Υπάρχει κάτι σαν το ιερό;
Αυτό που εμείς οι άνθρωποι θεωρούμε ως ιερό, συνήθως, δεν προέρχεται από πουθενά αλλού πέρα από την ανθρώπινη σκέψη και ευρηματικότητα. Η σκέψη δεν μπορεί ποτέ να είναι ιερή γιατί πολύ απλά η σκέψη είναι μια αντίδραση στην μνήμη.
Η βάση της σκέψης είναι η πείρα, η συσσώρευση πείρας δεν μπορεί παρά να είναι μια υποκειμενική διαδικασία που δημιουργεί την συσσώρευση γνώσεων-οι γνώσεις δεν είναι ποτέ επαρκείς. Οι γνώσεις σχηματοποιούν την μνήμη. Η αντίδραση στην μνήμη είναι η σκέψη.
Η σκέψη προκαλεί την επιθυμία για δράση μέσω μιάς αίσθησης-η επιθυμία παύει όταν παρατηρήσουμε με προσοχή, με όλες μας τις αισθήσεις, όχι με διαίρεση. Και τότε είναι που προβάλουμε μια εικόνα για τον εαυτό μας και την παγιώνουμε, την αποθηκεύουμε. Υπάρχει λοιπόν μια αντίδραση που προκαλεί δράση. Και ρωτάει κανείς; Τι ιερό υπάρχει στο να στηρίζονται οι ζωές μας σε έναν μηχανισμό δράσης-αντίδρασης;
Πότε κανείς είναι πιο κοντά στο ιερό; με το να διαβάζει, να γράφει, να δημιουργεί ή με το να αγαπά; να είναι ένα με ολόκληρο τον κόσμο;
Ιερός δεν μπορεί να είναι ούτε αυτός που ζει στην αφάνεια ή ένας ερημίτης, εάν αυτή η στάση προέρχεται από μια διασπαστική επιλογή και καθήκον-δεν απομονώνεσαι για να βρεις την γαλήνη στο αντίθετο-γιατί όλα είναι σε συσχέτιση, δεν υπάρχει αντίθετο. Δεν υπάρχει ατομική συνείδηση,
υπάρχει συνείδηση ολόκληρου του κόσμου-η ενοποιημένη κοσμική συνείδηση. Τότε ίσως μπορέσουμε να καταλάβουμε τι είναι αγάπη τι είναι το ιερό.
- Αντώνης Χαρατσής
Αυτό που εμείς οι άνθρωποι θεωρούμε ως ιερό, συνήθως, δεν προέρχεται από πουθενά αλλού πέρα από την ανθρώπινη σκέψη και ευρηματικότητα. Η σκέψη δεν μπορεί ποτέ να είναι ιερή γιατί πολύ απλά η σκέψη είναι μια αντίδραση στην μνήμη.
Η βάση της σκέψης είναι η πείρα, η συσσώρευση πείρας δεν μπορεί παρά να είναι μια υποκειμενική διαδικασία που δημιουργεί την συσσώρευση γνώσεων-οι γνώσεις δεν είναι ποτέ επαρκείς. Οι γνώσεις σχηματοποιούν την μνήμη. Η αντίδραση στην μνήμη είναι η σκέψη.
Η σκέψη προκαλεί την επιθυμία για δράση μέσω μιάς αίσθησης-η επιθυμία παύει όταν παρατηρήσουμε με προσοχή, με όλες μας τις αισθήσεις, όχι με διαίρεση. Και τότε είναι που προβάλουμε μια εικόνα για τον εαυτό μας και την παγιώνουμε, την αποθηκεύουμε. Υπάρχει λοιπόν μια αντίδραση που προκαλεί δράση. Και ρωτάει κανείς; Τι ιερό υπάρχει στο να στηρίζονται οι ζωές μας σε έναν μηχανισμό δράσης-αντίδρασης;
Πότε κανείς είναι πιο κοντά στο ιερό; με το να διαβάζει, να γράφει, να δημιουργεί ή με το να αγαπά; να είναι ένα με ολόκληρο τον κόσμο;
Ιερός δεν μπορεί να είναι ούτε αυτός που ζει στην αφάνεια ή ένας ερημίτης, εάν αυτή η στάση προέρχεται από μια διασπαστική επιλογή και καθήκον-δεν απομονώνεσαι για να βρεις την γαλήνη στο αντίθετο-γιατί όλα είναι σε συσχέτιση, δεν υπάρχει αντίθετο. Δεν υπάρχει ατομική συνείδηση,
υπάρχει συνείδηση ολόκληρου του κόσμου-η ενοποιημένη κοσμική συνείδηση. Τότε ίσως μπορέσουμε να καταλάβουμε τι είναι αγάπη τι είναι το ιερό.
- Αντώνης Χαρατσής
