Με την ενέργεια που διαθέτουμε δημιουργούμε ύλη, δηλαδή κανόνες, συνήθειες, συστήματα, κοινωνικά κατεστημένα, σκέψεις, κτλ. Άρα δημιουργούμε έναν φαινομενικό και επιφανειακό δυισμό αιτίας-αποτελέσματος, τον οποίο και πραγματώνουμε φυσικά στις ζωές μας-Έναν μηχανοκρατικό κόσμο. Υπό αυτήν την έννοια όλοι μας είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι.Μέσα όμως σε αυτό το δυαδικό μοντέλο, το οποίο είναι ύλη, υπάρχει και το τυχαίο, και όταν λέω τυχαίο δεν αναφέρομαι σε περίεργες συμπτώσεις, αλλά σε απλές καθημερινές εκφάνσεις τυχαιότητας, και αυτό γιατί χρησιμοποιούμε την ενέργεια ως ύλη. Όταν όμως συγχρονιζόμαστε (συνήχηση), όταν δηλαδή εκμεταλλευτούμε την ενεργειακές μας δονήσεις και επιφέρουμε μια μείωση της εντροπίας, τότε δεν μπορούμε να μιλάμε για τυχαίο πλέον. Οι αλλαγές των εποχών θεωρώ πως είναι μια μορφή συνήχησης.
Αλλά ούτε και για αίτιο-αποτέλεσμα μπορούμε να μιλάμε, γιατί αυτό έχει να κάνει με την ύλη, και όχι με το πνεύμα.. Το πνεύμα δεν μπορεί να έχει αιτία. Εκμεταλλευόμαστε την ύλη όμως για να έρθουμε σε επαφή με το πνεύμα. Από την στιγμή που δεν υπάρχει αιτία δεν υπάρχει και σκοπός στο σύμπαν.
- Αντώνης Χαρατσής
Αλλά ούτε και για αίτιο-αποτέλεσμα μπορούμε να μιλάμε, γιατί αυτό έχει να κάνει με την ύλη, και όχι με το πνεύμα.. Το πνεύμα δεν μπορεί να έχει αιτία. Εκμεταλλευόμαστε την ύλη όμως για να έρθουμε σε επαφή με το πνεύμα. Από την στιγμή που δεν υπάρχει αιτία δεν υπάρχει και σκοπός στο σύμπαν.
- Αντώνης Χαρατσής
