Aυτά που γράφεις βγάζουν νόημα; ΑΝ ΝΑΙ, δώστα. Δεν έχει σημασία αν γράφει κάποιος διανοητικά, πνευματικά, κοινωνιολογικά ειδικότερα, ή οτιδήποτε άλλο, όσο, αν αυτό που γράφει είναι προσφορά και εύγλωττο. Δώστο και αυτός που είναι έτοιμος να το διαβάσει θα το διαβάσει, αυτός που δεν είναι έτοιμος ή δεν θέλει, δεν θα το διαβάσει. Από εκεί και πέρα είναι θέμα κατανόησης της όποιας ομιλούμενης γλώσσας, άρα και μόρφωσης. Ακόμα όμως και μέσα από κάτι ακατανόητο μπορείς να μάθεις κάτι. Κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο έκφρασης που δεν υπαγορεύεται από κανέναν, αλλά, αν γράφεις για να επιδείξεις, τότε αυτοπεριορίζεσαι στο πλαίσιο της εν δυνάμει «ετεροϋπαγόρευσης». Θα ήταν τολμηρό να πούμε ότι υπάρχει καλός και κακός γραπτός λόγος η προφορικός λόγος. Υπάρχει αισχρός λόγος, υπάρχει ευγενικός, λόγος, υπάρχουν διαφοροποιήσεις και υποστάδια, και υπάρχει και ο λόγος που προέρχεται από μια Συνείδηση χωρίς Συνείδηση, ο «κενός λόγος», ο οποίος περιλαμβάνει τα πάντα.
Εδώ πέρα δεν γράφω για να εφαρμόσουμε αυτά που γράφουμε. Δεν υπάρχει τίποτα να εφαρμοστεί μέσα από νεκρά λόγια. Εδώ πέρα γράφουμε για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την ζωή μας, την ζωή που πρέπει να κατανοήσει ο κάθε ένας μόνος του. Επομένως δεν το παίζουμε φωτισμένοι ή φωστήρες, αλλά, φανερώνουμε κομμάτια από την ψυχή μας και φανερώνουμε τις πραγματικές δυνατότητες που έχει ο άνθρωπος στην πράξη. Επομένως ότι γράφεται δεν παρέχεται προς απομνημόνευση των αναγνωστών, ούτε και δικιά μου. Αλλά ότι γράφεται είναι ένα παράθυρο, ένα ευκαιριακό εργαλείο για την καλύτερη κατανόηση των καθημερινών μας προβλημάτων. Ο γραφών δεν ενευρίσκεται σε κάποιο βάθρο από το οποίο αγναντεύει τους υπόλοιπους ανθρώπους αλλά συμβαδίζει με τους ανθρώπους σε ένα κοινό πεπρωμένο. Ο γραφών από το δικό του επίπεδο αυτογνωσίας το οποίο διαρκώς μεταβάλλεται μοιράζεται την δική του νευρολογική αυτογνωσία, η οποία αναιρείται όμως από την ίδια την ζωή. Ακόμα και ο γραφών δεν μπορεί να εφαρμόσει αυτά που γράφει, όχι γιατί είναι λάθος, όχι γιατί είναι απαραίτητα ο ίδιος ανεπαρκής αλλά γιατί τον προλαβαίνει η μεταβατική κίνηση της ζωής. Όταν είσαι παρόν στην ζωή σου τι υπάρχει για να θυμηθείς; Αυτογνωσία δεν σημαίνει ότι στις κρίσιμες στιγμές ανατρέχω στην εγκυκλοπαίδεια που έχω στο μυαλό μου - μπορεί να χρειαστεί και να το κάνω - αυτογνωσία σημαίνει είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου, είμαι σίγουρος τι πρέπει να κάνω. Πότε; Όταν δεν χρειάζεται να σκέφτομαι άλλο, όταν δεν χρειάζεται να ανατρέχω άλλο. Όταν έχω ένα ακλόνητο νευρικό σύστημα, μία αλήθεια, που μου λέει τι; Ότι όλα είναι περαστικά, δεν χρειάζεται να φοβάμαι τίποτα. Όλα είναι Ένα. Αυτό θέλει πολύ κόπο για να το πετύχει κάποιος. Είναι ένας τέτοιος άνθρωπος σοφός ή φωτισμένος; Αν δηλώσει ότι είναι, δεν είναι κάτι κακό. Ούτε εμείς είναι κακό να πούμε ότι ο τάδε.. είναι φωτισμένος. Αν τώρα προσκολληθεί σε αυτό παύει να είναι φωτισμένος, γιατί η ζωή θα τον έχει ξεπεράσει – ΠΡΑΚΤΙΚΑ, μέσα από την καθημερινότητα και ΜΗ ΠΡΑΚΤΙΚΑ. Αν ερωτηθούμε λοιπόν τι είναι φώτιση, θα απαντήσουμε ότι η φώτιση είναι κάτι που συμβαίνει στιγμιαία και χάνεται στιγμιαία. «Μονιμότητα» σημαίνει να μην χρειάζεται να αναγνωρίσεις στον εαυτό σου ότι είσαι φωτισμένος. Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Και εξάλλου όταν μπαίνεις στην διαδικασία να διακρίνεις το αληθινό από το ψεύτικο, δαπανάς επιπλέον χρόνο, παίζεις το παιχνίδι των ερωτοαπαντήσεων και ξεφεύγεις από το παρόν. Δεν λέμε ότι είναι βλαπτικό να αναρωτιέται κανείς, αλλά πώς αυτό βοηθάει κάποιον; Η ζωή δεν χρειάζεται να συγχωρέσει τους »ιερόσυλους» πολλώ δε μάλλον έναν σοφό άνθρωπο. Υπό αυτήν την έννοια ο σοφός δεν χωρίζει τους ανθρώπους σε συνηθισμένους ή μη γιατί αναγνωρίζει ότι όλοι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι (αν μπορείς να αποκτήσεις αυτογνωσία ή θεογνωσία πουλώντας μήλα, πούλα μήλα - όποιος κρίνει κρίνεται αν σε ενδιαφέρει να κάνεις κάτι άλλο κάνε κάτι άλλο αν δεν σε ενδιαφέρει τίποτα μην κάνεις τίποτα – δεν μπορείς να καθορίσεις στην ζωή με ποιο τρόπο θα σε εμφυσήσει). Ο σοφός δεν λυπάται τους αδύναμους γιατί αναγνωρίζει μέσω του εαυτού του την απύθμενη δύναμη τους. Οι τυχόν αλλαγές στην διάθεση του είναι κάτι τελείως πρόσκαιρο και υποβοηθητικό για να μπορεί να λειτουργεί με σύνεση σε αυτόν τον κόσμο. Δεν βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο για να μπλοκάρει τις αισθήσεις του, ούτε για να εξαρτάται από αυτές. Αλλά δεν μένει και ανεπηρέαστος από το γίγνεσθαι και τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν μόνιμα ή προσωρινά το νευρικό του σύστημα. Όταν για παράδειγμα πεθαίνει ένας άνθρωπος εκτιμούμε περισσότερο τα προσωπικά του αντικείμενα. Όχι γιατί είμαστε φετιχιστές και δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τον θάνατο (αν και μπορεί να συμβαίνει αυτό) αλλά μέσω του θανάτου αναγνωρίζουμε την ιερότητα όλων των πραγμάτων. Αποκτάμε μια ενόραση του υπεραισθητού κόσμου και διακρίνουμε έστω προσωρινά ότι όλα είναι ενοποιημένα. Ο θάνατος τελικά δεν είναι παρά μια επιστροφή στην ζωή.
Συνοψίζοντας.... δεν μιλάω στον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Μιλάω στα αρχέτυπα των ανθρώπων και στους ανθρώπους των αρχετύπων. Ο λόγος μου είναι ενωτικός και ταυτόχρονα καταστρεπτικός. Χτυπάω τον άνθρωπο για να βγάλω πνεύμα, και μιλάω στο πνεύμα για να μεταμορφώσει τον άνθρωπο. Εγώ επίσης δεν εξαιρούμαι από αυτήν την διαδικασία, θα ήταν τουλάχιστον ανόητο αν ισχυριζόμουν κάτι τέτοιο. Απλώς η δικιά μου γνώση, γίνεται και δικιά σας γνώση. Ή καλύτερα, η δικιά μου γνώση γίνεται γνώση της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει δικιά μου και δικιά σας γνώση στην πραγματικότητα, αυτά είναι αληθινές ψευδαισθήσεις – εμπνεύσεις που αυτόματα αναιρούνται από την Μεγάλη κίνηση της ζωής. Κάθε ατομική ανθρώπινη γνώση είναι ταυτόχρονα γνώση όλης της ανθρωπότητας, που απλώς λόγω φυσικών περιορισμών δεν μπορούμε να αντιληφθούμε. Και προς το παρόν δεν θα αναφερθούμε περισσότερο σε αυτό το θέμα. Επομένως, εγώ δεν βρίσκομαι εδώ για να σας πω πως θα επιβιώσετε, αυτό είναι κάτι που δεν με αφορά, ούτε με ενδιαφέρει ποια είναι τα βιώματα σας ή οι τραυματικές εμπειρίες σας. Δεν είμαι ειδικός νευρώσεων ή ψυχώσεων ούτε κάποιου είδους Αυθεντία που αποζητά την προσοχή σας. Δεν μου πέφτει κανένας λόγος να σας πω: κάντε αυτό, μην κάνετε εκείνο....
Εδώ πέρα δεν γράφω για να εφαρμόσουμε αυτά που γράφουμε. Δεν υπάρχει τίποτα να εφαρμοστεί μέσα από νεκρά λόγια. Εδώ πέρα γράφουμε για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε την ζωή μας, την ζωή που πρέπει να κατανοήσει ο κάθε ένας μόνος του. Επομένως δεν το παίζουμε φωτισμένοι ή φωστήρες, αλλά, φανερώνουμε κομμάτια από την ψυχή μας και φανερώνουμε τις πραγματικές δυνατότητες που έχει ο άνθρωπος στην πράξη. Επομένως ότι γράφεται δεν παρέχεται προς απομνημόνευση των αναγνωστών, ούτε και δικιά μου. Αλλά ότι γράφεται είναι ένα παράθυρο, ένα ευκαιριακό εργαλείο για την καλύτερη κατανόηση των καθημερινών μας προβλημάτων. Ο γραφών δεν ενευρίσκεται σε κάποιο βάθρο από το οποίο αγναντεύει τους υπόλοιπους ανθρώπους αλλά συμβαδίζει με τους ανθρώπους σε ένα κοινό πεπρωμένο. Ο γραφών από το δικό του επίπεδο αυτογνωσίας το οποίο διαρκώς μεταβάλλεται μοιράζεται την δική του νευρολογική αυτογνωσία, η οποία αναιρείται όμως από την ίδια την ζωή. Ακόμα και ο γραφών δεν μπορεί να εφαρμόσει αυτά που γράφει, όχι γιατί είναι λάθος, όχι γιατί είναι απαραίτητα ο ίδιος ανεπαρκής αλλά γιατί τον προλαβαίνει η μεταβατική κίνηση της ζωής. Όταν είσαι παρόν στην ζωή σου τι υπάρχει για να θυμηθείς; Αυτογνωσία δεν σημαίνει ότι στις κρίσιμες στιγμές ανατρέχω στην εγκυκλοπαίδεια που έχω στο μυαλό μου - μπορεί να χρειαστεί και να το κάνω - αυτογνωσία σημαίνει είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου, είμαι σίγουρος τι πρέπει να κάνω. Πότε; Όταν δεν χρειάζεται να σκέφτομαι άλλο, όταν δεν χρειάζεται να ανατρέχω άλλο. Όταν έχω ένα ακλόνητο νευρικό σύστημα, μία αλήθεια, που μου λέει τι; Ότι όλα είναι περαστικά, δεν χρειάζεται να φοβάμαι τίποτα. Όλα είναι Ένα. Αυτό θέλει πολύ κόπο για να το πετύχει κάποιος. Είναι ένας τέτοιος άνθρωπος σοφός ή φωτισμένος; Αν δηλώσει ότι είναι, δεν είναι κάτι κακό. Ούτε εμείς είναι κακό να πούμε ότι ο τάδε.. είναι φωτισμένος. Αν τώρα προσκολληθεί σε αυτό παύει να είναι φωτισμένος, γιατί η ζωή θα τον έχει ξεπεράσει – ΠΡΑΚΤΙΚΑ, μέσα από την καθημερινότητα και ΜΗ ΠΡΑΚΤΙΚΑ. Αν ερωτηθούμε λοιπόν τι είναι φώτιση, θα απαντήσουμε ότι η φώτιση είναι κάτι που συμβαίνει στιγμιαία και χάνεται στιγμιαία. «Μονιμότητα» σημαίνει να μην χρειάζεται να αναγνωρίσεις στον εαυτό σου ότι είσαι φωτισμένος. Είναι τόσο απλά τα πράγματα. Και εξάλλου όταν μπαίνεις στην διαδικασία να διακρίνεις το αληθινό από το ψεύτικο, δαπανάς επιπλέον χρόνο, παίζεις το παιχνίδι των ερωτοαπαντήσεων και ξεφεύγεις από το παρόν. Δεν λέμε ότι είναι βλαπτικό να αναρωτιέται κανείς, αλλά πώς αυτό βοηθάει κάποιον; Η ζωή δεν χρειάζεται να συγχωρέσει τους »ιερόσυλους» πολλώ δε μάλλον έναν σοφό άνθρωπο. Υπό αυτήν την έννοια ο σοφός δεν χωρίζει τους ανθρώπους σε συνηθισμένους ή μη γιατί αναγνωρίζει ότι όλοι είναι συνηθισμένοι άνθρωποι (αν μπορείς να αποκτήσεις αυτογνωσία ή θεογνωσία πουλώντας μήλα, πούλα μήλα - όποιος κρίνει κρίνεται αν σε ενδιαφέρει να κάνεις κάτι άλλο κάνε κάτι άλλο αν δεν σε ενδιαφέρει τίποτα μην κάνεις τίποτα – δεν μπορείς να καθορίσεις στην ζωή με ποιο τρόπο θα σε εμφυσήσει). Ο σοφός δεν λυπάται τους αδύναμους γιατί αναγνωρίζει μέσω του εαυτού του την απύθμενη δύναμη τους. Οι τυχόν αλλαγές στην διάθεση του είναι κάτι τελείως πρόσκαιρο και υποβοηθητικό για να μπορεί να λειτουργεί με σύνεση σε αυτόν τον κόσμο. Δεν βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο για να μπλοκάρει τις αισθήσεις του, ούτε για να εξαρτάται από αυτές. Αλλά δεν μένει και ανεπηρέαστος από το γίγνεσθαι και τα γεγονότα και το πώς αυτά επηρεάζουν μόνιμα ή προσωρινά το νευρικό του σύστημα. Όταν για παράδειγμα πεθαίνει ένας άνθρωπος εκτιμούμε περισσότερο τα προσωπικά του αντικείμενα. Όχι γιατί είμαστε φετιχιστές και δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τον θάνατο (αν και μπορεί να συμβαίνει αυτό) αλλά μέσω του θανάτου αναγνωρίζουμε την ιερότητα όλων των πραγμάτων. Αποκτάμε μια ενόραση του υπεραισθητού κόσμου και διακρίνουμε έστω προσωρινά ότι όλα είναι ενοποιημένα. Ο θάνατος τελικά δεν είναι παρά μια επιστροφή στην ζωή.
Συνοψίζοντας.... δεν μιλάω στον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Μιλάω στα αρχέτυπα των ανθρώπων και στους ανθρώπους των αρχετύπων. Ο λόγος μου είναι ενωτικός και ταυτόχρονα καταστρεπτικός. Χτυπάω τον άνθρωπο για να βγάλω πνεύμα, και μιλάω στο πνεύμα για να μεταμορφώσει τον άνθρωπο. Εγώ επίσης δεν εξαιρούμαι από αυτήν την διαδικασία, θα ήταν τουλάχιστον ανόητο αν ισχυριζόμουν κάτι τέτοιο. Απλώς η δικιά μου γνώση, γίνεται και δικιά σας γνώση. Ή καλύτερα, η δικιά μου γνώση γίνεται γνώση της ανθρωπότητας. Δεν υπάρχει δικιά μου και δικιά σας γνώση στην πραγματικότητα, αυτά είναι αληθινές ψευδαισθήσεις – εμπνεύσεις που αυτόματα αναιρούνται από την Μεγάλη κίνηση της ζωής. Κάθε ατομική ανθρώπινη γνώση είναι ταυτόχρονα γνώση όλης της ανθρωπότητας, που απλώς λόγω φυσικών περιορισμών δεν μπορούμε να αντιληφθούμε. Και προς το παρόν δεν θα αναφερθούμε περισσότερο σε αυτό το θέμα. Επομένως, εγώ δεν βρίσκομαι εδώ για να σας πω πως θα επιβιώσετε, αυτό είναι κάτι που δεν με αφορά, ούτε με ενδιαφέρει ποια είναι τα βιώματα σας ή οι τραυματικές εμπειρίες σας. Δεν είμαι ειδικός νευρώσεων ή ψυχώσεων ούτε κάποιου είδους Αυθεντία που αποζητά την προσοχή σας. Δεν μου πέφτει κανένας λόγος να σας πω: κάντε αυτό, μην κάνετε εκείνο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου