ΤΙ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

ΑΥΤΟΕΚΦΡΑΣΗ - ΣΚΕΨΕΙΣ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ....

Κυριακή 29 Απριλίου 2012

EΘΙΣΜΟΣ

Αν υπάρχει ένας "τρόπος" για να απαλλαγεί κάποιος από έναν εθισμό, αυτός είναι να μην προσπαθεί να ξεφύγει από αυτό, αλλά να τον φέρει στο συνειδητό επίπεδο και να τον ξεσκεπάσει. Ύστερα τον εξαϋλώνει!
Για να συμβεί αυτό όμως πρέπει να προηγηθεί κάτι: ΣΤΙΓΜΙΑΙΑ ΑΠΟΦΑΣΗ!
Αμήν!

- Αντώνης Χαρατσής

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

"ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΠΙΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΣ"

Ερώτηση: Φοβάμαι να γίνω περισσότερος συνειδητός γιατί νομίζω ότι η ζωή μου θα χάσει το νόημα της ή ότι δεν θα έχω τον έλεγχο της ζωής μου. Και αν γίνω τέλειος τι πρόκειται να συμβεί; Επίσης αν γίνω πιο συνειδητός αυτό θα με κάνει ανώτερο σε σχέση με κάποιους άλλους ανθρώπους;

Η ζωή αποκτάει νόημα όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν μπορείς να ελέγξεις την ζωή σου, δεν υπάρχει κάτι να ελέγξεις γιατί ο ΕΛΕΓΧΟΣ  είσαι εσύ.
Το ξέρεις ενδόμυχα ότι μπορείς να είσαι τέλειος, γιατί είσαι ολοκληρωμένος, δεν σου λείπει κάτι. Και όταν λέω τέλειος εννοώ να ζεις στο παρόν με όλες σου τις αισθήσεις, αυτό βέβαια δεν θα έρθει από την μια στιγμή στην άλλη, αλλά σταδιακά. Καλό όμως είναι να είσαι σε εγρήγορση γιατί διαφορετικά γίνεσαι στατικός και σπαταλάς την ζωτική σου ενέργεια για να δημιουργήσεις αρνητικό ψυχολογικό χρόνο.
Ο σκοπός σου όμως δεν πρέπει να είναι να γίνεις τέλειος, γιατί αυτό θα σου φορτώσει ένα επιπρόσθετο ψυχολογικό βάρος. Η τελειότητα δεν έχει να κάνει με την επίτευξη κάποιου κολοσσιαίου κατορθώματος.
Το να γίνεις πιο συνειδητός δεν σε κάνει ανώτερο από άτομα λιγότερο συνειδητά από σένα. Ακριβώς το αντίθετο: συνειδητοποιείς ότι όλοι οι άνθρωποι είναι στο ίδιο επίπεδο, αυτή είναι η πραγματική έννοια της ισότητας.
Πχ μπορώ να επιλέξω ποιους ανθρώπους θα έχω στην ζωή μου, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχω συνείδηση όλης της ανθρωπότητας και πάθος για την ευημερία της - το ένα δεν αναιρεί το άλλο.
Όπως επίσης ξέρω ότι η δυστυχία ορισμένων ανθρώπων σε ατομικό και σε κοινωνικό επίπεδο οφείλεται έμμεσα ή άμεσα στην δική μου άγνοια.

Ασυνείδητος είναι ο άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του μοναδικό, ξέχωρα από οποιοδήποτε άλλο πλάσμα στη γη.
Συνειδητός είναι ο άνθρωπος που έχει επίγνωση της μοναδικότητας του, σε σχέση με την ύπαρξη του και σε συσχέτιση με όλη την φύση.

Όλοι έχουν ένα σώμα και μια ψυχή! Όλοι εν δυνάμει είναι ιεροί. Και λέω εν δυνάμει γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει την επιλογή να διαλέξει τι θα κάνει με το σώμα του και την ψυχή του.

Μην χρησιμοποιείς τον εαυτό σου, μην τον μεταχειρίζεσαι σαν αντικείμενο, αλλά, ΑΠΟΔΕΞΟΥ τον. Κινήσου στην ζωή αυθόρμητα σε όποια δυστυχία ή χαρά. Να ευγνωμονείς που βρίσκεσαι ΕΔΩ!

Αλλά ας αφήσουμε τις θεωρίες, γίνε συνειδητός στην πράξη και δες τι θα γίνει.


- Αντώνης Χαρατσής


ΜΙΑ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΕΥΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΔΡΑΣΗ!

Ας πούμε ότι ένας τυφλός έχει στην ιδιοκτησία ένα μεγάλο χωράφι από καλαμπόκια και έχει φτάσει ή εποχή της συγκομιδής.
Αφού δεν βρήκε κάποιον να τον βοηθήσει στο μάζεμα των καλαμποκιών αποφάσισε να το κάνει μόνος του.
Παίρνει λοιπόν ένα δρεπάνι και ξεκινάει τον θερισμό του καλαμποκιού, κόβοντας τους βλαστούς.
Επειδή είναι τυφλός όμως αναπόφευκτα ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ και πολλούς από τους καρπούς με το δρεπάνι του, και το γνωρίζει, αλλά δεν έχει άλλη επιλογή, από την στιγμή που κάνεις δεν τον βοηθά.

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ "ΤΥΦΛΟΙ"! ΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΕΥΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ!

- Αντώνης Χαρατσής


Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

ΖΗΣΕ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ (για Αρχάριους και μη)

Τι σημαίνει ζω την κάθε στιγμή σαν είναι η τελευταία;

Σίγουρα δεν σημαίνει ότι ζω επιπόλαια και ανώριμα. Δεν εκλαμβάνω την ζωή ως μια κατάσταση επείγοντος και συλλογής εμπειριών για την δικιά μου εγωιστική ικανοποίηση, για να φτάσω σε έναν στόχο κορεσμένος, δυσκίνητος και κυνικός.
Σίγουρα δεν σημαίνει ότι ζω με ένταση και φτάνω στα όρια μου ή τα ξεπερνάω, ριψοκινδυνεύοντας την ζωή μου, για να νιώσω ένα δυνατό συναίσθημα που θα με κάνει να ξεχάσω την συνηθισμένη μου καθημερινότητα, και να ζητάω διαρκώς την επανάληψη αυτού του συναισθήματος, για να νιώσω ψυχολογικά καλά.
Σίγουρα δεν σημαίνει ότι ζω ασυνείδητα.

Σημαίνει ότι η προσοχή μου είναι απόλυτα στραμμένη στο τωρινό παρόν μου, είμαι ο εαυτός μου, δεν μιμούμαι και προσποιούμαι κάποιον άλλον εαυτό, δεν προσπαθώ να ξεφύγω από τον εαυτό μου.
Σημαίνει ότι δεν αναπολώ και παίρνω κουράγιο από το παρελθόν μου, ή δεν μεμψιμοιρώ εξαιτίας του παρελθόντος μου.
Σημαίνει ότι δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια, δεν προσμένω κάτι, και δεν έχω ελπίδες και αυταπάτες για το μέλλον, δεν έχω τίποτα βέβαιο.
Σημαίνει ότι ζω συνειδητά.

- Αντώνης Χαρατσής

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ!

Στην ζωή αποχωριζόμαστε και συναντάμε ανθρώπους ανάλογα με το δικό μας επίπεδο πνευματικής εξέλιξης. Αλλά πολλές φορές είναι πάντα οι «ίδιοι» άνθρωποι. Πολλές φορές τους ξανασυναντούμε με άλλες μορφές είτε γιατί έχουμε ακόμα κάτι να μάθουμε, είτε για να επιβεβαιώσουμε κάτι που μάθαμε.
Όταν μπαίνουμε στην διαδικασία του να υποβάλλουμε στους εαυτούς μας να μορφοποιήσουν  ένα νοητικό υποσυνείδητο ή συνειδητό προσχέδιο, για το ποιους ανθρώπους θα συναντήσουμε, καθώς και ένα σχέδιο για τους ανθρώπους που έχουμε τώρα στην ζωή μας, τότε αντί να γίνουμε η εμπειρία, ή η κατάσταση, προσπαθούμε να ελέγξουμε την κατάσταση και να δημιουργήσουμε ασήμαντες εμπειρίες, που δεν είναι τίποτα άλλο από μνήμη που, αντιφατικά θέλει να πρωτοτυπήσει, επαναστατώντας φαινομενικά και εξωτερικά, αντί για εσωτερικά και ουσιαστικά.
Όσο «αναγνωρίζουμε» τους ανθρώπους που συναντάμε, τόσο θα εξαρτόμαστε από μια κατάσταση ή εμπειρία, και τόσο θα υποφέρουμε από φόβο και άγνοια., δηλαδή το περίβλημα του εξωτερισμού που τρέφεται από την ρίζα της αιτιοκρατίας - της σκέψης.
Ας την ξεριζώσουμε, και ας αποδεχτούμε την ζωή ως έχει. Τότε θα γεννηθεί αυθόρμητα η όποια δράση και συνεξέλιξη.

- Αντώνης Χαρατσής

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΚΑΙ Η ΑΣΧΗΜΙΑ;

Γιατί διακρίνουμε τους ανθρώπους σε όμορφους ή άσχημους; και εννοώ καθαρά ΑΙΣΘΗΤΗΡΙΑΚΑ, όχι από την πλευρά ενός ψυχολογικού διχαστικού διαχωρισμού, ούτε και από πλευρά της οξύνοιας διαπίστωσης ότι, η εσωτερική ομορφιά ή ασχήμια αντανακλά προς τα έξω και αποτυπώνεται στα χαρακτηριστικά ενός προσώπου. Επίσης γιατί «μαγευόμαστε» από την ενατένιση στην φύση;
Μήπως η ανθρωποκεντρική μας αντίληψη για την ομορφιά ή την ασχήμια είναι περιορισμένη; μήπως βασίζεται στην εμπειρία μας και την διανόηση; Μήπως έχουμε προσαρμόσει την αυθεντικότητα περί ομορφιάς ή ασχήμιας στα δικά μας ανθρώπινα μηχανιστικά όρια; Είναι η ομορφιά αντικειμενική πραγματικότητα ή είναι μια ψευδαίσθηση που τρέφεται από το φθαρτό και πεπερασμένο μας σώμα;
Είναι η αντίληψη μας για την ομορφιά μια αντίδραση στην προγονική μας μνήμη και στο πως αυτή έχει διαμορφωθεί ανά τους αιώνες; H προγονική μνήμη επηρεάζει εξελικτικά τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά;
Υπάρχει ομορφιά ή ασχήμια σε ένα σύμπαν χωρίς τον άνθρωπο;
Θα μπορούσε η προτίμηση μας στο όμορφο με την συμβατική έννοια να έχει διαμορφωθεί από την προσκόλληση στις επιθυμίες μας; και κατ` επέκταση να έχει τροποποιήσει το DNA μας και άρα τα μορφολογικά χαρακτηριστικά μας ως προς το τι έχουμε μάθει να αντιλαμβανόμαστε ως όμορφο; Με άλλα λόγια θα μπορούσε η εξωτερική μας εμφάνιση να είναι πλάσμα των σκέψεων μας;
Είναι το ΕΙΝΑΙ κάθε πράγματος η ομορφιά και η ασχήμια; Αν αλλάξουμε τις επιθυμίες και τις σκέψεις μας γινόμενοι πιο συνειδητοί, σίγουρα δεν θα βλέπουμε την ομορφιά και την ασχήμια με τον ίδιο τρόπο, και τι «επίπτωση» θα μπορούσε να έχει αυτό στα μορφολογικά μας χαρακτηριστικά; Θα βλέπαμε τότε τον καθένα μας όχι «εμφανισιακά» αλλά όπως πραγματικά είναι; μια ματιά που θα περιέκλειε όλο το υποστατικό εύρος της ύπαρξης μας;
Για να τελειώνουμε: η ομορφιά είναι μέσα και έξω από εμάς.- Αντώνης Χαρατσής


ΕΝΑΣ ΤΙΜΙΟΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΣ

Ένας τίμιος ως προς τον εαυτό του πνευματικός δάσκαλος δεν μπορεί να τρώει κρέας.
Ένας τίμιος ως προς τον εαυτό του πνευματικός δάσκαλός δεν μπορεί να μιλάει στους μαθητές του για μαγεία κτλ.
Ένας τίμιος ως προς τον εαυτό του πνευματικός δάσκαλος δεν μπορεί να αυτοαπομονώνεται από τον υπόλοιπο κόσμο για να φωτιστεί, νομίζοντας ότι είναι πραγματικά απομονωμένος.
Ένας τίμιος ως προς τον εαυτό του πνευματικός δάσκαλος δεν μπορεί να προστατεύεται από σωματοφύλακες.
Ένας τίμιος ως προς τον εαυτό του πνευματικός δάσκαλος δεν μπορεί να παίρνει ναρκωτικά για να ανελκυστεί δήθεν σε μια ανώτερη διάσταση.
Ένας τίμιος ως προς τον εαυτό του πνευματικός δάσκαλος δεν ανήκει σε καμία αίρεση και δεν έχει πιστούς.

- Αντώνης Χαρατσής

ΒΗΜΑ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ

«Για όσο μετράει περισσότερο η γνώμη ενός ειδικού και λιγότερο το πιστεύω ενός φίλου τόσο η ύπαρξη μας θα πονάει».

Eκτός ίσως από ορισμένες περιπτώσεις έχουμε ανάγκη από ψυχοθεραπευτές (ψυχιάτρους-ψυχολόγους); Νομίζω πως όχι. Έχουμε φτάσει στο σημείο να μην τους έχουμε ανάγκη; Η απάντηση είναι πάλι όχι. Μπορούμε να φτάσουμε στο σημείο σαν ανθρωπότητα να μην τους έχουμε ανάγκη; Η απάντηση είναι ναι. Aλλά εδώ βρίσκεται το κλειδί, στις ίδιες τις ερωτήσεις: δεν υπάρχει εμείς και εσείς, αντίθετα από ότι έχουμε μάθει.   
Οι ψυχοθεραπευτές... θα πρέπει να αναρωτηθούν αν οφείλουν να είναι ψυχοθεραπευτές, αποκλειστικά επαγγελματίες της ψυχής. Οφείλουν να αναρωτηθούν βαθιά, και όχι επιφανειακά να αναλύσουν την συμπεριφορά τους ή μια κατάσταση.

Οι πνευματικοί θεραπευτές από την άλλη μεριά οφείλουν ως ένα βαθμό να εξ ορθολογιστούν, διότι κινδυνεύουν να γίνουν ένα νέας μορφής κατεστημένο(εάν δεν έχουν γίνει ήδη). 

Οι κλασικοί γιατροί καθώς και οι ψυχολόγοι-ψυχίατροι θα πρέπει να απαγκιστρωθούν από τον όρκο του Ιπποκράτη. Η ορκωμοσία και η πίστη σε μια ιδέα οδηγεί σε αποχαλίνωση στην πραγματική ζωή. Δεν μπορείς να είσαι ένας αφοσιωμένος σπεσιαλίστας και υπερασπιστής της ανθρώπινης ακεραιότητας και ζωής όταν το μέτρο της τιμής σου το προβάλλεις ως ένα ιδανικό, σύμβολο, ιδέα ή όρκο... και αργά ή γρήγορα θα διαφθαρείς. Η πίστη σε έναν όρκο ή έναν σκοπό είναι η καλύτερη δικαιολογία-αφορμή για την προσπάθεια να είσαι ένας φιλόδοξος, ανταγωνιστικός, επιτυχημένος και τελικά διεφθαρμένος επαγγελματίας.

Οι πολιτικοί επίσης πριν γίνουν βουλευτές θα πρέπει να απαρνηθούν την διαδικασία της ορκωμοσίας.
Αλλά οι πολιτικοί θα πρέπει πρώτα να είναι πολιτικοί-άνθρωποι και να μην ανήκουν σε καμία παράταξη ή ιδεολογική φράξια. Οι πολιτικοί να κατέβουν από την εξουσία και να δώσουν χώρο στους ανθρώπους. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε οι καλύτεροι πολιτικοί όλων των εποχών - ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ.

Οι στρατιωτικοί επίσης οφείλουν να αλλάξουν στάση ξεκινώντας με την κατάργηση του θεσμού της ορκωμοσίας των νεοσυλλέκτων.
Οι στρατιωτικοί θα πρέπει να αναρωτηθούν αν το να αφαιρείς ζωές πραγματικά αξίζει τον κόπο; Υπάρχει πραγματικά κάποιος αξιακός λόγος εξοπλισμού, οχύρωσης πρόθεσης διεξαγωγής πολέμου και διεξαγωγής πολέμου; Αφήστε στην άκρη τις εξωτερικές αιτίες που είναι απλά δικές μας νευρωτικές εφευρέσεις. Υπάρχει πραγματική αιτία να αφαιρείς μια ανθρώπινη ζωή επειδή διατάχθηκες να το κάνεις; Αντίκρισε, παρακολούθησε τον εαυτό σου και κατανόησε τι πραγματικά σου δίνει, τι πραγματικά σου προσφέρει το να είσαι στρατιωτικός και να φοράς την συγκεκριμένη στολή. Πώς σε εξυψώνει σαν άνθρωπο; Αργότερα θα ξεχωρίσεις το αληθινό από το ψεύτικο. Το ίδιο θα πρέπει να κάνει και η αστυνομία-αστυνομοκρατία.

Οι κληρικοί και οι εκπρόσωποι των θρησκειών να σταματήσουν να θωπεύουν τους πιστούς τους. Οφείλουν και αυτοί να μεταρρυθμίσουν τις δομές τους και τους εαυτούς και να αποκηρύξουν: πεπαλαιωμένες αντιλήψεις, δήθεν ιερά βιβλία, δήθεν ενδεδειγμένες ενδυμασίες κτλ. Ταυτόχρονα οφείλουν να δώσουν το στίγμα τους σπάζοντας το διαχωριστικό φράγμα-απόσταση που έχουν δημιουργήσει με τους υπόλοιπους ανθρώπους ή τους πιστούς τους. Ο κόσμος δεν χρειάζεται πλέον δεκανίκια.

Όλες οι επιστήμες ακαδημαϊκές ή εναλλακτικές οφείλουν μεταβατικά να επαναπροσδιορίζονται, και να περιέλθουν σε μία άλλη βάση, κοσμολογική και παν-κόσμια. 

Πότε θα γίνουν όλα αυτά; Όταν αλλάξει το σύστημα, όταν εμείς οι άνθρωποι-πολίτες συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε την αποκλειστική ευθύνη για να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο. Επιτέλους πρέπει να σταματήσουμε να ετεροπροσδιοριζόμαστε και να ξεκινήσουμε να αυτοπροσδιοριζόμαστε. Και αυτό θα συμβεί όταν ανακτήσουμε το αίσθημα της ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ, όταν πάψουμε να εμπιστεύομαστε ΑΛΛΟΥΣ και αρχίσουμε να εμπιστευόμαστε τους δικούς μας ανθρώπους, και ποιοι είναι οι δικοί μας άνθρωποι; ΟΛΟΙ είναι οι δικοί μας άνθρωποι.
Είναι ευνόητο ότι αυτές οι αλλαγές θα πρέπει να γίνουν σε κάθε χώρα σε παγκόσμιο επίπεδο και με την αναμεταξύ τους συνεργασία.
Μόνο όταν στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις μπορούμε να μετουσιωθούμε σε μια παγκόσμια αυτάρκη κοινωνία.

Eδω δεν περιγράφεται αυτό που πρέπει να γίνει, ή αυτό που είναι απαραίτητο να γίνει. Τίποτα από όλα αυτά. Είναι το τέλος του πολιτισμού όπως τον ξέρουμε!

- Αντώνης Χαρατσής




Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

ΜΙΑ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Πρέπει να αντιληφθούμε την παιδεία ως ένα ενιαίο σύνολο που δεν θα περιορίζεται στον θεσμό του σχολείου και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων αλλά θα περιβάλλει την οικογένεια και τον ευρύτερο κοινωνικό μας περίγυρο. Όσο δεν εγκύπτουμε στο σύνολο της ανθρώπινης ζωής και εκπαίδευσης τόσο θα διευρύνουμε την χωριστικότητα και θα ενισχύουμε την απαξία και την κατάπτωση.
Και τι θα πρέπει να γίνει για να αλλάξει η σημερινή κατάσταση;
Η σημερινή κατάσταση θα αλλάξει:
-Όταν πάψουμε να αγωνιούμε για το ποιοι πρέπει να είμαστε και, πως θα προσαρμοστούμε ή ενσωματωθούμε στα πρότυπα μιας κοινωνίας.
-Όταν σπάσουμε το απόστημα του καθωσπρεπισμού όχι με εξωτερική αλλά με εσωτερική επανάσταση.
-Όταν πάψουμε να λειτουργούμε ως πειθαρχημένα ανθρωποειδή.
-Όταν πάψουμε να ετεροπροσδιοριζόμαστε ως προς το οτιδήποτε.
-Όταν πάψουμε να στοχεύουμε κούφια, σε ιδανικά και υιοθετούμε ιδεολογίες που, όλα αυτά οδηγούν στην στασιμότητα και την διαφθορά.
-Όταν αναλάβουμε δράση πειραματιζόμενοι με τους εαυτούς μας.

- Αντώνης Χαρατσής


Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

ΟΧΙ ΥΠΕΡΑΝΑΛΥΣΗ!

Κάθε φορά που υπεραναλύουμε οι σκέψεις μας αποκρυσταλλώνονται και, αναπόφευκτα μπαίνουν σε πλαίσια μέσα στον εγκέφαλο μας. Είναι η λεγόμενη τετραγωνισμένη αντίληψη. Φυσικά και πρέπει να έχουμε αντίληψη, κρίση και διάκριση, αλλά αυτά είναι στοιχεία που θα βασίζονται σε ένα υγιές και όχι με αγκυλώσεις συνειδητό και υποσυνείδητο νου, αλλά απελευθερωμένο νου. Ο απελευθερωμένος νους είναι το εφαλτήριο για μια διευρυμένη συνειδητότητα.
Όλη αυτή η διαδικασία λοιπόν, της σταδιακής στεγανοποίησης των σκέψεων μας οδηγεί πάντα σε κάποιο συμπέρασμα. Δηλαδή σε κάθε παγιωμένη σκέψη ή θέση αντιστοιχεί και ένα αφηρημένο ή υποκειμενικό ή επιπόλαιο συμπέρασμα. Το συμπέρασμα όμως είναι μόνο η μηχανική κατανόηση ενός πράγματος ή κατάστασης (εξωτερικό αίτιο-αποτέλεσμα) και όχι ή άμεση κατανόηση που έχει να κάνει με την αναδίφηση ολόκληρου του δυναμικού των αισθήσεων μας. Και αυτό επιτυγχάνεται με την εσωτερική ενατένιση πάντα, σε συσχέτιση με το κοντινότερο και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον-δίκτυο μας και, όχι ξέχωρα από αυτό.

- Αντώνης Χαρατσής



ΜΙΑ ΠΝΟΗ ΑΛΛΑΓΗΣ!

Όταν για παράδειγμα αλλάξουν οι διατροφικές μας συνήθειες, όταν εγκαταλείψουμε σταδιακά όλοι οι άνθρωποι την ζωοφαγία και γίνουμε χορτοφάγοι, τότε η ζωή μας θα γίνει πιο εύκολη γιατί θα δημιουργηθούν διαφορετικές και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και, βιοπορισμού σε αυτόν τον τόπο που λέγεται γη. Κατά προέκταση θα μάθουμε να συμβιώνουμε αρμονικά και μεταξύ μας αλλά, και με την φύση. Και αυτό γιατί θα έχουμε επανεφεύρει τα μέσα για κάτι τέτοιο, έχοντας ως γνώμονα πάντα τα μέσα, και όχι έναν αόριστο σκοπό, αποτέλεσμα, ή ιδέα.
Η προσπάθεια για να αλλάξει ο κόσμος γιατί έτσι πρέπει, γιατί αυτό θα ήταν το ιδανικό, ή γιατί όλα είναι χάλια, μόνο καταναγκασμό, επιπολαιότητα και απόγνωση μπορεί να φέρει. Θα ήταν απλά άλλη μια εξωραϊσμένη πραγμάτωση του «εγώ», που τελικά δεν θα οδηγούσε πουθενά. Η ιστορία έχει αποφανθεί ότι οι ψυχολογικές ή ιδεολογικές επαναστάσεις δεν οδήγησαν πουθενά. Μόνο με αγνά και αυθόρμητα μέσα μπορούμε να οδηγηθούμε προς την πραγματική ελευθερία και την αρετή.
- Εάν δεν τρώω κρέας θα είμαι αδύναμος, δεν θα μπορώ να δουλέψω, δεν θα έχω καλή υγεία ή καλή διαύγεια πνεύματος.... Έχουμε κάνει τον φόβο για το άγνωστο, θέσφατο. Έχουμε κάνει την συνήθεια, την παράδοση και την απόλαυση-καλοπέραση καθημερινή μας ρουτίνα. Κοντοφθαλμούμε (αφού έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι πρέπει να παραμείνει). 
Δεν χρειάζονται αναφορές υπέρ της χορτοφαγίας και κατά της ζωοφαγίας. Δεν χρειάζεται να αποδείξεις το αυτονόητο.
Αντί να ερευνούμε και να πειραματιζόμαστε όπως κάναμε όταν ήμασταν παιδιά, να δοκιμάζουμε, να ακούμε τον εσωτερικό μας εαυτό, μιμούμαστε και ακολουθούμε πιστά την πλειοψηφία ή τις προσταγές των «ειδικών» άκριτα, και αγόγγυστα. Έχουμε απολέσει το δικαίωμα να φέρνουμε αντίρρηση, να αμφιβάλλουμε, εκτός όταν πλήττεται άμεσα η ακεραιότητα μας. Γιατί άνθρωπε; Μα ξεκάθαρα τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος; Αναρωτήθηκες ποτέ; Μέχρι που φτάνει το όριο της ανθρώπινης ύπαρξης σου;
Ξέρω ότι επαναπαύεσαι στο πως είσαι τώρα, βαθιά μέσα σου δεν θέλεις να αλλάξει τίποτα. Μπορεί να λες ότι σου αρέσει να προσαρμόζεσαι στα δύσκολα ή ότι θα αγωνιστείς για να τα βγάλεις πέρα ή ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες ή ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, αλλά όλα αυτά είναι απλά ένας μηχανισμός άμυνας-αντίδρασης στο πως έχεις διαμορφωθεί να σκέφτεσαι ως τώρα. Αυτό συμβαίνει επειδή υποφέρεις από ψυχολογικές διακυμάνσεις μεταξύ υπερεγρήγορσης και νωθρότητας.
Στην πραγματικότητα δεν έχεις αυτόνομο τρόπο σκέψης και ελεύθερη βούληση. Αυταπατάσαι πιστεύοντας ότι είσαι μοναδικός, ιδιαίτερος, ξεχωριστός. Δεν θέλω να σε κάνω να ντραπείς αλλά πραγματικά το πιστεύεις αυτό; Δεν θα σε διευκολύνω, απλά αναρωτήσου μόνος σου τι πραγματικά σε κάνει να υπερέχεις από ένα συνάνθρωπο σου ή ένα ζώο.
Λοιπόν οφείλουμε διαρκώς να επαναπροσδιορίζουμε τις ζωές μας, όχι αφηρημένα και δογματικά, αλλά να επαναπροσδιορίζουμε ανακτώντας εκείνες τις χαμένες και καταφρονημένες αξίες,  όπως η αγάπη, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, προσδίδοντας σε αυτές την πραγματική τους σημασία και υπόσταση, όχι την επίπλαστη, υποκειμενική ή ιδεολογική. Πρωτίστως έχοντας συνεχή επίγνωση περί της συνειδητότητας της ύπαρξης μας, oφείλουμε να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας ως προς το τι είμαστε... Προσήλωση στο Είναι.
Τότε και μόνο τότε μπορούμε να γίνουμε λιγότερο κτητικοί, λιγότερο καταναλωτικοί, λιγότερο φιλόδοξοι, λιγότερο ανταγωνιστικοί, λιγότερο εγωιστές. Και τότε θα ανακαλύψουμε ποιες είναι οι πραγματικές μας ανάγκες, χωρίς να διαχωρίζουμε τις υλικές από τις πνευματικές. Όπως και τα διάφορα συναισθήματα: χαρά, λύπη, θυμός, συγκίνηση κτλ, μας δόθηκαν όχι για να τα καταχραστούμε ή να τα καταπνίξουμε αλλά, για να κάνουμε σωστή χρήση τους, και ακραιφνώς να αποτυπώνονται στο πρόσωπο μας. Μήπως έτσι δεν μεταμορφωνόμαστε πνευματικά;
Όταν το έδαφος είναι γόνιμο, έρχεται η σειρά της προσωπικής δράσης του καθενός από εμάς. Είναι αυτή η κρίσιμη στιγμή όπου αναπτύσσεται το πνεύμα της συντροφικότητας, της συμφιλίωσης, της συνεργασίας. 
Έτσι πετυχαίνουμε μια ριζική κοινωνική αλλαγή, σε κάθε κοινωνία. Μια αλλαγή που ξεκινάει από την μεταμόρφωση των εαυτών μας.

- Αντώνης Χαρατσής


Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Η ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ!

Οι υπερβολές σε όλα τα πράγματα κάνουν κακό. Το ίδιο ισχύει και για την υπερβολική συναισθηματική νοημοσύνη. Οι ακραίες νοοτροπίες ακόμα και αν στηρίζονται σε έναν αθώο τρόπο σκέψης ποτέ δεν κάνουν καλό. Αντίθετα οδηγούν το άτομο σε σύγχυση. Συναίσθημα και λογική πρέπει να συμβαδίζουν.
Σε αντίθετη περίπτωση έχουμε απώλεια της κριτικής ικανότητας και μαρασμό.

- Αντώνης Χαρατσής

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ;;;

Παλιά ο κόσμος έγραφε, ποιήματα, παραμύθια και ιστορίες για πρίγκιπες και πριγκίπισσες, για καταπιεσμένους, παράνομους ή απραγματοποίητους έρωτες που εξιδανικεύονταν στο όνομα της ελευθερίας και στο δικαίωμα-απαίτηση της πραγμάτωσης τους. Έτσι λοιπόν ο έρωτας γινόταν μια ιδέα, ένα ιδανικό, ή μια φυλακή που για να αποδράσει κανείς από το πάθος της κάθε πράξη δικαιολογούνταν. Κοινωνίες που στηρίζονταν σε ένα αντιφατικό μαζοχισμό συντηρητισμού και αποχαλίνωσης.
Σήμερα ο κόσμος γράφει βιβλία, σκηνοθετεί ταινίες, συνθέτει τραγούδια και πλην ορισμένων περιπτώσεων εξακολουθεί εφευρίσκοντας άλλα μέσα να μην ξεφεύγει από τον κόσμο των αισθησιακών απολαύσεων.
Οι άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν την ανάγκη να βγουν από τον εαυτό τους, να υποκριθούν κάποιον άλλον εαυτό ψεύτικο, βρίσκοντας διαφυγή σε ένα ποτήρι αλκοόλ μέχρι και σε ένα βιβλίο, μέχρι και σε ένα ψυχοφθόρο ή αποβλακωτικό έρωτα.
Πριν αντιληφθούμε όμως γιατί κάνουμε αυτά που κάνουμε πριν τα δικαιολογήσουμε ή όχι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και να παρακολουθήσουμε με προσοχή όλον αυτόν τον μηχανισμό των αισθητικών απολαύσεων, όχι αποστασιοποιημένα η συμβιβαστικά, απλά να τον παρακολουθήσουμε, μπορεί και να εξαφανιστεί..... Τότε μπορούμε να μάθουμε πότε κάθε μας πράξη είναι δικαιολογημένη και  πότε όχι. Και αυτό δεν εξαρτάται πρώτα από το αποτέλεσμα αλλά πρώτα εξαρτάται από τα μέσα που χρησιμοποιούμε.
Δεν χρειαζόμαστε: πολιτικούς για τους πολίτες, δασκάλους για τους μαθητές, καλλιτέχνες για την τέχνη, πνευματικούς για τους πιστούς. Χρειαζόμαστε πρώτα από όλα ανθρώπους με καρδιά και αυτογνωσία για τους ίδιους, για τους συνανθρώπους τους και για την φύση.

- Αντώνης Χαρατσής

Σάββατο 14 Απριλίου 2012

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΖΗΤΑΩ

Ζητάω σημαίνει κάνω την ερευνά μου, δεν αναζητώ, δεν επιθυμώ, αλλά παρατηρώ, προσέχω, κατανοώ και τελικά δρω.
Αυτό είναι το αληθινό, μη υλιστικό νόημα του: "Ζήτησε και θα λάβεις".

- Αντώνης Χαρατσής

ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ!

Εάν τα ζώα είχαν νοημοσύνη και μπορούσαν να μιλήσουν, θα τα αγαπούσαμε όπως και τώρα; Προσωπικά δεν μπορώ να ξέρω τι ακριβώς θα συνέβαινε γιατί το ερώτημα είναι υποθετικό.
Μπορώ όμως να ρωτήσω το εξής: Αν οι άνθρωποι δεν είχαν νοημοσύνη θα τους αγαπούσα περισσότερο;
Και αν ναι αυτό δεν θα σήμαινε ότι δεν έχω αγάπη στην ζωή μου; Και τι κάνω γι` αυτό;
Θα μπορούσε η αγάπη μας για τα ζώα να είναι απλά ένας συναισθηματισμός; Μπορούμε να αγαπήσουμε κατώτερα διανοητικά πλάσματα από εμάς;
Η μόνη περίπτωση να το μάθουμε είναι να αφήσουμε την διανόηση στην άκρη, και να αφοσιωθούμε στο πνεύμα μας.

- Αντώνης Χαρατσής

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ....

Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τόσο αβίαστα, φευγαλέα και επιπόλαια αυτήν την λέξη: Δικαιοσύνη!
Έχει γίνει τόσο κοινότοπη η λέξη Δικαιοσύνη που πλέον έχει χάσει το νόημα και την υπόσταση της, ταυτόχρονα.

Δικαιοσύνη! Μία λέξη με έννοια κακοποιημένη, διαστρεβλωμένη, μεταχειρισμένη.
Δικαιοσύνη! Μία αξία χειραγωγημένη, ανάξια για αξία.

Η Δικαιοσύνη δεν είναι ιδέα, σκοπός, ή κάποιος χρυσός κανόνας που πρέπει να ακολουθήσουμε, ούτε σταθμός.
Η Δικαιοσύνη είναι η πιο έντιμη, εύθραυστη και ευαίσθητη συνθήκη με τον εσώτερο μας εαυτό.

Όταν η ύπαρξη μας είναι χωρισμένη στην ζωή και στον θάνατο, και δεν αντιληφθούμε ότι η ζωή είναι μια συνεχής αυθόρμητη πορεία επίγνωσης και μάθησης προς την αναζήτηση της αλήθειας-της μέγιστης δυνατής αυτογνωσίας τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για αγάπη. Χωρίς αγάπη δεν μπορούμε να μιλάμε για Δικαιοσύνη.

- Αντώνης Χαρατσής


TO ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ!....

Πόσες φορές χρησιμοποιούμε την λέξη ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ;!
Τουλάχιστον να "ζήσουμε" την ζωή μας.
Τουλάχιστον να έχουμε υγεία!
Τουλάχιστον να τα βγάζουμε πέρα!
Τουλάχιστον να μην κάνουμε κακό στους άλλους!
Τουλάχιστον να περνάμε καλά!
Τουλάχιστον να έχουμε δουλειά!

Η λέξη, η κάθε λέξη δεν είναι ούτε ιερή αλλά ούτε και φαύλη , το θέμα είναι πως την χρησιμοποιούμε και πως την πραγματώνουμε στις ζωές μας, όπως και πολλά άλλα πράγματα.
Επιφανειακά το "Τουλάχιστον" μπορεί να φανερώνει μια αθώα εγκατάλειψη του εαυτού, ;έναν καλώς εννοούμενο συμβιβασμό, μια γλυκιά παραίτηση αλλά τι κρύβεται πίσω από αυτό;
Μήπως σε πολλές περιπτώσεις ενεδρεύει μέσα μας ένα αίσθημα νοσταλγίας του παρελθόντος;
Η αποδοχή λοιπόν της παρούσας κατάστασης, χωρίς να εξαιρούνται τα συγκρουσιακά ξεσπάσματα  δείχνει ανθρώπους που είτε επαναστατούν εξωτερικά, είτε σιωπούν βολικά. Σε καμία όμως από αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει πραγματική δράση για αλλαγή της κοινωνίας, αλλαγή που θα προέλθει μόνο με μια ενδελεχή κατανόηση του εαυτού μας.

- Αντώνης Χαρατσής


Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

ΕΝΑ ΔΕΙΓΜΑ ΦΟΒΟΥ!

H πειθαρχία που προέρχεται από καταναγκασμό, υπακοή, συμμόρφωση, έλεγχο κτλ που στηρίζεται; Στηρίζεται στον φόβο! στον ψυχολογικό φόβο μην τυχόν χάσουμε τα κεκτημένα, και μήπως δεν δείχνουμε αρεστοί στον περίγυρο μας, ο ψυχολογικός φόβος του να αισθανθούμε μειονεκτικά και να βρεθούμε στο περιθώριο, "χωρίς στον ήλιο μοίρα". Και έτσι προσπαθούμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί, σκληροί, να καμουφλάρουμε την ανασφάλεια μας στην σκέψη του τι θα γίνει αύριο. Ο ορισμός ενός καταπιεσμένου ανθρώπινου όντος! Τελικά αλλοτριωνόμαστε και γινόμαστε ευάλωτοι στην διαφθορά!
Κανακεύουμε τους εαυτούς μας, ότι έχουμε βούληση, ενώ έχουμε άγνοια.
Κανακεύουμε τους εαυτούς μας ότι έχουμε ελευθερία ενώ έχουμε άγνοια.
Έχουμε άγνοια του εαυτού μας!
Φέρνουμε το εξωτερικό περιβάλλον μέσα μας, και προσαρμοζόμαστε
στο σύστημα, αντί να βρούμε αυτό που ΕΙΜΑΣΤΕ, και να το βγάλουμε προς τα έξω, αλλάζοντας τον κόσμο.

- Αντώνης Χαρατσής

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Ο άνθρωπος που ψάχνει ένα κίνητρο για να πραγματώσει έναν σκοπό και να νιώσει ολοκληρωμένος είναι ένας εγωιστής άνθρωπος, ακόμα και αν το αντικείμενο της δράσης του είναι, φαινομενικά το πιο αγνό.

- Αντώνης Χαρατσής

Η ΑΥΘΕΝΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΕΥΝΑ ΜΟΥ

Αυτόματα ανακόπτουμε την εξέλιξη μας, βάζουμε όρια στις δυνατότητες μας, υποτιμούμε τους εαυτούς μας, όταν έχουμε προσκόλληση και τυφλή πίστη σε μια αυθεντία. Η τυφλή πίστη είναι το κύριο σημάδι της αλλοτρίωσης, της ανελευθερίας και, στέρηση της πλήρους χειραφέτησης. Ανάλογα το ίδιο πράγμα συμβαίνει όταν προσπαθούμε να μιμηθούμε μια αυθεντία, λόγω θεοποίησης της εκ μέρους μας, εξάρτηση.
Έτσι όσο θα "βελτιωνόμαστε" τόσο η αυθεντία θα εδράζει και θα ριζώνει στο μυαλό μας σαν κάτι που δεν θα φτάσουμε ή ξεπεράσουμε ποτέ. Και θα συνεχίζουμε να νιώθουμε ρηχοί μέσα μας.

- Αντώνης Χαρατσής


Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

ΤΑΥΤΙΣΗ-ΕΞΑΡΤΗΣΗ-ΡΟΛΟΙ

Όταν έχουμε την επιθυμία να βγούμε από τον εαυτό μας, να υποδυθούμε κάποιον άλλον, να μιμηθούμε, αυτό δεν μπορεί να είναι αυτογνωσία, είναι ταύτιση και ικανοποίηση του "εγώ" μέσω της πραγμάτωσης της επιθυμίας. Και αυτός ο κανόνας-εξάρτηση ισχύει για το καθετί. Ψάχνουμε ένα δυνατό ναρκωτικό-συναίσθημα για να μας ικανοποιήσει.
Έτσι χάνουμε τους εαυτούς μας, αρνούμαστε τους εαυτούς μας, για να υποδυθούμε έναν ρόλο. Γιατί νιώθουμε φυλακισμένοι από το παρόν που έχουμε δημιουργήσει με τις σκέψεις μας. Don`t think, feel!
Η υποκρισία των ρόλων σηματοδοτεί την σύναψη μιας  μη υγιής σχέσης με τους εαυτούς μας. Εξαπατάμε τους εαυτούς μας.
Επειδή είμαστε ανασφαλείς και φοβικοί γεννάμε προσδοκίες, οι προσδοκίες μετατρέπονται σε απαιτήσεις και οι απαιτήσεις καμουφλάρονται με την μορφή ρόλων. Όταν δεν ικανοποιούνται απόλυτα οι απαιτήσεις μας ή όταν τρανταχτεί το οικοδόμημα των ρόλων μας τότε αμυνόμαστε για να μην χάσουμε τα δήθεν κεκτημένα. Την σκυτάλη παίρνει η σύγκρουση!
Υπάρχει κάτι υγιέστερο από το να είμαστε οι εαυτοί μας;

- Αντώνης Χαρατσής

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ

Είναι απόλυτο δικαίωμα κάποιου να κλάψει, να στεναχωρηθεί, να χαρεί, να γελάσει και καλά θα κάνει να τα κάνει όλα αυτά, να μην τα απαρνηθεί, στο όνομα κάποιας ευπρέπειας, ψευτοκουλτούρας και φαινομενικής πνευματικής καλλιέργειας. Αν πραγματικά θέλει να το κάνει, τότε να το κάνει με την καρδιά του! Γιατί αν δεν το κάνει, μαύρο φίδι που τον έφαγε-Όλα αυτά θα τα βρει απέναντι του, σε μεγαδόσεις.
Δεν υπάρχει ενδεδειγμένος τρόπος αντίδρασης σε ένα συμβάν-γεγονός!

- Αντώνης Χαρατσής

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΕΡΟ;

Υπάρχει κάτι σαν το ιερό;
Αυτό που εμείς οι άνθρωποι θεωρούμε ως ιερό, συνήθως, δεν προέρχεται από πουθενά αλλού πέρα από την ανθρώπινη σκέψη και ευρηματικότητα. Η σκέψη δεν μπορεί ποτέ να είναι ιερή γιατί πολύ απλά η σκέψη είναι μια αντίδραση στην μνήμη.
Η βάση της σκέψης είναι η πείρα, η συσσώρευση πείρας δεν μπορεί παρά να είναι μια υποκειμενική διαδικασία που δημιουργεί την συσσώρευση γνώσεων-οι γνώσεις δεν είναι ποτέ επαρκείς. Οι γνώσεις σχηματοποιούν την μνήμη. Η αντίδραση στην μνήμη είναι η σκέψη.
Η σκέψη προκαλεί την επιθυμία για δράση μέσω μιάς αίσθησης-η επιθυμία παύει όταν παρατηρήσουμε με προσοχή, με όλες μας τις αισθήσεις, όχι με διαίρεση. Και τότε είναι που προβάλουμε μια εικόνα για τον εαυτό μας και την παγιώνουμε, την αποθηκεύουμε. Υπάρχει λοιπόν μια αντίδραση που προκαλεί δράση. Και ρωτάει κανείς; Τι ιερό υπάρχει στο να στηρίζονται οι ζωές μας σε έναν μηχανισμό δράσης-αντίδρασης;  
Πότε κανείς είναι πιο κοντά στο ιερό; με το να διαβάζει, να γράφει, να δημιουργεί ή με το να αγαπά; να είναι ένα με ολόκληρο τον κόσμο;
Ιερός δεν μπορεί να είναι ούτε αυτός που ζει στην αφάνεια ή ένας ερημίτης, εάν αυτή η στάση προέρχεται από μια διασπαστική επιλογή και καθήκον-δεν απομονώνεσαι για να βρεις την γαλήνη στο αντίθετο-γιατί όλα είναι σε συσχέτιση, δεν υπάρχει αντίθετο. Δεν υπάρχει ατομική συνείδηση,
υπάρχει συνείδηση ολόκληρου του κόσμου-η ενοποιημένη κοσμική συνείδηση. Τότε ίσως μπορέσουμε να καταλάβουμε τι είναι αγάπη τι είναι το ιερό.

- Αντώνης Χαρατσής


ΑΝΘΡΩΠΟΣ! OXI MHXANH

Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα ο μηχανικός τρόπος σκέψης ή ο μη μηχανικός τρόπος σκέψης. Κατηγορηματικά όχι! Αυτό είναι άλλο ένα κατασκεύασμα και επινόηση του ανθρώπινου νου. Μια ψευδαισθητική νεύρωση! Σκεφτόμαστε μηχανιστικά; βεβαίως ναι! γιατί έτσι έχουμε μάθει, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει καθόλου με την φυσικότητα και την συνειδητότητα. Έχουμε χτίσει και εγκαθιδρύσει έναν πολιτισμό που βασίζεται στον μηχανικισμό, στο μη φυσιολογικό και στην διαίρεση. Και αυτός ο αυτοσχέδιος τρόπος σκέψης και δράσης ευθύνεται για όλη την ανθρώπινη βία.
Αν για καθετί που κάνουμε υιοθετήσουμε την ιδέα ότι υπάρχει ένας μηχανιστικός δυισμός: αίτιο-αποτέλεσμα τότε πρέπει να αποδεχτούμε ότι, δεν μπορούμε να αλλάξουμε, ότι δεν υπάρχει αγάπη και συμπόνια, και ότι δεν υπάρχει πνευματική εξέλιξη. Για όνομα του θεού! υπάρχουν όλα αυτά! Και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, γιατί πολύ απλά δεν είμαστε ξεχωριστοί ο ένας από τον άλλον: έχουμε τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες λύπες και στεναχώριες, τις ίδιες χαρές, τις ίδιες αγωνίες και άγχη, τους ίδιους πόνους, και έχουμε τις ίδιες ανάγκες. "Όλοι τρώμε από το ίδιο πιάτο και κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι"!
Λοιπόν δεν είμαστε ξεχωριστοί. Καθένας μας έχει εν δυνάμει την συνείδηση ολόκληρου του κόσμου.
Αλλά βλέπετε προσπαθούν διαρκώς να μας κρατάνε διαιρεμένους.
Ελεύθερος είναι αυτός που θαυμάζει την ζωή!

- Αντώνης Χαρατσής

ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΑΝΩΤΕΡΟΤΗΤΑΣ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Υπάρχει κάτι ομορφότερο, κάτι περισσότερο και σημαντικότερο, κάτι καλύτερο από το να είμαστε οι φυσικοί μας εαυτοί; να είμαστε ευγνώμονες και "ευάλωτοι";
Πολλοί σκέφτονται: έχω φήμη άρα, είμαι ανώτερος σε σχέση με κάποιον άσημο.
Έχω "τέλεια" υγεία άρα είμαι ανώτερος από τους μη υγιείς ή από αυτός που έχουν υποδεέστερη υγεία από μένα (έχω καλύτερα κληρονομικά γονίδια, είμαι πιο αθλητικός, τρέφομαι καλύτερα, κτλ-ένας άλλος ευγονισμός).
Έχω γνώσεις και καλλιέργεια πνεύματος άρα, είμαι ανώτερος από κάποιον που δεν είναι στο δικό μου συγκεκριμένο διανοητικό-πνευματικό επίπεδο.
Είμαι πολυάσχολος,-"μέσα σε όλα" άρα, είμαι ανώτερος και προσφέρω περισσότερα από κάποιον που τυρβάζει λιγότερα πράγματα από εμένα.Κάθε υπερ-δραστήριος άνθρωπος ή που θέλει να είναι, πρέπει να έχει στο νου του, ότι δεν είναι έρμαιο της "πειθαρχίας, δηλαδή της καταναγκαστικής συμμόρφωσης, της μίμησης, του επείγοντος κτλ, και τότε θα μπορέσει να ξεχωρίσει το πραγματικό από το ωφελιμιστικό, και αυτό ισχύει για όλους. 
Είμαι άνθρωπος άρα είμαι ανώτερος από τα φυτά και τα ζώα..
Ανοησίες!
Την ανωτερότητα την δείχνουμε με τον σεβασμό προς τον πλησίον μας.
Ενθουσιαζόμαστε πολύ εύκολα όταν, πετυχαίνουμε κάτι, περισσότερο από όσο χρειάζεται, είτε αυτό είναι μια νίκη σε ένα επιτραπέζιο παιχνίδι, είτε μετά από κάποια αποφοίτηση, είτε μετά από κάποια
νίκη σε έναν ερασιτεχνικό αθλητικό αγώνα, όπως έχουμε μάθει από μικροί, είτε μια "υπεροχή" σε μια συζήτηση,  είτε οτιδήποτε άλλο. Και με αυτόν τον ενθουσιασμό προσπαθούμε να επιβληθούμε, πολλές φορές χωρίς να το θέλουμε, κλέβοντας έτσι την ενέργεια των άλλων. Ταυτόχρονα όμως κλέβουμε και την δικιά μας ενέργεια.
Έτσι δημιουργούμε βία , μέσα και έξω από εμάς. Μπορεί να γίνουμε υπερευαίσθητοι ή εκπληκτικά εγωκεντρικοί. Άρα δεν έχουμε στοργή μέσα μας. Ας ανακαλύψουμε την στοργή μέσα μας, μέσα από το αιθέριο. 
Γιατί να ρισκάρουμε τις ζωές μας;

- Αντώνης Χαρατσής

ΤΥΧΗ-ΑΙΤΙΑ-ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

Με την ενέργεια που διαθέτουμε δημιουργούμε ύλη, δηλαδή κανόνες, συνήθειες, συστήματα, κοινωνικά κατεστημένα, σκέψεις, κτλ. Άρα δημιουργούμε έναν φαινομενικό και επιφανειακό δυισμό αιτίας-αποτελέσματος, τον οποίο και πραγματώνουμε φυσικά στις ζωές μας-Έναν μηχανοκρατικό κόσμο. Υπό αυτήν την έννοια όλοι μας είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι.Μέσα όμως σε αυτό το δυαδικό μοντέλο, το οποίο είναι ύλη, υπάρχει και το τυχαίο, και όταν λέω τυχαίο δεν αναφέρομαι σε περίεργες συμπτώσεις, αλλά σε απλές καθημερινές εκφάνσεις τυχαιότητας, και αυτό γιατί χρησιμοποιούμε την ενέργεια ως ύλη. Όταν όμως συγχρονιζόμαστε (συνήχηση), όταν δηλαδή εκμεταλλευτούμε την ενεργειακές μας δονήσεις και επιφέρουμε μια μείωση της εντροπίας, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για τυχαίο πλέον. Οι αλλαγές των εποχών θεωρώ πως είναι μια μορφή συνήχησης.
Αλλά ούτε και για αίτιο-αποτέλεσμα μπορούμε να μιλάμε, γιατί αυτό έχει να κάνει με την ύλη, και όχι με το πνεύμα.. Το πνεύμα δεν μπορεί να έχει αιτία. Εκμεταλλευόμαστε την ύλη όμως για να έρθουμε σε επαφή με το πνεύμα. Από την στιγμή που δεν υπάρχει αιτία δεν υπάρχει και σκοπός στο σύμπαν.

- Αντώνης Χαρατσής
      

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

Ουσιαστικά συγχώρεση σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάτι να συγχωρέσεις όταν η προσοχή σου, όλο το δυναμικό των αισθήσεων σου δηλαδή βρίσκεται στο "ΤΩΡΑ".
Επομένως δεν συγχωρώ γιατί πρέπει να συγχωρέσω, γιατί αυτό είναι το σωστό ή για να νιώσω εγώ καλά και να πάρω ενέργεια από τον άλλον άσχετα το σφάλμα του.
Η συγχώρεση δεν είναι ούτε ιδέα ούτε πράξη. Δεν έχει αίτιο και αποτέλεσμα.

- Αντώνης Χαρατσής

ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ

Yπάρχει λόγος σύγκρουσης εάν δεν τον δημιουργήσουμε; ποιος δημιουργεί την σύγκρουση; δεν είναι το "εγώ"; το υποκείμενο; Μήπως αναζητάμε την σύγκρουση; Γιατί αν αναζητάμε τότε η σύγκρουση είναι παρελθοντική. Αναζητάμε λοιπόν γιατί κάτι μας λείπει ή νομίζουμε ότι μας λείπει.Πως όμως μπορεί να μας λείπει κάτι όταν η κάθε στιγμή είναι καινούργια;
Οι συγκρούσεις φανερώνουν το εύρος της διαμόρφωσης μας. Το εύρος της διαμόρφωσης μας φανερώνει τον βαθμό της φυσικότητας ή της αφυσικότητας μας.
Είμαστε συνειδητότητα, πνεύμα, μόνο η εικόνα που έχουμε σχηματίσει για τους εαυτούς μας μπορεί να προσβληθεί.
Να γιατί προσβαλλόμαστε εύκολα, γιατί έχουμε προσκόλληση στην ύλη, σε ένα διαιρεμένο "εγώ".
Ας δούμε τους εαυτούς μας ως ένα ενοποιημένο όλον.
Βέβαια, αυτό δεν καθαγιάζει σε καμία περίπτωση αυτόν που εκτοξεύει την προσβολή, και αυτό είναι ένα πρόβλημα που ο ίδιος πρέπει να λύσει, τον βαθμό ενσυναίσθησης της αυτοεκτίμησης του-μας.

- Αντώνης Χαρατσής

ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΑΡΝΗΤΙΣΜΟΙ

To γεγονός δεν μπορεί να σου προκαλέσει κάποιο αρνητικό συναίσθημα, είναι η σκέψη που προκαλεί το αρνητικό συναίσθημα, γιατί με την σκέψη προβάλλεις την εικόνα που έχεις δημιουργήσει για τον εαυτό σου, για ασφάλεια και επιβολή. Και αυτό πολύ απλά είναι η προσωπικότητα.... σου!
Κάθε φορά που διακατέχεσαι από αρνητισμό ανασύρεις από την "λήθη" την προσωπικότητα σου, και την πραγματώνεις-την βάζεις σε εφαρμογή.
Επομένως η συναισθηματική σου αντίδραση σε ένα πρόβλημα δείχνει και το πόσο οχυρώνεσαι γύρω από την υλιστική προσωπικότητα σου. Και αυτό είναι βία, μέσα και έξω από εσένα.

- Αντώνης Χαρατσής

ΦΥΣΙΚΟΤΗΤΑ

Ψάχνουμε κάτι, ένα δυνατό συναίσθημα, κάτι να μας συγκινήσει, κάτι εξεζητημένο. Γιατί; Tελικά δεν καταφέρνουμε τίποτα, παλινδρομούμε, και αυτό το "κάτι" παραμένει ένα ιδανικό, μια ιδέα.
Το μόνο που χρειάζεται είναι να είμαστε φυσικά αφύσικοι και αφύσικα φυσικοί.

- Αντώνης Χαρατσής

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ;

Εντόπισε τι δεν είναι αγάπη για να ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ τι είναι αγάπη....... Όσες πιο πολλές αρνήσεις βάζεις τόσο πιο ξεκάθαρος γίνεσαι.

Η αγάπη δεν είναι στόχος.

Η αγάπη δεν είναι πίστη.

Η αγάπη δεν έχει ιδιοτέλεια.

Η αγάπη δεν κάνει διάκριση.

Η αγάπη δεν έχει αποκλειστικότητα.

Η αγάπη δεν έχει συναισθηματισμούς.

Η αγάπη δεν έχει διαίρεση.

Η αγάπη δεν έχει καθήκον.

Η αγάπη δεν έχει πρέπει.

Η αγάπη δεν έχει υποχρέωση.

Η αγάπη δεν έχει ανταπόδοση.

Η αγάπη δεν έχει "εγώ".

Η αγάπη δεν έχει ετεροπροσδιορισμό.

Γιατί η αγάπη είναι τόσο παραγκωνισμένη και αποδυναμωμένη; γιατί προϋπόθεση της αγάπης είναι να μην σκεφτόμαστε, να μην αποσπάται και διασπάται η προσοχή μας, και οι αισθήσεις μας, και άρα να μην επιθυμούμε. Η αγάπη είναι πέρα από τον νου και τα συναισθήματα. Και αυτό είναι που την κάνει τόσο δυσπρόσιτη!
Η αγάπη είναι η "συμφωνία" με το ΕΙΝΑΙ μας.

- Αντώνης Χαρατσής

Τι είχε πει εν μέρει ο Κρίσνατζι:
Αυτή η λέξη έχει καταλήξει να σημαίνει τόσα πολλά πράγματα, είναι τόσο αλλοιωμένη, που τη χρησιμοποιώ με βαριά καρδιά. Όλοι μιλάνε για αγάπη-κάθε περιοδικό και κάθε εφημερίδα και κάθε ιεραποστολή μιλάει ατελείωτα για αγάπη. Αγαπώ τη χώρα μου, αγαπώ το βασιλιά μου, αγαπώ κάποιο βιβλίο, αγαπώ το θεό. Είναι η αγάπη μια ιδέα; Αν είναι, μπορεί να καλλιεργείται;, να τρέφεται, να γαλουχείται, να άγεται και να φέρεται, να διαστρεβλώνεται μ` όποιο τρόπο θέλετε. Όταν λέτε ότι αγαπάτε τον θεό: τι σημαίνει; Σημαίνει ότι αγαπάτε μια προβολή του εαυτού σας ντυμένου με μια ορισμένη μορφή ευπρέπειας, ανάλογα με το τι νομίζετε  ότι είναι ανώτερο και ιερό. Έτσι λοιπόν το να λέτε "αγαπώ τον θεό" είναι πέρα για πέρα ανοησία. Όταν λατρεύετε τον θεό, λατρεύετε τον εαυτό σας-και αυτό δεν είναι αγάπη. Επειδή δεν μπορούμε να πετύχουμε αυτό το ανθρώπινο πράγμα που λέγεται αγάπη, ξεφεύγουμε σε αφηρημένες έννοιες και ιδέες. Η αγάπη μπορεί τελικά να `ναι η λύση για όλες τις δυσκολίες του ανθρώπου, όλα του τα προβλήματα και τις οδύνες. Έτσι, λοιπόν, πως θα ανακαλύψουμε τι είναι αγάπη;



Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...