτε αυτοεξετάζεται με ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. Εμείς, πάλι, κάτι βλέπουμε αλλά δεν είμαστε απόλυτα σίγουροι.
Υπάρχει, λοιπόν, μια κίνηση χωρίς κίνηση μέσα σε ένα χρόνο χωρίς χρόνο. Σαν παρατήρηση χωρίς παρατήρηση. Το Είναι που πεθαίνει γίνεται Γίγνεσθαι και το αναγεννημένο Γίγνεσθαι πεθαίνει για να γίνει Είναι και το αναγεννημένο Είναι πεθαίνει για να γίνει Γίγνεσθαι. Διάολε, η ζωή είναι θάνατος και ο θάνατος είναι ζωή, δεν υπάρχει κάτι πιο ξεκάθαρο. Και όταν επικρατεί η διαύγεια δεν υπάρχει φόβος, ποτέ δεν υπάρχει ο φόβος. Ο φόβος υπάρχει μόνο στην περιορισμένη αντίληψη της μη εμπειρίας που γεννάει προσδοκώμενη εμπειρία. Ο φόβος υπάρχει μόνο όταν υφίσταται ζωή και θάνατος διαχωρισμένα, πράγμα παράλογο και κωμικό. Μπορείς να βαφτίσεις την ζωή και τον θάνατο αλλαγή ενέργειας, αλλαγή μορφής, μετενσάρκωση, αλλά αυτό δεν είναι η ουσία, όπως και αυτά που γράφω δεν είναι η ουσία.
Η ετοιμογέννεση ή θανατογέννεση λοιπόν προσδιορίζει την έννοια του μικρόκοσμου μέσα στον μακρόκοσμο. Και πίσω από όλα υπάρχει η Κίνηση μέσα στον μικρόκοσμο και έξω στον μακρόκοσμο. Αλλά ο μικρόκοσμος είναι ο μακρόκοσμος και ο μακρόκοσμος είναι ο μικρόκοσμος. Γιατί ο μακρόκοσμος είναι η πρωτογενής ύλη του μικρόκοσμου, αλλά χωρίς τον μικρόκοσμο δεν υπάρχει μακρόκοσμος. Δεν παίζω με τις λέξεις, φίλες και φίλοι, προσπαθώ κάπου να καταλήξω.

Και αν δεν υπάρχει ούτε μικρόκοσμος ούτε μακρόκοσμος αλλά μόνο μια δύναμη που ονομάζεται Κίνηση που γεννά όλες τις υπόλοιπες δυνάμεις; Αν τα αναιρέσουμε όλα και πούμε ότι μόνο η Κίνηση υπάρχει;
Αν δεν μπορούμε να δούμε την Κίνηση γιατί βρισκόμαστε μέσα στην Κίνηση, πως είναι δυνατόν να βρισκόμαστε μέσα στην κίνηση; Αλλά αν βρισκόμαστε μέσα στην κίνηση μπορούμε να δούμε. Και αν υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε μέσα της, μπορούμε στην καλύτερη περίπτωση να δούμε μόνο την σκιά της. Αλλά αυτό προϋποθέτει ότι υπάρχει ένα Έξω για να μπορούμε να δούμε την Κίνηση. Ή μήπως δεν υπάρχει Έξω και μέσα δεν μπορούμε να δούμε; Γιατί αν μπορούσαμε να δούμε την Κίνηση απλούστατα δεν θα υπήρχαμε, γιατί το να δεις την Κίνηση θα απαιτούσε κάποια κίνηση - πλεονασμός. Άρα το να δούμε την Κίνηση είναι κάτι το αδύνατο(;).
Αλλά πώς είναι δυνατόν να είσαι μέσα στην Κίνηση και να νομίζεις ότι κινείσαι;
Όταν βρίσκεσαι μέσα σε ένα αεροπλάνο δεν κινείσαι, το αεροπλάνο κινείται και λαμβάνεις την κινητική δυναμική του. Ούτε εσύ ακολουθείς το αεροπλάνο, ούτε το αεροπλάνο εσένα. Το αεροπλάνο κινείται και εσύ απλώς υπάρχεις μέσα στο αεροπλάνο. Παρατηρείς έξω από το αεροπλάνο και μπορείς να βγεις έξω από το αεροπλάνο. Μπορείς, επίσης, να πηδήξεις έξω από το αεροπλάνο και άρα να αποκτήσεις κίνηση. Τελικά, δεν διαφέρεις από το αεροπλάνο. Η μόνη διαφορά μεταξύ σας είναι ότι το αεροπλάνο έχει βενζίνη, φτερά, μηχανή και είναι έτσι σχεδιασμένο για να πετάει περισσότερο και καλύτερα από τον άνθρωπο – πράγμα αυτονόητο. Δεν είναι, λοιπόν, αυτό το είδος Κίνησης που ψάχνουμε.

Τι είναι η Κίνηση; Γιατί είναι; Που είναι;
Αν υπάρχει η Κίνηση αυτό που δημιουργεί μια δευτερογενή κίνηση είναι η μη Κίνηση ή η πολλαπλότητα κινήσεων. Εκτός και αν η Κίνηση δημιουργεί την μη Κίνηση.
Έτσι Σκοπός είναι η εκπλήρωση του κύκλου που δεν είναι ούτε Κίνηση ούτε μη Κίνηση. Απλά Είναι. Αυτή είναι η Μεταβατική Συγχρονικότητα.

Τι ζητάμε εμείς οι άνθρωποι από τον πλανήτη μας; Τα Πάντα. Θέλουμε να είμαστε επικυρίαρχοι. Θέλουμε να ηγεμονεύσουμε σε αυτόν τον πλανήτη, είτε με καλή είτε με κακή προαίρεση. Ας πάψουμε επιτέλους ασυνείδητα τους νοητικούς και λεκτικούς διαχωρισμούς-χρησμούς. Τι θα πει καλή και κακή προαίρεση; Βέβαια υπάρχει το στοιχείο της διάκρισης αλλά διάκριση μέσα από ποια μάτια και γιατί; Διάκριση μέσα από τα μάτια της κακής προαίρεσης, φέρνει κακό αποτέλεσμα και ελπίδα για καλό αποτέλεσμα. Διάκριση μέσα από τα μάτια της καλής προαίρεσης φέρνει την ανάδειξη καλών αποτελεσμάτων και αποτελέσματα καλής προαίρεσης ως ενάντια στα κακής προαίρεσης, άρα δυνητικά αποτελέσματα με σπόρους κακής προαίρεσης.
Τι υπάρχει πέρα από την κατά μετάφραση των παραπάνω, ανάγκη για θεραπεία; Συμβιώνουμε σε έναν κόσμο θεραπείας. Μπορεί να είναι καλή ή κακή η θεραπεία, αλλά είναι θεραπεία και αυτή η θεραπεία δημιουργεί κακό γιατί περιορίζει.

Φανταστείτε, τώρα, μια συσκευή-σώμα που από μόνη της αναπτύσσεται ραγδαία. Έχει τρεις άκρες. Η μία άκρη της αναπτύσσεται σε σπειροειδή μορφή. Και οι άλλες δύο άκρες της αναπτύσσονται κατακόρυφα: Η μία προς τα κάτω και η άλλη προς τα πάνω. Υπάρχει και το κέντρο της συσκευής-σώμα ή εγκέφαλος που προωθεί την ανάπτυξη των τριών σημείων. Αλλά κάθε φορά η ανάπτυξη είναι καινούργια. Διαγραμματικά θα μπορούσαμε να το αναπαραστήσουμε ως έναν τεμνόμενο κύκλο που από τα άπειρα σημεία τομής του τρώει τον εαυτό του και αναγεννάται μέσα σε μια αέναη διαδικασία. Οι τρεις κατευθύνσεις τελικά απειρώνονται και δημιουργούν άπειρες τέλειες τομές, εφόσον εξ αρχής συμπίπτουν αφού αναπτύσσονται πανομοιότυπα (άπειροι κύκλοι δημιουργούν άπειρους μη κύκλους). Μπορεί να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι κάτι αναπτύσσεται, ότι κάτι διευρύνεται, και έτσι φανταζόμαστε κάποιου είδους δυσαναλογία αλλά ουσιαστικά δεν υπάρχει αυτόνομη ανάπτυξη, ούτε δυσαρμονία. Υπάρχει μόνο κίνηση μέσω της ανάπτυξης και ανάπτυξη διαμέσω της Κίνησης. Αλλά, αν υποθέσουμε ότι σε μία αλληλουχία της ανάπτυξης δημιουργείται πρόβλημα, τότε αυτόματα γίνεται προβληματική η συνολική ανάπτυξη. Γιατί; Γιατί υπάρχει Κέντρο. Τι είναι Αυτό που δεν έχει κέντρο και γεννά Κέντρο;

Η ανθρώπινη ζωή ως Φύση έχεις τρεις Μεταβατικές κατευθύνσεις που συγκλίνουν σε Μία. Δύο γραμμικές κατευθύνσεις προόδου και οπισθοδρόμησης και μία σπειροειδής ελλειπτική κατεύθυνση Συνειδητοποίησης της Ανθρώπινης Φύσης διαχωρισμένη από την «έξω» φύση. Γιατί διαχωρισμένη; Ακριβώς γιατί ο άνθρωπος πρέπει να Αντιληφθεί ότι ήδη είναι Φύση ( το πιο φυσιολογικό πράγμα) και δεν έχει ανάγκη τον συγχρωτισμό της φύσης, πόσο μάλλον της μη φύσης. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να βιώσει ο άνθρωπος την Φύση μέσα του. Και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να Αντιληφθεί ότι είναι Ένα με την Φύση, είτε αυτή είναι εσωτερική είτε είναι εξωτερική. Αυτή είναι η Πραγματική και Αληθινή σημασία της Αυτονομίας.
Το παράδοξο τώρα είναι ότι ο άνθρωπος προσκολλάται σε αυτές τις τρεις κατευθύνσεις και όσο περισσότερο ταυτίζεται με αυτές τόσο περισσότερο περιορίζεται και τόσο περισσότερο ανελεύθερος είναι. Πρέπει ο άνθρωπος να τα αναιρέσει όλα αυτά. Δηλαδή τι; Την Πίστη του και την Προσπάθεια του. Για να βρει τι; Την Υγεία του.
Πώς δείχνεις την Υγεία σου; Μα με το να κάνεις μόνο ένα Καλό. Και αυτό το καλό είναι τι; Είναι Αγάπη. Αλλά μην βιάζεσαι... Πριν φτάσουμε στην αγάπη.....

Γιατί ανεβάζεις τον πήχη; Ανεβάζεις τον πήχη για τους άλλους γιατί ήδη έχεις ανεβάσει τον πήχη για τον εαυτό σου – κίνητρα. Ανεβάζεις τον πήχη για τους άλλους γιατί δεν μπορείς να ανεβάσεις τον πήχη για τον εαυτό σου. Εστιάζεις στο ανέβασμα του πήχη για τους άλλους γιατί δεν εστιάζεις στο ανέβασμα του δικού σου. Ανεβάζεις τον πήχη γιατί έχεις μονίμως κατεβασμένο πήχη. Εστιάζεις στο ανέβασμα του πήχη γιατί αδυνατείς να διακρίνεις την ομορφιά στο κατέβασμα και έτσι δεν ανεβάζεις όμορφα. Γιατί χρειάζεσαι πήχη;
Χρειαζόμαστε πήχη γιατί αυτό μας βοηθάει να τραφούμε με την ενέργεια του άλλου. Κλέβουμε την ενέργεια του άλλου γιατί δεν έχουμε εμείς την απαιτούμενη ενέργεια, γιατί μας λείπει η αυτοκυριαρχία και η Αυτοεκτίμηση. Γι΄ αυτό και προκαλούμε με μοναδικό στόχο να εκνευρίσουμε και να ταπεινώσουμε τον συνάνθρωπο μας. Ουσιαστικά θέλουμε να νικήσουμε ασχέτως αν λέμε αλήθεια ή ψέματα, γιατί δεν θέλουμε να χάσουμε, και θα κάνουμε τα πάντα (είμαστε διατεθειμένοι) για να μην χάσουμε, γιατί φοβόμαστε την επικοινωνία. Γι΄ αυτό και πολλές φορές οι άνθρωποι δεν είναι αυτό που δείχνουν ή λένε, γιατί φοράνε μάσκες, αλλά δεν είναι οι μάσκες και όμως είναι οι μάσκες – τι παράδοξο. Πώς να παρεξηγήσεις έναν αυτοπαρεξηγημένο; Και τότε βγαίνει ο πόνος του: «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Γιατί; Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι Κοινωνικός. Γιατί προσπαθεί να είναι κοινωνικός. Και έτσι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ Κοινωνικός. Και έτσι προσπαθεί να αποδείξει, να γίνει, να πείσει, να πληγώσει, να νοιαστεί, να αγαπήσει, για να κρύψει τα προβλήματα του. Μάταια, όλα μάταια - Αυτή είναι η υποκρισία της διαφορετικότητας.
Η πολυπόθητη συναίνεση δεν πετυχαίνει και δεν θα πετύχει ποτέ για έναν και μοναδικό λόγο: Ο άνθρωπος είναι ήδη Διαφορετικός. Αυτό διόλου δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να επιδιώκει την διαφορετικότητα, κάθε άλλο. Σημαίνει να μην ταυτίζεται με την διαφορετικότητα. Γιατί όταν ταυτίζεται με την διαφορετικότητα γίνεται ένα ανώτερο και καταξιωμένο ον, ένα πολιτικό ον. «Τελείωσες, Έφθασες, Αυτονομήθηκες», αλλά δεν άλλαξες και ούτε ο κόσμος γύρω σου άλλαξε. Έγινες αφέντης για να μην γίνεις δούλος και ξέχασες τον δούλο, τον δούλο μέσα σου. Αλλά αυτός ο δούλος σαν επαναστατήσει θα καταστρέψει τα σχέδια σου. Και έπειτα η κρυσταλλοποίηση του εαυτού σου θα ρωτήσει: Γιατί; Αλλά δεν θα μπορεί πια να βρει την απάντηση. Ο άνθρωπος κάνει πολιτική, κάνει δημιουργία, δυσανασχετεί, αναθεωρεί, ουσιώνεται, εμπνέει και εμπνέεται, γιατί κατανοεί ότι όλοι είμαστε Ίδιοι και αυτό διάολε είναι μονόδρομος στην διαφορετικότητα. Και εσύ τι κάνεις; Κατηγορείς, ισοπεδώνοντας ανθρώπους και ομάδες ανθρώπων. Αλλά η άγνοια μας φτάνει μέχρι το σημείο να μην το κάνουμε, έτσι αόριστα και άκριτα. Μην κρίνεις, λένε – τι μύθος. Αλλά πριν κρίνεις να θυμάσαι αυτό το Μεγάλο: Ο κάθε, μα ο κάθε άνθρωπος που βλέπεις μπροστά σου, κατά βάθος, είναι Άνθρωπος.

Ποια είναι η καλύτερη σημαία; ποια είναι η καλύτερη χώρα; ποια η καλύτερη θρησκεία; ποιο το καλύτερο πολίτευμα; ποια τα καλύτερα κόμματα. Και πάει λέγοντας. Διαφορετικότητα, χαχαχα, δεν είναι διαφορετικότητα αυτό – μόνο η αντανάκλαση της. Όλα ανούσια διλήμματα, Ναι. Και η Διάκριση; Η διάκριση είναι άκρως απαραίτητη. Είναι άκρως απαραίτητη για να αποφύγουμε την παγίδα της κανονικότητας και έτσι να μην περιπέσουμε στο άλλο άκρο. Από που πηγάζουν όλες αυτές οι εμμονές και οι εθισμοί «ασήμαντων» και «σημαντικών» ανθρώπων; Από που πηγάζουν όλες αυτές οι απάνθρωπες πρακτικές του πολιτισμού μας σε ατομικό και οργανωτικό-συλλογικό επίπεδο; Από πουθενά αλλού πέρα από την εφαρμογή και την υιοθέτηση της κανονικότητας ως φυσιολογικότητα. Ουσιαστικά κανονικότητα είναι να μην αναγνωρίζεις τον πόνο σου και να μην κάνεις τίποτα για να μην πονάς. Η παγίδα της κανονικότητας δεν προέρχεται από θέληση αλλά, από έξαρση, έστω έμμεση στιγμιαία έξαρση. Άλλωστε αυτό είναι και το νόημα της κανονικότητας, να ζεις χαμένος στον κόσμο σου, μπορεί να είναι ένας διαβολικός ή ένας αγγελικός κόσμος – δεν έχει σημασία ποια ψευδαίσθηση θα ακολουθήσεις, από την στιγμή που έχει χαθεί η ικανότητα της διάκρισης. Και αυτό λέγεται υποκρισία, στον εαυτό σου και στους άλλους. Έτσι τα σήματα επικοινωνίας που προσπαθείς να στείλεις δεν είναι παρά υποφερτά συγκαταβατικά. Πολλοί θα εντυπωσιαστούν και άλλοι τόσοι θα απηυδήσουν. Λίγοι θα κατανοήσουν.
Η κανονικότητα λοιπόν έχει άμεση διασύνδεση με την εξωτερικότητα και την υλική ευδαιμονία και αυταρέσκεια, έστω και σαν μακρινό όραμα. Η κανονικότητα είναι μια προβληματική ψυχολογική κατάσταση με πολλές εκφάνσεις, που σου λέει απλά: Μείνε κοιμισμένος... το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να επιλέγεις...
Μπορεί να είσαι λίγο ή πολύ κανονιστικός, δεν έχει μεγάλη διαφορά. Το ερώτημα είναι τι κάνεις γι΄ αυτό;
Πώς μπορούμε να συνθέσουμε πάνω στην μία αλήθεια; Κατ΄ αρχάς τι είναι σύνθεση και τι μία αλήθεια; Σύνθεση είναι να γνωρίζουμε τι μας μαθαίνει το παλιό για το τωρινό, όχι μόνο για το σχετιζόμενο πρόβλημα αλλά γενικότερα για την ζωή – ταρακούνημα. Αυτό το ταρακούνημα είναι παντοδύναμη ενσυναίσθηση και αντιληπτικότητα. Αυτό μας δείχνει τα περιθώρια μεταξύ γραμμικής και σπειροειδής μετάβασης, και άρα όχι απλώς μιας απροσδιόριστης εξέλιξης, αλλά μιας άμεσης κατανοητικής διασύνδεσης τους στην πράξη. Αυτό δεν μπορεί παρά να είναι η Αληθινή έννοια της Φώτισης και ισορροπία (Άντρας-Γυναίκα). Η μία αλήθεια σημαίνει ότι όλες οι φλυαρίες, όλη η απραξία-απαξία της ψυχής, όλη η υπερεγρήγορση και νωθρότητα, όλες οι εκλάμψεις του νου δεν είναι η Ουσία. Βέβαια, εμείς θέλουμε, θέλω να πιστεύω, και προτιμούμε τα καλά και τα ευχάριστα. Αλλά τα καλά και τα ευχάριστα και τα Άξια και Ευγενικά δεν μετατρέπονται σε Φως αν δεν υπάρξει Αληθινή Πράξη.

Ας αφήσουμε τα δίπολα και ας εξετάσουμε τι συμβαίνει στην ψυχή του ανθρώπου με ένα παράδειγμα. Έχουμε ένα πορτοκάλι. Το πορτοκάλι περιέχει την βιταμίνη C, ίνες, καθώς και άλλα θρεπτικά στοιχεία. Για να φάμε το πορτοκάλι καθαρίζουμε την φλούδα. Η φλούδα στην προκειμένη περίπτωση είναι το περιττό και έτσι θα την ονομάσουμε. Πετάμε το περιττό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορούμε να αφομοιώσουμε το περιττό αν χωνεύουμε καλά. Αλλά αν είμαστε σε θέση να αφομοιώσουμε το περιττό, φυσιολογικά ή παραφυσιολογικά, δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε. Δηλαδή δεν χρειάζεται, για παράδειγμα, να αποδείξουμε ότι είμαστε δυνατοί πότες. Γιατί απόδειξη σημαίνει ατέρμονη νοητική αναζήτηση, εκπλήρωση, φτάσιμο και δικαίωση – πράγματα εντελώς άχρηστα και ασύμβατα με την Αυτογνωσία. Αυτογνωσία είναι να δέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι και έπειτα να έχεις το Θάρρος να τον αναιρείς, ξανά και ξανά, χωρίς Όρια. Αυτό είναι Κίνηση και Μετάβαση.
Προσοχή όμως: Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε κατάχρηση της θεωρίας εις βάρος της πράξης, γιατί τότε διαχωρίζουμε την θεωρία από την πράξη – το αντίθετο είναι το ζητούμενο – και αυτό είναι διασάλευση, είναι ασυνέχεια και ασυνδετότητα. Είναι σαν κάποιος έξυπνος να υποκρίνεται τον χαζό. Αυτό είναι σύγχυση, ματαιοδοξία, επιπολαιότητα και ανασφάλεια. Δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες παρά προτάσεις διάκρισης άρα όχι ταύτισης. Έτσι ο Σκοπός που είναι και το ζητούμενο, έστω σε λανθάνουσα μορφή είναι να ζει κάποιος με εσωτερικό ή εξωτερικό σκοπό. Δεν έχει σκοπιμότητες, ο γνήσιος αληθινός Σκοπός που περιλαμβάνει όλους τους δυνατούς σκοπούς.
Κι όμως, μπορείς να κάνεις ότι μα ότι θέλεις με την ζωή σου. Να σκοτώσεις ή και να σκοτωθείς. Αλλά ο άνθρωπος δεν βρίσκεται εδώ για να σώζει, δεν είναι μόνο ένα αποτρεπτικό χρηστικό πολυεργαλείο, δεν βρίσκεται εδώ για να ικανοποιεί προσδοκίες, δεν βρίσκεται εδώ για να λυπάται, δεν βρίσκεται εδώ για να εχθρεύεται. Τότε γιατί;
Επικοινωνία, πραγματική επικοινωνία ίσως σημαίνει να ξέρεις πότε να σταματάς. Επικοινωνία ίσως σημαίνει να περάσεις μέσα από όλες τις ονειροπολήσεις σου και να συγκρουστείς με τον εαυτό σου και με την καθεστηκυία δήθεν αρμονία σου. Επικοινωνία ίσως σημαίνει διαφωνία με αντίρροπη μάθηση, με μεταστοχασμό και ενσυναίσθηση που είναι αμφίδρομη, ενωτική μάθηση.
Μέσα από το αρνητικό βγαίνει και το θετικό. Το να βλέπουμε το αρνητικό είναι ότι πιο θετικό μπορούμε να κάνουμε. Αλλά θετικό και αρνητικό είναι όψεις του ίδιου πράγματος. Αυτό συμβαίνει γιατί η φύση, το πνεύμα-ψυχή, η βιολογία που είναι όλα Ένα ανακαλύπτονται, εμπειριώνονται και αυτοφανερώνονται διαρκώς. Γι΄ αυτό κι εγώ τώρα που γράφω θα ξαναγράψω, γιατί έχω εκ-πυρωμένο πνεύμα. Και αν δεν συμβεί αυτό θα συμβεί κάτι άλλο. Σε όλους συμβαίνει το ίδιο πράγμα σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Όσο ασθενέστερο το πυρ, τόσο περισσότερο είμαστε ευάλωτοι στην διαφθορά και το αντίθετο.

Η αλχημική, λοιπόν, σκέψη ως μείζον σκέψη δεν είναι Ουσία είναι δευτερεύουσα σκέψη που όμως προδίδει την Ουσία και έτσι δεν χρειάζεται να είναι Ουσία.
Τελικά Ουσία ίσως είναι αυτό το πορτοκάλι που έχουμε την ανάγκη να αφομοιώνουμε ξανά και ξανά. Είναι τελικά αυτό το ωφέλιμο για το DNA μας. Και πως διαχωρίζουμε το Ωφέλιμο από το βλαπτικό; Το Αληθινά καλό από το κακό; Πως κάνουμε αυτήν την διάκριση σε όλα τα Μήκη και τα Πλάτη της ζωής μας και της Ψυχής μας; Η απάντηση είναι απλή: Το μέτρο της συμφοράς και δυστυχίας μας, (πέρα από λανθασμένες εκλογικεύσεις υποφοράς ή μη) που πάντα μας αποδεικνύει πόσο υποφερτή είναι η ζωή μας αλλά και οι ζωές όλων των πλασμάτων και οργανισμών σε συνάρτηση με εμάς. Είναι αυτό που μας φανερώνει και το βαθμό της Αυτογνωσίας μας.


Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

ΘΟΛΩΜΕΝΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Γιατί αυτή η επιμονή να αποδείξεις στους άλλους ότι ξέρεις; Να βάλεις τα γυαλιά στους άλλους; ΤΑ ΕΒΑΛΕΣ ΚΑΙ ΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ; Πέρα από την Ικανοποίηση του «πνευματικού» εγωισμού σου; Και τι σαν είναι κάποιος αμόρφωτος; Kαι τι σαν κάποιος δεν είναι πανέξυπνος; Και τι σαν κάποιος έχει ψυχολογικά προβλήματα ή προβλήματα; ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ; Και τι σαν κάποιος δεν έχει χρήματα; Και τι σαν κάποιος δεν εργάζεται; Και τι σαν κάποιος δεν κάνει όνειρα; Και τι σαν κάποιος είναι μόνος στην ζωή του; Και τι σαν κάποιος δεν είναι υγιής; ΕΣΕΝΑ ΤΙ ΛΟΓΟΣ ΣΟΥ ΠΕΦΤΕΙ;

ΛΥΣΣΑΣ για να διακηρύξεις την Μεγάλη Αυτονομία σου. Όλα τα ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΑ βραβεία έχουν την υπογραφή σου. ΠΕΙΘΕ ΚΑΙ ΣΚΟΤΩΝΕ είναι το δόγμα σου.

Μονο που όλα αυτά δεν σε κάνουν πιο Επικοινωνιακό/ή απλώς πιο ΘΕΜΙΤΟ/Η ή ΘΕΛΚΤΙΚΟ/Η μαζί με όοοολα τα ψυχικά απόβλητα.

Κρίνε, Κρίνε, είσαι εδώ;....


Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Ο ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Τα ζωάκια, τα πτηνά, τα αμφίβια, τα έντομα, τα ερπετά έχουν γλέντι.
Η ποικιλότητα της βλάστησης φόρεσε τα γιορτινά της.
Τα ουράνια δάκρυσαν με χοντρές σταγόνες από την χαρά τους.
Οι θάλασσες πλέον δεν έχουν λόγο να είναι αλατισμένες, απόλυτα ελευθερωμένες.
Τα ηφαίστεια παίρνουν άδεια και εκτονώνουν επαίσχυντα την λάβα τους.
Ο ήλιος και το φεγγάρι βρίσκουν την ευκαιρία να φιλιώσουν.
Η γη έχει το δικαίωμα αυτοχειρίας.
Οι χιμπαντζήδες μοιρολογούν, είναι η σειρά τους.
O αέρας ελευθερώνει ευλογία.

Οι Άλλοι δεν υπάρχουν, ούτε υπήρξαν ποτέ.


- Αντώνης Χαρατσής




Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΒΡΙΣΙΑ;

Η βρισιά είναι η πρωτογενής αναγνώριση της αλλαγής, της μεγάλης αλλαγής που δεν λαβυρινθίζεται στον κυκεώνα της προσπάθειας αλλά που έχει Συνέχεια και Μετάβαση. Γι΄ αυτό και δεν έχει αρχή και τέλος και άρα δεν έχει χρόνο. Που σημαίνει τι; Σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ήδη τέλειος από τον πιο φτωχό μέχρι τον πιο πλούσιο, από τον πιο πετυχημένο μέχρι τον πιο άσημο. Τα χρήματα και η αναγνώριση δεν έχουν καμία αξία για τον άνθρωπο, απλώς υπάρχουν. Ό, τι απλά υπάρχει οδηγείται στην ανυπαρξία ή είναι ανύπαρκτο ως ευκαιριακό μέσο επικοινωνίας. Τα χρήματα συνδεδεμένα με την ανθρώπινη Συνείδηση θα οδηγηθούν στον αφανισμό τους δηλαδή στην εξανθρώπιση τους.

Οι βρισιές είναι σίγουρα από τα ισχυρότερα διαλογιστικά μάντρα.

- Αντώνης Χαρατσής




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...